Jedwabny Rewolwer - część 1

   Z ankiety wnioskuję, że prawie połowie z was pomysł z nowym opowiadaniem/blogiem niezbyt się podoba. Skorzystałam z okazji, że nie mam gotowego rozdziału (nie ukaże się prędzej, niż w niedzielę/poniedziałek; Czy ktoś wybiera się do Świecia na Festiwal Mocnych Brzmień?)  i daję wam do surowej, wnikliwej oceny pierwszą część z serii Jedwabny Rewolwer. Przez pierwsze kilka poznajemy Karolinę, która będzie podróżować z nami (o ile nie zrównacie mnie z błotem po przeczytaniu tego tworu poniżej) przez współczesny, nadszarpnięty i zdeformowany świat show biz'u. Komentarze mile widziane :)))

   

   Dzień zapowiadał się całkiem zwyczajnie. Obudził mnie budzik w telefonie, zrobiłam sobie kawę, zjadłam płatki z jogurtem i poleciałam na uczelnię. W przerwie na lunch, siedziałam z moim chłopakiem Kubą i przyjaciółką Megan (chodź tak naprawdę Magdaleną) w knajpce za rogiem wydziału i zajadałam ciepłe rogaliki z dżemem przeglądając w międzyczasie Twittera.

- Zawsze musisz siedzieć z nosem w komórce, prawda? – pociągnęła mnie za łokieć moja najwierniejsza towarzyszka od podstawówki.

- Nie moja wina, że jestem uzależniona od tego ustrojstwa. Lubię sprawdzać, co dzieje się u moich znajomych, ulubionych gwiazd i na świecie. Tak po prostu – przeglądałam dalej. Chciałam już zablokować wyświetlacz, kiedy na ekranie załadowało się kilka nowych wpisów: „Jestem głodna”, „Mam jeszcze tyle rzeczy do zrobienia, a nadal tkwię w pracy” i „Velvet Revolver poszukuje nowego wokalisty”. Woooaaah nareszcie się na to zdecydowali, pomyślałam.

   W domu wczytałam się nieco w temat. O dziwo zespół nie szukał kogoś z doświadczeniem; estradowej gwiazdy. Zależało im na kimś świeżym i nieznanym. Wiele długich lat znajomi powtarzali mi, że mam dobry głos. Ja? Traktowałam to wyłącznie, jako zabawę  i coś, co kocham. Oprócz kilku występów na deskach szkolnej auli nie miałam żadnej praktyki. Może warto byłoby coś nagrać i podesłać maila konkursowego? W zasadzie mogłam spróbować, prawda? Wyciągnęłam z szafki lustrzankę i ustawiłam ją na komodzie. Dwukrotnie sprawdziłam, czy tło na którym stoję nie zawiera zbędnych i ośmieszających moją osobę rzeczy, np. bokserek mojego chłopaka zagrzebanych w niezaścielonym łóżku.

- Co robisz? – do sypialni zajrzała moja druga połówka, której twarz pokryta była kilkudniowym zarostem.

- Śpiewać sobie będę, a co? Wolny kraj. Mógłbyś się ogolić – wytknęłam język w jego stronę.

- To ty nagrywaj swoje wyjce, a ja podkradam tylko laptopa i uciekam – po drodze cmoknął mnie w policzek. 

   Na początek rozgrzałam swoje gardło utworem AC/DC Highway To Hell i One Metallicy. Typowe klasyki były świetnym wstępem do właściwego śpiewania. Do samego końca nie mogłam zdecydować się na dwa konkursowe utwory. Jeden miał być wybrany z repertuaru VR, drugi mógł być piosenką innego artysty, lub własną kompozycję. Ostatecznie wybrałam Sucker Train Blues i 18 and Life Skid Row. Nagrałam każdy z nich już za pierwszym podejściem. Odsłuchałam na komputerze, dopisałam do maila swoje namiary i kliknęłam „Send”. Niech się dzieje, co chce.

Trzy miesiące później…

- Zdurniałeś?! Czemu wrzucasz mi śnieg za kołnierz. Wiesz, jak mi zimno?!

- Oj przestań, trochę zabawy jeszcze nikomu nie zaszkodziło – wracałam właśnie z wykładów z Kubą. Ostatnio strasznie mnie denerwował. Zresztą wszystko się sypało, a ja nie miałam najmniejszej ochoty walczyć z przeciwnościami losu. Właściciel wymówił nam mieszkanie, bo wraca z Wielkiej Brytanii do ojczyzny, Velvet Revolver w ogóle się nie odezwali. Zresztą, nawet na Twitterze o całej sprawie cisza. I jeszcze ten wkurzający blondyn, którzy teraz celuje we mnie ze śnieżki.

- Czy ty nie rozumiesz po Polsku?! Przestań! – warknęłam.

- Czemu się tak złościsz. A gdybyśmy mieli małego blondynka, który rzucałby w ciebie takimi kulkami? Na niego też byś tak krzyczała?

- Przecież ty już dawno nie jesteś małym blondynkiem… czekaj… do czego ty pijesz, co?

- Zasugerowałem tylko, że za rok kończysz studia i można by pomyśleć o dziecku – odpowiedział nad wyraz spokojnie.

- Mróz ci mózg sparaliżował?! – wrzasnęłam na cały park. Siedzące na drzewach kruki z głośnym trzepotem skrzydeł poderwał się w powietrze.

- Nie musisz od razu krzyczeć! – obraził się na cały świat. Zadzwonił mój telefon.

- Najwyraźniej muszę – odburknęłam i nacisnęłam zieloną słuchawkę – Halo! – warknęłam.

- Czy rozmawiam z Karolina Frankowsky? – usłyszałam skierowane do mnie w obcym języku pytanie.

- Tak – odpowiedziałam już po angielsku.

- Czy wysyłała pani zgłoszenie do castingu na nowego lidera grupy Velvet Revolver – znów przytaknęłam.

- Miło mi poinformować, że jest pani jednym z dwóch finalistów wybranych do wspólnego jammowania wraz z zespołem. O zwycięstwie zdecyduje pani muzyczny charakter, sceniczna osobowość, głos i współpraca z grupą. Na jakie lotnisko mam podesłać bilety? – zamurowało mnie. Miałam wrażenie, że przypominam stojącego nieopodal bałwana.

- Eeee… - nie potrafiłam się nawet sensownie wysłowić – Gdansk – wydusiłam w końcu – Lech Walesa Airport, Gdansk.

- Dobrze. Za cztery dni, to znaczy w poniedziałek proszę stawić się na lotnisku. Dokładne informacje o godzinie, numerze lotu i innych informacjach prześlemy pani drogą mailową.

- Dobrze – przełknęłam ślinę.

- W takim razie do zobaczenia – mężczyzna pożegnał się ze mną. Dopiero kiedy schowałam telefon i nie co się uspokoiłam,  zauważyłam, że obok mnie nie ma już mojego chłopaka. Super.

- Kuba? – zawołam od progu – Jesteś tutaj? – zajrzałam do salonu, w którym paliło się światło. Chłopak siedział na kanapie oglądając mecz i popijając piwo.

- Rozmowa była tak interesująca, że nie mogłaś dokończyć tej ze mną? – rzucił beznamiętnym tonem.

- Naszą rozmowę uważam za zakończoną – chwila ciszy. Zdjęłam płaszcz i zawiesiłam go w korytarzu, idąc w stronę kuchni poinformowałam go chłodno:

- Lecę do Stanów – chyba zakrztusił się piwem.

- Co?! – wrzasnął, zjawiając się obok mnie.

- To, co słyszałeś. Jestem finalistą konkursu, o którym opowiadałam ci kiedyś przy śniadaniu. Nie powinieneś być zdziwiony, przecież we mnie wierzyłeś.

- Tak się tylko mówi Karola! W życiu nie pomyślałbym, że im się spodobasz. Zresztą, ty nigdzie nie lecisz. Masz studia i wyczyszczone do zera konto – uśmiechnął się złośliwie.

- To zespół funduje mi pobyt w Los Angeles. Fajnie, że mnie doceniasz, kochany – rzuciłam słodko, zamykając się w łazience.

- Nigdzie nie polecisz – oparł się o drzwi. Zdążyłam rozebrać się do bielizny, więc  owinęłam się w ręcznik i uchyliłam drzwi

- A właśnie, że tak! – zmroziłam go spojrzeniem.

- Założymy się?! – zaczął się do mnie dobierać. Zrzuciła na podłogę ręcznik i odpiął mój stanik.

- Zostaw! – syknęłam przez zęby – Nie dotykaj mnie! – wrzasnęłam, zatrzaskując drzwi po raz drugi i zamykając się od środka na zamek. Co on chciał zrobić, do cholery?!

   Przesiedziałam w łazience dobre półtorej godziny. Siedząc w wannie pełnej z czasem coraz chłodniejszej wody, stwierdziłam, że nie mam się nad czym wahać i rozmyślać: ktoś, kto nie ma nic do stracenia może ryzykować i coś zyskać. Polecę tam, postaram się zaśpiewać, jak najlepiej potrafię i wygrać. Rano, jeszcze przed wykładami sprawdziłam pocztę mailową. Miałam kilka nieodebranych wiadomości, w tym tę oczekiwaną. Mężczyzną, który rozmawiał ze mną przez telefon okazał się manager zespołu. Podał mi najważniejsze informacje, jak na przykład godzinę wylotu i fakt, że ktoś będzie czekać na mnie na lotnisku.  Na uczelni opowiedziałam o tym, co i się przydarzyło Meg. Nie omieszkałam również wspomnieć o „cudownej” reakcji mojego chłopaka na wygraną.

- Leć i długo się nad tym nie zastawiaj. Co może cię czekać po tej cholernej psychologii w tym kraju? Raczej kasa w Tesco. Dostałaś od losu szansę!

- Wiem – westchnęłam. Postanowiłam pójść za radą mojej przyjaciółki.

   Kuba nie odzywał się do mnie od pamiętnego incydentu przed drzwiami łazienki. Może to nawet dobrze. Padłoby wiele niepotrzebnych słów. W niedzielny wieczór spakowałam walizkę. W zasadzie nie było w niej wielu rzeczy i spokojnie zamiast tego wystarczyłby większy plecak, jednak miałam tak mało okazji, by ją używać, że nie omieszkałam jej wyciągnąć z pod łóżka. W poniedziałkowy poranek miałam tę świadomość, że zamiast uczelni wybiorę dzisiaj przeciwny kierunek. Obiecałam sobie, że cały wyjazd ma być przyjemnością, ale w drodze na lotnisko moje ręce zaczęły się trząść i pocić. Brakowało mi wsparcia Kuby, jednak ten wybył z domu wcześnie rano, nawet się ze mną nie żegnają, a co dopiero życząc mi powodzenia.

   Spodziewałam się tego, że lot będzie długi, nie wiedziałam jednak, że będzie on aż tak męczący. Co jest takiego ciężkiego w siedzeniu na fotelu, prawda? Po czterech godzinach bezruchu zaczynasz odczuwać zmęczenie każdej malutkiej kosteczki w twoim, a to dopiero połowa drogi. Raczej nie zaryzykujesz i nie wyskoczysz z samolotu do oceanu, by przepłynąć go wpław i trochę się rozruszać. Przeczytałam kilka rozdziałów podręcznika do podstaw neurologii i przeanalizowałam wyniki kilku przeprowadzonych niedawno w Madrycie eksperymentów. Zachciało ci się psychologii? To teraz masz.

- Proszę zapiąć pasy i przygotować się do lądowania – oznajmiła stewardesa. Wyjrzałam za okno. Piękna panorama rozświetlonego promieniami porannego słońca miasta powitała mnie w Stanach Zjednoczonych. Dzięki ośmiogodzinnej różnicy czasu nie straciłam teoretycznie ani minuty.

   W hali odlotów rozglądałam się za kimś, kto mógłby czekać na zwracającą na wszystko uwagę studentkę z Polski. Dopiero gdy tłum przerzedził się i oprócz mnie został tylko jeden biznesman i kobieta z dwójką dzieci, podszedł do mnie wysoki chłopak, być może w moim wieku.

- Witami w Los Angeles – uśmiechnął się szczerze – Karolina Franowsky? – przytaknęłam nieśmiało.

- Taką postawą świata nie zwojujesz mała – zabrał mi bagaż – Widziałem twoje wideo i byłaś naprawdę świetna. Charyzmatyczna, zakochana w muzyce i przekonana do słuszności każdego słowa, jakie śpiewałaś. Gdzie podziała się tamta osoba? – miałam ochotę opowiedzieć: Została w Polsce?  Bałam się, denerwowałam i stresowałam – Kiedy poznasz zespół będzie ci raźniej. Muzyka potrafi łamać najgrubsze lody. Wsiadaj – uchylił mi drzwiczki auta.

- Pojedziemy do nich od razu? – zapytałam niepewnie.

- A nie chciałabyś się odświeżyć, zjeść coś, lub odpocząć? Jammowanie to gwóźdź programu, wisienka na torcie i atrakcja wieczoru. Masz cały dzień za zasmakowanie tutejszego życia, a ja mam być twoim przewodnikiem w tym dziwnym świecie.

- Miło, że ktoś się o mnie tak troszczy

- Moim obowiązkiem jest zwrócić cię na lotnisko w jednym kawałku. To od czego zaczynamy?

- Może prysznic to nie jest najgorszy pomysł – stwierdziłam.

- Czyli przystanek pierwszy: hotel – rzucił pewnie i dodał gazu.

   W jeden dzień zwiedziłam tyle dziwnych, pięknych i wyjątkowych miejsc. Była i Hollywood Hall Of Hame i Hard Rock Cafe, muzeum sztuki nowoczesnej a nawet wzgórze ze sławnym napisem Hollywood. Punktualnie o 19 Tom, bo tak nazywał się mój towarzysz, zaparkował pod niewinnie wyglądającym budynkiem na obrzeżach miasta.

- Jesteśmy na miejscu? – zapytałam nieco zaskoczona.

- Żadnych marmurów i szklanych domów – przytaknął – Miałem ci o tym nie mówić, ale do południa miał tutaj swoje przesłuchanie finalista numer dwa i podobno nie zrobił na nich dużego wrażenia. Masz pole do popisu Mała – popchnął mnie delikatnie w stronę drzwi wejściowych.

- A ty?

- Jestem tylko pracownikiem z RCA i tu kończy się zasięg mojej mocy. Masz mój numer, więc dzwoń, kiedy skończycie – puścił do mnie oczko. Nie wiem, co bardzie dodało mi otuchy: to jego luźne podejście do sprawy, czy fakt, że oprócz członków zespołu nie będzie nikogo obcego przed kim mogłabym się spinać.

   Przechodziłam przez kilka kolejnych szklanych, metalowych i drewnianych drzwi, aż w końcu natrafiłam przy jednych z nich na dzwonek z jakże oczywistym napisem „Call, please!”. Nacisnęłam więc krótko czerwony guzik i czekałam na reakcję z drugiej strony. „Cicho, koniec tematu!” – usłyszałam i zobaczyłam otwierające się drzwi. Moje nogi były, jak z waty i pewnie nie odezwałabym się w ogóle, gdyby to On nie odezwał się pierwszy.

- Hej, ty jesteś Karolina? – bardziej stwierdził, niż zapytał – Slash – wyciągnął dłoń w moją stronę. I co ja miałam zrobić?! Uścisnęłam ją swoją zimną, wilgotną i drżącą z emocji ręką – Eeej, nie masz się czym denerwować. Nigdy nie jammowałaś ze swoim zespołem?

- Nie mam zespołu

- No ale przecież kiedyś zdarzyło ci się z kimś grać… - pociągnął neutralny dla mnie temat.

- Właśnie nie – w tej chwili zdałam sobie sprawę z tego, jak marne są moje szanse na wygraną. Miny jego kumpli i jednocześnie członków zespołu jeszcze mocniej mnie w tym upewniły.

   Weź głęboki wdech i zacznij śpiewać – karciłam siebie w myślach. Nie potrafiłam się skoncentrować i przegapiłam intro utworu. Duff McKagan wywrócił oczami, przez co spięłam się jeszcze bardziej… i całe szczęście! Za drugim razem wyszło znakomicie. Sama byłam z siebie dumna!

- No dobrze moja panno – zawołał Slash – Głos to ty masz, teraz sprawdźmy potencjał.

- W sensie, że…? – zaskoczył mnie. Nie wiedziałam, co miał na myśli. Chciał, żebym napisała dla niego symfonię na 42 instrumenty?!

- Zagramy instrumentalny kawałek. Damy ci czas na zastanowienie, możemy go powtórzyć, a ty stworzysz dla niego linię wokalu i słowa – poczułam się nie co pewniej. Przecież nie raz to robiłam. Odtwarzałam instrumentalne wersje znanych utworów i pisałam dla nich zupełnie nowy tekst i wokal.

- Dobra – odpowiedziałam krótko. To, co zagrali było utrzymane w surowym klimacie, całość ocieplał jednak Slashowy riff, tak naprawdę torując pole do popisu dla mnie.

- Czy mogłabym to nagrać? – zapytałam.

- Wolelibyśmy nie – odezwał się zza perkusji Matt Sorum.

- Jeśli mi nie ufacie możecie zarejestrować ten kawałek i odtworzyć mi go przy stole mikserskim. Chcę tylko dopisać do niego tekst. Nic więcej – przysięgłam.

- Skoro tak, to chodź – blondyn zaciągnął mnie do reżyserki, o ile można tak nazwać pomieszczenie w tymi wszystkimi konsoletami i suwakami. Wcisnął PLAY włączając odpowiedni kawałek. Nie wiem, czy naprawdę miał ochotę przy mnie tutaj siedzieć, ale najwyraźniej razem z zespołem nie ufał mi bardziej, niż mogłoby się to wydawać na początku. Jeśli, mam mówić o sobie, nie ułatwiałam mu tego zadania. Sklecenie dwóch zwrotek, refrenu i poszczególnych przejść, na poziomie nisko zadowalającym zajęło mi dwie godziny. Dochodziła północ. Podśpiewując pod nosem wysłuchaną kilkanaście razy piosenkę, wyszłam z ciasnego pomieszczenia do gadającej w najlepsze ¾ zespołu.

- Masz? – rzucił pomiędzy jednym a drugim żartem Slash. Odpowiedziałam twierdząco. Wszyscy, jak na zawołanie zerwali się ze swoich miejsc i chwycili za instrumenty. Polegałam wyłącznie na gitarzyście. Dałam mu zagrać wstęp, pierwszy pusty wers i odśpiewałam swoje. Nie byłam przekonana do całej aranżacji, ale musiałam się przełamać i uwierzyć w siebie. W przeciwnym razie to po prostu byłoby słychać.

- Dobra, to byłoby na tyle. Odezwiemy się jutro rano – Co? Miałam ochotę wykrzyczeć na głos. Czy oni zdają sobie sprawę, co ja będę przeżywać?!

- Dziękuję za szansę – pożegnałam się ze łzami w oczach. Wiedziałam, że każdy z kolejnych uścisków dłoni mógł być moim ostatnim pożegnaniem z tymi facetami.

- Tom? Właśnie skończyliśmy. Wiem, że jest późno, ale sama chyba nie trafię do hotelu – jęknęłam, podciągając nosem.

- Zaraz będę – usłyszałam tylko sygnał zakończonego połączenia.

   Siedziałam na krawężniku czekając na mojego „opiekuna”. U moich stóp rozpościerało się tętniące życiem Los Angeles, a ja siedziałam sobie tak po prostu tutaj, w spokojnej dzielnych i obserwowałam całe to bagno. To nie Polska. Nawet Berlin nie umywa się do tej metropolii.

- Wsiadasz? – usłyszałam. No tak, chłopak wziął mnie pewnie za odlatującą we własne myśli idiotkę – Niemożliwe… nie spodobałaś im się? – zapytał, kiedy zapinałam pasy.

- Nie wiem. Powiedzieli, że dadzą mi odpowiedź jutro z rana – jęknęłam

- A ty przejmujesz się na zapas – pokręcił głową okazując swoją dezaprobatę – Krytykowali? Wytykali błędy? Zatykali uszy? – zaprzeczyłam – To będzie dobrze. Nie słyszałałaś o zamieszaniu podczas szukania wokalisty w 2003? Prawdopodobnie gdyby nie Weiland, czekaliby na ciebie – uśmiechnął się słodko.

- Wiem, że chcesz mnie podnieść na duchu i tym podobne, ale to mi nie pomoże… nie dzisiaj.

____
Celowo zamieniłam aksamit (z ang. velvet) na jedwab. Just sayin' ;)