Rozdział 66

- Rosemary, co byś powiedziała na to, gdybym wpadła do was na kolację? Albo nie! – poprawiła się od razu – W ramach zadośćuczynienia za wczoraj przyjedźcie do mnie – zaproponowała.

- W zasadzie czemu nie. O której mamy u ciebie być?

- Może o 17?

- W takim razie jesteśmy umówione. Do zobaczenia – rozłączyła się. Karen odetchnęła głęboko i oparła się o stojącego za jej plecami McKagana.

- Przyjadą

- Im szybciej jej powiemy, tym lepiej

- Raczej tym dłużej nie będzie się do mnie odzywała – skomentowała, zaglądając do lodówki. Na szczęście miała w niej wszystko, czego potrzebowała.

- Pomóc ci? – zaoferował.

- O ile dobrze pamiętam, zawsze miałeś antytalent do kuchni – uśmiechnęła się szczerze.

- Mogłabyś to zmienić – objął ją w tali. Czuła się dziwnie. Cała złość, jaką kiedykolwiek odczuwała w stosunku do Duffa wyparowała i została zastąpiona partnerską więzią. Chciała mu zaufać i móc na nim polegać. Postawiła wszystko na jedną kartę i odwzajemniła jego gest, wtulając się w szyję mężczyzny.

   Slash tak bardzo chciał jej znów wszystko wyjaśnić. Prosił Agatę o numer telefonu Pauliny, oraz jej adres, ale ta była nieugięta. W końcu za nastym razem dostał od Rudej szansę; Agata poprosiła, by zjawił się u niej o godzinie ósmej rano, a gdy stawił się punktualnie, jak dla niego,  w środku nocy, połączyła się z Paulą. Cierpliwie czekał na głos czerwonowłosej pod drugiej stronie.

- Halo – odezwała się.

- Cześć – odchrząknął po chwili – Przepraszam, że dzwonię, ale nie wiem, jak się z tobą skontaktować, a chcę…

- Skąd masz mój numer? – zapytała chłodno.

- Nie mam. Dzwonię od Agaty

- Proszę, nie rób tego więcej – odpowiedziała surowo.

- Przepraszam! Nie zdradziłem, cię ale mimo wszystko przepraszam, że to co wtedy powiedziałem! – desperacko chciał przekazać jej to, co miał do powiedzenia, zanim dziewczyna odłożyłaby słuchawkę.

- Coś się spieprzyło, nie widziałeś tego?! Nasze wspólne chwile ograniczały się wyłącznie do czasu spędzonego w łóżku. Nie mam zamiaru czuć się, jak panienka do towarzystwa. To ja przepraszam cię Slash, ale nie jestem typem osoby, która mogłaby cię zaspokoić – mówiła spokojnie – Nie potrafię – usłyszał dźwięk sygnalizujący przerwanie połączenia. Wręczył słuchawkę Agacie i oddalił się do wyjścia.

- Przykro mi, Slash – zawołała. Odwrócił się ponownie w jej kierunku – Naprawdę bardzo wam kibicowałam.

- Wierz mi, też żałuję że sprawy tak się potoczyły – westchnął i wyszedł z mieszkania Rudej. Schodził 15 minut po długich schodach, celowo nie wybierając windy. Miał wrażenie, że jeśli wyszedłby na ulicę w takim stanie na ulice, mógłby dać w mordę komuś, kto przypadkowo stanąłby mu na drodze. Ledwo przekroczył drzwi wyjściowe budynku i minął zakręt, wpadł na Axl’a. Jeszcze to było mu potrzebne do szczęścia!

- Hej Slash, co robisz w tej dzielnicy? – zawołał.

- Miałem do załatwienia pewną sprawę – odburknął.

-  To najwyraźniej coś nie poszło po twojej myśli – zadrwił z kumpla.

- Wiesz, co?! Jestem bardzo ciekaw, kiedy zabierzesz się za coś w studio, bo w przeciwnym razie twoje interesy również mogą nie pójść, tak jak byś sobie tego życzył – zagroził.

- Sugerujesz coś?! – uniósł brew.

- Nic, tylko uprzedzam Axl… tylko uprzedzam – machnął ręką i przyspieszył kroku, zostawiając wokalistę daleko za sobą.

   Karen spędziła większość przedpołudnia w kuchni, przygotowując mnóstwo smakołyków

- Jak myślisz, jeśli podam dobre jedzenie, odciągnie to  uwagę Rossie od tego, co chcemy jej powiedzieć? – zapytała niezbyt przekonana.

- Myślę, że jak tylko zobaczy nas razem w jednym pomieszczeniu pomyśli, że coś jest nie w porządku.

- No dobra, będzie, co będzie – odetchnęła głęboko – W co się ubierzesz?

- Niech pomyślę… normalnie?

- Duff, a nie lepiej byłoby, gdybyśmy założyli coś odświętnego?

- Daj spokój, za bardzo się przejmujesz. Chcesz, żeby było idealnie, rozumiem – uśmiechnął się – Jednak nie możesz przekombinować, bo efekt będzie jeszcze gorszy. Mam pomysł – zawołał uradowany – Chodźmy do centrum handlowego. Napracowałaś się w domu, więc nie będziesz gotować jeszcze obiadu. Kupisz sobie ładną koszulkę, czy tunikę na dzisiejszą kolację i na chwilę zapomnisz o stresie.

- Zrozum, to dla mnie bardzo ważne. Nie dam rady…

- Nie chcę nawet tego słyszeć! – powiedział stanowczo jednak z cieniem żartu w tonie -  Nabawisz się wrzodów żołądka, a ja nie chcę karmić cię papką – postawił na swoim. Duff okazał wielką cierpliwość łażąc za Karen do wszystkich sklepów, do których chciała zajrzeć. Kupił jej także zwiewną materiałową sukienkę i kwiatową tunikę do czarnych legginsów, które chciała ubrać.

- Hej, Aga! Wiesz, że w drodze do ciebie spotkałem Slash’a? Palant groził mi, że jak nie pojawię się w studio, to moje interesy coś… Sam nie wiem, o czym bredził – wykrzykiwał od progu, szukając ją w różnych pomieszczeniach.

- Jestem na balkonie! – zawołała.

- Heej – objął ją w talii, cmokając w szyję. Zarost, który utrzymywał od czasu powrotu do Kalifornii kolił dziewczynę, przez co odczuwała miłe łaskotki przy tego typu pieszczotach.

- Paulina definitywnie zerwała z Saul’em  - rzuciła, zaciągając się papierosem.

- Skąd wiesz…? Ej, Mała, przecież ty nie palisz! – wyrwał jej peta i zdusił w doniczce z bogu ducha winnym kaktusem.

- Slash nalegał od kilku dni, bym dała mu numer telefonu Pauli. Nie mogłam tego zrobić, bo jej to obiecałam! Połączyłam więc go z nią u siebie. Właśnie dlatego spotkałeś go po drodze. Kurde, byli taką świetną parą – zasmuciła się.

- Tak bywa Moja Słodka Dziecino – objął ją ramionami.

- Axl? – zapytała niepewnie – Czy z nami też tak będzie? Czy jedna rzecz będzie w stanie wszystko zniszczyć? A może kiedyś się sobą znudzimy i przestaniemy nawet ze sobą rozmawiać? – nareszcie obróciła się w jego stronę. Dotychczas bowiem patrzyła tempo w czubek najbliższego wieżowca. Zobaczył jej zaszklone oczy i poczuł ucisk w okolicach mostka. Zrobiło mu się jej żal. Dlaczego tak myślała? – Zaangażowałam się całą sobą. Kocham cię i zrobię wszystko, żeby utrzymać dotychczasowy stan rzeczy do końca swoich dni – po jej zaczerwienionych policzkach spłynęło kilka łez.

- Aguś – ledwo wymówił zdrobnienie, jakie kilka razy usłyszał z ust jej przyjaciółki – Nigdy nie pozwolę na to, żebyśmy rozstali się przez bzdury i głupie nieporozumienia. Nigdy się tobą nie znudzę. Też cię kocham, skarbie. Wiesz, jak długo za tobą chodziłem? Jesteś pierwszą dziewczyną, która podbiła moje serce doszczętnie i na zabój! Mów, co chcesz i obrażaj mnie na wszystkie możliwe sposoby. Możesz nawet powiedzieć, że mam brzydki głos, i tak się nie obrażę – uśmiechnęła się przez łzy. Pocałował ją mocno, długo i namiętnie – Kocham cię – szepnął patrząc w jej szaro-błękitne oczy  - Wyjdziesz za mnie?

   Punktualnie o umówionej godzinie zarówno Duff, jak i Karen usłyszeli dzwonek do drzwi. Dłonie dziewczyny od razu zaczęły się pocić, ale przecież nie mogła dać po sobie poznać, że denerwuje się bardziej, niż trochę. Z duszą na ramieniu otworzyła ciężkie, antywłamaniowe drzwi:

- Hej – uśmiechnęła się sztucznie.

- Cześć. Widziałabyś naszą ulicę! Kilka powalonych drzew i mnóstwo gałęzi. Naprawdę cud, że nikomu nic się nie stało! – uścisnęła siostrę i weszła do środka, odwieszając cienki jesienny płaszcz. Izzy uśmiechnął się tylko na powitanie. Wiedział, co się święci.

- Bo widzisz Rossie – zaczęła – Ta kolacja ma w sumie swój cel. Chciałam wam o czymś powiedzieć – oficjalnie przecież Stradlin nie miał pojęcia o tym, że do rozwodu jednak nie doszło – I to ma związek z moim życiem prywatnym. Jestem już przecież dorosła i sama decyduję o tym, co robię, prawda?

- Co zrobiłaś Karen? Nie podoba mi się twoje owijanie w bawełnę. Masz kogoś? Po prostu mi o tym powiedz.

- No dobrze, związałam się z kimś i to coś BARDZO poważnego. W zasadzie to dobrze go znasz i chyba ci się nie spodoba to, co zaraz powiem – w tym momencie czajnik zaczął się gotować, gwiżdżąc na całe mieszkanie. Dźwięk urwał się tak szybko, jak tylko pojawił.

- Tam ktoś jest, prawda? Przedstaw mnie…  - nie zwracając uwagi na protesty młodszej z rodzeństwa, skierowała się w stronę kuchni. To, a raczej kogo w niej zastała, totalnie ją zamurowało – TY?!!! – wytrzeszczyła oczy – Nie wierzę! Serio?! Karen do jasnej cholery, przecież się z nim rozwiodłaś, prawda?! – dziewczyna jednak nie potwierdziła pytania siostry – Oszukałaś mnie, tak? Nas wszystkich! Czemu świadomie pakujesz się po raz drugi w kłopoty? A Kevin? Duff cię wykorzystał, a ty tak po prostu jesteś w stanie dzielić z nim łóżko?!  Nie będę siedziała z tym człowiekiem przy jednym stole – wyrzucała z siebie słowa z prędkością błyskawicy, po czym obróciła się na pięcie i wyszła, trzaskając drzwiami.

- Sorry – wydusił z siebie Izzy – Nie tak miało to wyglądać, ale musicie jej  wybaczyć. Nawet dla mnie jest to trudne do zaakceptowania – wyznał szczerze i zrobił to samo, co jego żona.