Rozdział 52

- Cześć Aga. Mogę się u was zatrzymać na trochę? – Paulina stała pod  drzwiami dużego mieszkania Duffa i jej przyjaciółki.

- Jasne tylko… A zresztą nieważne. Wchodź, kochana – W oczach czarnowłosej pojawiły się łzy – Ej, co się stało?

- Powiedziałam Slashowi – otarła pojedynczą, spływającą po jej policzku. Nigdy nie płakała przy ludziach. To jej żelazna zasada.

- Zareagował nie tak, ja się tego spodziewałaś?

- Właściwie zachował się dokładnie tak, jak przewidziałam.Wkurwił się i wyszedł. Zresztą… wcale się mu nie dziwię.

- Nie mów tak… Daj mu chwilkę. Musi ochłonąć, a potem na pewno będzie chciał, żebyś wróciła.

- Tylko, że ja nie jestem już tego taka pewna

- Co ty opowiadasz… - westchnęła Agata.

- Podważyłam jego zaufanie. Nie doceniłam tego, jakim jest wspaniałym facetem.

- To on ci tak powiedział prawda? – Paulina zmarszczyła czoło, próbując się domyśleć o czym mówi jej przyjaciółka – To są jego słowa. Ty w życiu byś tak nie powiedziała. „… jakim jest wspaniałym facetem” – zacytowała naśladując ton głosu Pauliny - Litości.

- Zmieńmy temat, proszę. Co u ciebie i Duffa?

- Duff pojechał do Izziego. Chciał obgadać z nim kilka ważnych spraw. Obaj kombinują stworzyć coś solowego

- Do rzeczy, do rzeczy...

- Chyba coś do niego dotarło po ostatnim ,ale w sumie nawet  mnie nie przeprosił, bo stwierdził, że „Po prostu taki jest”.

- Wiesz o tym, że to też nie jest fair, prawda?

- Tak, ale zrozum Paula, ja go kocham i nie chcę, by taka błahostka zaważyła na całym naszym związku.  Za bardzo mi na tym wszystkim zależy.

- Kulka? Ale ty wyrosłaś! – Karen przytuliła golden retrievera, który już nie przypominał małej piszczącej kupy kłaków.

- No wyrosło jej się trochę

- Opowiadaj, co mnie ominęło – Karen zatarła ręce w uciesze, czekając na jakieś ciekawe ploteczki. Rose zaczęła mówić siostrze o wszystkim z coraz mniejszym uśmiechem na twarzy. Przy ostatnim pozwoliła sobie na wybuch płaczu ulgi, który tamowała w sobie od kilku tygodni.

- Karen, ta potwornie się o niego bałam. Robiłam wszystko, naprawdę uwierz mi, wszystko, by mógł wrócić do domu, a całą sprawę załatwił ostatecznie facet, którego Jeff widział pierwszy raz w życiu.

- Niczego z tego nie rozumiem... – Karen przytuliła mocno do siebie Rose.

- No ja też nie – wychlipała. Całej sytuacji z tarasu przyglądał się Izzy. Każda pojedyncza łza jego narzeczonej rozrywała mu serce. W całym domu rozbrzmiał dzwonek do drzwi. Stradlin bez słowa poszedł je otworzyć

- Duff? – ściszył głos – To chyba nie jest najlepszy moment…

- Stary, przestań. Mieliśmy przecież w najbliższych dniach obgadać ten nowy projekt – McKagan wszedł do środka, zerkając od razu na kanapę. Nie spodziewał się jej tu spotkać. Wyglądała  jakoś tak inaczej… Musiał przyznać, że go oczarowała. Wydoroślała (tak, jak inne części jej ciała).

- Przecież nie dawałaś znaku życia… - szepnął.

- Wolałbyś żebym umarła, prawda? Jakimś cudem w Afganistanie żadna kula mnie nie dosięgła.

- Nie.. W jakim Afganistanie?! – zbulwersował się

-  A co cię to obchodzi?!

- Jesteś moją żoną! – krzyczał. Ani Rosemary, ani Izzy nie śmieli się wtrącić.

- Przypomniało się jaśnie panu? Nie martw się, już nie długo. Za chwilę jadę do urzędu właśnie w tej sprawie. Potrzebuję mieć czystą kartę.

- Zdradzasz mnie?! – nie wiedziała, jak ugodziło to w jego chore, przerośnięte ego.

- A ty? Nie powiesz mi chyba, że ta cała Agata tylko u ciebie sprząta – zaśmiała się - Tak, Rosemary o wszystkim mi opowiedziała.

- Nie byłaś taka…

- Life is brutal, honey – rzuciła, wstając z kanapy – Będę się już zbierać. Nie chcę popsuć sobie tak pięknego dnia. Zajrzę  do was jeszcze wieczorem, przed powrotem do NY

- Mieszkasz w Nowym Jorku? Z kim?! – warknął.

- Powtórzę znowu, tym razem dobitniej, gówno cię to obchodzi. Od dzisiaj w moim imieniu będzie kontaktować się z tobą wyłącznie adwokat.  Wyszła przed dom, zamykając szczelnie drzwi i głęboko zaciągając świeżego powietrza. Dała radę. Nie złamała się i pokazała McKaganowi, że ma swoją wartość.

Tymczasem wewnątrz willi:

 - Duff przesadziłeś! – przerwał ciszę Izzy.

- Przecież ona sama mnie sprowokowała. Wszystkie laski są takie same. Najpierw Agata, teraz Karen.

- Pokłóciłeś się z Agatą? – zapytała Rosemary – Bardzo dobrze. Może w końcu zostaniesz sam, jak palec i zrozumiesz, co robisz nie tak – warknęła i bez słowa poszła na piętro. Musiała odpocząć. Przecież nie wolno jej się denerwować.

- Przegiąłeś stary. Naprawdę doświadczenia z przeszłości nic cię nie nauczyły?

- Izzy, jeszcze ty? Po prostu jestem zazdrosny, a ona póki co jest jeszcze moją żoną

- Jeśli ona miałaby żyć w czasie waszej separacji sama, ciebie również powinno to dotyczyć.

- Przestać do cholery, Stradlin! – warknął – Nie przyszedłem rozmawiać tu o swoim prywatnym życiu.

 - Nie chcę tylko, żebyś skrzywdził kolejną dziewczynę. Niech zgadnę, nie podoba jej się, że wciąż czepiasz jej się o kusy strój, uśmiech, który od czasu do czasu póści do przypadkowego chłopaka, albo o to, że ma kiepski dzień i nie ma ochoty się z tobą pieprzyć – blondyn zamachnął się, ale ciemnowłosy chłopak, zwinnie uniknął kontaktu z jego pięścią – Trafiłem w samo setno, co? – zaśmiał się gardłowo.

- A ty co taki idealny partner?! „Zrobię ci herbatkę, kochanie”, „Przynieść ci kocyk?”. Straszna ciota się z ciebie zrobiła.

- Rosemary mnie kocha, a jeśli to oznacza bycie ciota, to ja mogę nią być do końca życia.  Naprawdę jesteś tak głupi i nie widzisz, że ranisz każdą kobietę, którą spotykasz na swojej drodze? Nawet Rosemary, która podobno kiedyś tam była dla ciebie ważna – Farbowany blondyn zastanowił się chwilę nad tym co powiedział jego przyjaciel. Być może miał rację? Szybko jednak odgonił od siebie tę myśl i wyszedł z domu, trzaskając ciężkimi, dębowymi drzwiami.