Rozdział 53

-Chciałabym się rozwieść – Karen siedziała w ekskluzywnej kancelarii adwokackiej, ubrana stosownie do okoliczności w czarną spódniczkę, malinową koszulę oraz wysokie szpilki..

- Dobrze – mężczyzna w ciemnym garniturze zaszczycił dziewczynę swoim spojrzeniem - Rozwód z orzeczeniem o winie, za porozumieniem stron? Z wnioskiem o podział majątku, lub zrzeczeniu się praw do wszelkich nieruchomości i pieniędzy?

- Z orzeczeniem o winie – odpowiedziała natychmiastowo – I zrzeczeniem się praw do wszelkich nieruchomości oraz kosztowności – dodała po chwili namysłu.

- Doskonale. W takim razie będę zmuszony zadać pani parę pytań. Niektóre mogą być niewygodne i bardzo osobiste, ale proszę pamiętać, że robię tylko to, co jest niezbędne do rozpoczęcia procedury i wygrania procesu.

- Dobrze, proszę pytać – rozsiadła się wygodnie w fotelu.

- Co skłoniło panią do podjęcia takiej decyzji?

- Mąż oszukał mnie. Ożenił się ze mną wyłącznie dlatego, by zaspokoić swoje uczucia, którymi faktycznie darzył moją siostrę.

- Czy minęło dużo czasu od kiedy państwo spali ze sobą – zmarszczyła czoło – Rutynowe pytanie – dodał.

- Rok

- Doskonale i jeszcze jedno, czy podczas tego czasu związała się pani z kimś innym, wpadła w tarapaty, problemy finansowe itd.?

- Kończyłam szkołę średnią, zaczęłam uczęszczać na studia i wyjechałam do Afganistanu w roli korespondenta wojennego – tu zamilkła na chwilę – Gdzie poznałam mojego aktualnego partnera

- Hm… To nie co komplikuje sprawę, ale nie uniemożliwia jej wygrania. Odezwę się do pani w najbliższym czasie i będę powiadamiać na bieżąco o przebiegu procedur  - oboje wstali i uścisnęli sobie dłonie

- Dziękuję – szepnęła z wyraźną ulgą w głosie. Wychodząc z kancelarii, przeszła przez ulicę i zamknęła się w budce telefonicznej, dzwoniąc do Kevina. Obiecała, że odezwie się, jak tylko będzie mieć to za sobą.

- Hej, Kevin – uśmiechnęła się pod nosem na samą myśl, że z nim rozmawia.

- Cześć, Karen. Opowiadaj jak poszło. Wszystko dobrze? Martwiłem się tu o ciebie.

- Tak, udało się załatwić papiery rozwodowe i spotkać z siostrą. Wieczorem wsiadam w samolot i 6h później jestem u ciebie.

- Nie zostajesz na dłużej? Myślałem, że będziesz chciała dłużej pobyć ze znajomymi i Rosemary

- Wiesz, od kiedy przyjechałam do LA, czuję, że już tu nie należę. Minęło zbyt dużo czasu, by ogarniać ile rzeczy zdążyło się pozmieniać. Choćby Rose… wiesz, że za 3 miesiące będę ciocią? Wolę wrócić do domu, niż starać się tu zaaklimatyzować.

- Do domu, czyli do mnie? – lubiłam, kiedy łapał mnie za słówka. Nie robił tego ze złośliwości, tylko z czystej sympatii.

- Tak, więc siedź cierpliwie na tyłki i czekaj – gdyby mogła, w tym momencie wytknęłaby do niego język.

- Tak jest!

- Do zobaczenia – posłała wirtualnego buziaka

- Widziałem! – zażartował - Pa

Dzwonek. Agata przetarła zaspane oczy, dotykając wolnego miejsca w jej i Duffa łóżku. Nie wrócił na noc. Miała tego dość. Czuła, że jeszcze chwila, jeden mały pretekst, kolejna kłótnia i odejdzie. Nie wytrzyma takiego traktowania. Bezszelestnie poszła otworzyć drzwi. Nie chciała obudzić Pauliny, która dopiero dwie godziny temu zasnęła wykończona płaczem i poczuciem winy.

- Jest u was Paula? – zapytał stojący w drzwiach przystojny Mulat. Prawdopodobnie najlepszy gitarzysta współcześnie narodzonych zespołów, posiadający niesamowicie mocną głowę i kilkadziesiąt drogich gitar.

- Niee… – przeciągnęła

- Przecież dobrze wiem, że kłamiesz. Nie ma jej w klubach i barach do których zwykle chodzimy i u Izziego. Z nikim oprócz ciebie i Stradlinów nie utrzymuje kontaktu.

- Gdybyś pozwolił mi dokończyć powiedziałabym, że nie ma jej tu dla ciebie – zaakcentowała jasno ostatnie słowo.

- Pozwól mi z nią porozmawiać – odsłonił spod bujnej czupryny czekoladowe, wyrażające żal, oczy.

- Dopiero się uspokoiła i przysnęła. Jutro musi iść do pracy. Proszę nie mąć jej w głowie. Swoją drogą – zaczęła swój wywód  - Zdajesz sobie sprawę z tego, jak ona ci zaufała? Mogła przecież zatrzymać tę tajemnicę do grobu. Nikt nie dowiedziałby się o tym, że za aresztowaniem Izziego stoi Karl, który chce najzwyczajniej w  świecie zrobić jej na złość i skłonić ją do tego, by wróciła z nim do Paryża w roli dziwki, bo tak można to łagodnie rzecz ujmując  nazwać! Nie bronię jej dlatego, że jest moją przyjaciółką. Mogę obiektywnie, jak sprawy się mają. Przyjmij to do wiadomości, bądź nie.

- Nie wiedziałem, że…  - zerkał na nią, nie mogąc znieść stanowczego  oskarżycielskiego spojrzenia Agaty.

- A dałeś jej dojść do słowa? – Mulat nie odpowiedział – No właśnie. Dlatego nie dziw się, że ona nie chce cie widzieć

- Nie chce, ale… Proszę, daj mi poczekać do rana. Muszę z nią porozmawiać – w sekundzie gitarzysta przełączył się z trybu zbitego z tropu psa, na opcję walki. Widziała w jego tęczówkach opór i samozaparcie. Westchnęła.

- Dobrze, Slash, ale proszę nie budź jej, a gdy otworzy oczy nie zasypuj żałosnymi przeprosinami – rzuciła, po czym zostawiła parę sama i poszła spać.

O czwartej nad ranem w domu rozległ się duży hałas. Ktoś z całej siły kopnął w drzwi, otwierając je na oścież. Mężczyzna zatoczył się, uderzając ciężką ręką o ścianę korytarza.

- Co do chuja – rzucił pod nosem Mulat i skierował się w stronę źródła dźwięku – Duff?! Kurwa co ty odpierdalasz po nocach?! Człowieku, przecież ledwo stoisz – chciał pomóc kumplowi dostać się do najbliższego fotela, ale blondyn zamachną się i z całej siły uderzył Slasha w twarz

- Przychodzisz do mojej dziewczyny, kiedy mnie nie ma? Już ja wiem, jak głośno musicie się wtedy pierdolić – zamachnął się po raz kolejny, ale gitarzysta otrząsnął się z już z przebiegających mu przed oczami mroczków i obezwładnił go.

- Kurwa, o czym ty mówisz?! Przyszedłem tu do Pauliny – wrzasnął. Nie zauważył, że dziewczyna od kilku sekund stoi w drzwiach i przygląda się całej tej scence – Ogarnij się, bo pobudzisz dziewczyny. Coś ty z sobą zrobił? – puścił basistę, a ten runął na podłogę. Slash miał ochotę wyjść stąd i już nie wrócić. Chwycił za rękaw kurtki, który po drugiej stronie trzymała czerwono włosa – Paulina? – szepnął.

- Chodź na spacer – złapała go za rękę i pociągnęła w stronę wyjścia. W myślach dziękował jej za to. Nie zniósł by siedzenia w mieszkaniu basisty.

 Minęli pierwsze trawniki i uliczki, idąc w głąb tętniącego życiem miasta:

- Posłuchaj, ja chciałem cię przeprosić za to, jak się zachowałem. Powinienem pomyśleć o tym, jak ty to wszystko odbierasz, a nie skupiać się na sobie.

-  Ja uważam inaczej. Nie byłoby sensu, żebyśmy rozmawiali ze sobą, gdybyś nie przemyślał tej sytuacji. Miałbyś przytakiwać na coś, z czym kompletnie się nie zgadzasz?

- Nie chcę, żeby to się tak skończyło. Nie chcę, żebyśmy się kłócili. Proszę, idź na policję i powiedz im o wszystkim. Niech gość zgnije w pierdlu.

- Mogę stracić doktorat, Slash. To dla mnie za dużo znaczy… - wyznała.

- Zrobisz sobie jeszcze dwa kolejne. Proszę wyjaśnij tę chorą sytuację tak, żeby koleś przestał cię zastraszać, szantażować i krzywdzić – o nic więcej nie proszę – rzucił, wyprzedzając ją o kilka kroków.

- Dobrze, ale obiecaj mi, że nie będziesz na mnie patrzył przez pryzmat tych wydarzeń. Przyrzeknij, że nie będziesz uważać mnie za dziwkę, której niedokończone sprawy ciągną się za nią do teraz – spojrzała na niego ze łzami w oczach.

- Nigdy tak o tobie nie myślałem, Paula – objął jej twarz w dłoniach – Jak możesz tak myśleć?! – Byłem zły na ciebie, bo ukrywałaś przede mną swoje problemy. Wiesz, jak kurewsko źle się wtedy poczułem? Jak gówno nie warte poinformowania o tym, że pewnego pięknego dnia jego  dziewczyna może zniknąć bez słowa wyjaśnienia – nieznacznie podniósł głos.

- Przepraszam – szepnęła – Nie chciałam cię skrzywdzić. Chciałam  cię przed tym wszystkim uchronić.