Rozdział 54

 Co wy na to, gdybym publikowała przez jakiś krótki czas (parę części) takiego one-shota na fanpage'u (KLIK)? Miałoby to jakiś sens?

Możecie posłuchać sobie tego kawałka podczas czytania: KLIK Bardzo fajny sposób na to, by pozbyć się braku pomysłów i chęci ;)

 - Duff? Co ty…? Piłeś?! – Agata szarpnęła go za ramię, próbując zwrócić jego uwagę. Źrenice chłopaka były lekko rozszerzone, a wokół niego unosił się zapach wódki.

- A nawet jeśli to co cię to kurwa obchodzi?! – warknął, wyrywając się z jej uścisku.

- Przestań mnie tak traktować! – krzyknęła – Gdzie Slash? Dokąd poszła Paulina?

- A czy to schronisko dla ludzi ze złamanymi serduszkami?  - zawołał pieszczotliwie – Nie wydaje mi się. Zacznij się w końcu interesować tym, czym powinnaś – przyciągnął ją do siebie, wciskając swoje lepkie, brudne dłonie pod materiału jej dolnej bielizny.

- Zostaw mnie – syknęła – Puszczaj! – wyrwała się, z impetem opierając  o przeciwległą ścianą – Przegiąłeś – warknęła, biegnąc do sypialni i pakując najważniejsze rzeczy. Zdążyła jeszcze zabrać kilka kosmetyków i wyszła z mieszania. Nie chciała mieć z nim nic wspólnego. Skierowała się na przedmieścia miasta do swojej koleżanki z pracy.

- Elisa, mogę u ciebie przenocować? – wysoką, śniadą dziewczynę z pięknymi, długimi lekko pofalowanymi czarnymi włosami poznała pierwszego dnia pracy w galerii sztuki współczesnej. Z kilkudziesięciu wrednych przestarzałych, albo pustych dziewczyn, ona była ostoją spokoju i przede wszystkim bardzo inteligentną i wesołą osobą.

- Jasne – zaprosiła rudą do środka – Co się stało, Aga?

- Duff – rzuciła niechętnie

- Znowu? Ile można dawać się tak wykorzystywać?  - jęknęła, siadając obok swojego gościa na kanapie.

- Wiesz ta sytuacja… Mam niezłe deja vu. Dzisiaj przyszła do mnie Paulina. Też pokłóciła się ze swoim chłopakiem, tyle, że teraz pewnie godzą się u siebie w łóżku, a ja nawet na to nie mam ochoty. Najchętniej w ogóle  bym  go nie oglądała. Mam serdecznie dość wszystkich basistów, muzyków i rockmanów! – ukryła twarz w dłoniach.
- Daj sobie trochę czasu, jemu zresztą też. Niech wytrzeźwieje. Może wtedy dopuści do głosu zdrowy rozsądek.

- Eli, on ostatnio w ogóle nie jest trzeźwy. Boję się o niego, a przede wszystkim o siebie. Wiesz, że leżąc w tym korytarzu chciał mnie przelecieć?! Naprawdę zaczynam obawiać się jego reakcji – wyznała.

- Agata? – zapytała po chwili ciszy Elisa – Nie rozważałaś tego, by się z nim rozstać?

- Karen, przepraszam cię za Duffa, on…

- Nie kłam tylko dlatego, żebym poczuła się lepiej. Doskonale wiem, że chciał by było mi źle. Ok. Może troszkę mu się udało, ale to ja nadal jestem tym, kto rozdaje karty. Złożyłam już pozew. Duff powinien otrzymać go, kiedy ja będę daleko stąd – Rosemary uśmiechała się w duchu, słysząc to, co mówi jej siostra…. Jej malutka siostrzyczka, była teraz silną psychicznie i pewną siebie kobietą, aż trudno w to uwierzyć – Czemu tak mi się przyglądasz?

- Tak jakoś… zamyśliłam się. Opowiedz mi o tym twoim…

- Kevinie? – pisnęła trochę za głośno dając siostrze do zrozumienia, że naprawdę jej na nim zależy – Poznałam go w Afganistanie, ale to już wiesz. Jest żołnierzem, ale to również zdążyłam ci powiedzieć. Podkochiwałam się w nim od pewnego czasu. Wiesz… byliśmy bliskimi przyjaciółmi. Kiedy już wiedzieliśmy, że wracamy do Stanów, pojechał na ostatni patrol, a jego pancerniak wjechał na minę pułapkę. Myślałam, że umrę czekając na jakieś wiadomości. Nigdy w życiu tak się o nikogo nie bałam. Kiedy wrócił…. Miałam gdzieś to, że jesteśmy „tylko” przyjaciółmi po prostu rzuciłam się na niego i wyznałam, co czuję. Jak się okazało on również tłumił w sobie podobne emocje.

- Historia, jak z jakiegoś pięknego romansu

- Wiem, a najśmieszniejsze jest to, że teoretycznie jestem mężatką, prawda? – zachichotała – Jak to brzmi: Mężatka wdaje się w romans z przystojnym żołnierzem – obje wybuchły śmiechem. Do sióstr przysiadł się Izzy

- Chciałbym ożenić się w twoją siostrą…

- Rozumiem, że pytasz mnie o zgodę – zażartowała z jeszcze szerszym uśmiechem.

- Ta… Chodzi o to, że Rose nie chce się zgodzić na żadną ceremonię przed narodzinami Małego. Może gdybym był alkoholikiem na skraju załamania nerwowego z przystawioną do skroni lufą pistoletu, wtedy powiedziałaby, że godzi się na wszystko

- Bardzo śmieszne – zmierzwiła jego ciemne włosy

- A oni cały czas tak samo zakochani… -  westchnęła Karen – Uważajcie, bo wasze życie zmieni się w nudną, sielankową telenowelę.

- A masz co do seriali? – podniosła głos Rossie – Ostatnio zaczęłam nawet oglądać kilka… Taki nowy leci  w TV Moda na Sukces, czy jakoś tak…

-  Błagam cię, tysiąc odcinków o tych samych osobach i ich problemach?

- Jak dla mnie może być nawet pięć tysięcy

- Kiedy przyjedziesz znowu? – zapytał Jeff.

- Postaram się za jakieś dwa-trzy miesiące żeby zobaczyć mojego małego siostrzeńca – cały czas chichotała.

- Bardzo śmieszne… wcale nie takiego małego. Ten wielki brzuch zaczyna mnie przeważać. Niedługo zacznę toczyć się, jak piłka

- Nie przesadzaj, masz szerokie biodra i dzięki temu nie masz przed sobą ogromnej piłki, tylko  słodki, okrągły brzuszek

- Nareszcie ktoś ma takie samo zdanie, jak ja – wtrącił się Stradlin – Rose, muszę już uciekać do studia. Dzisiaj w nocy rejestrujemy gitary – cmoknął narzeczoną w policzek – Pa, Karen – uściskał dziewczynę mocno – Trzymaj się w tym Nowym Jorku – zgarnął z  kanapy kurtkę i wyszedł.

- Rose, o co chodzi z tym ślubem? Nie chcesz wyjść za Izziego? – zapytała siostrę proso z mostu..

- Chcę – odpowiedziała szybko – Tylko nie teraz… Zobacz, jak ja wyglądam. Po za tym nie czuję się na siłach, żeby tańczyć do rana na weselu.

- Rosemary, przecież jemu nie chodzi o tę całą ceremonię, tylko o fakt, że będziesz tylko jego. Nie widzisz, jak bardzo mu na tym zależy? Zawsze to laska musi nakłaniać faceta do zaobrączkowania, a twój bardzo tego chce. Nie stawiaj oporów. Idźcie do urzędu, złóżcie przysięgę, wymieńcie się obrączkami, podpiszcie kilka papierków i to wszystko

- No nie wiem, Karen… Obiecuję ci, że nad tym pomyślę, ale nie rozmawiajmy już o tym, ok? – młodsza z sióstr przytaknęła.

- W zasadzie powinnam już jechać na lotnisko…

- To może ja cię odwiozę? I tak muszę jeszcze zrobić zakupy, wjechać na pocztę po przesyłkę dla Jeffa i kupić nową płytę Nirvany In Utero – wyjaśniła

- Myślałam, że przestałaś ich słuchać.

- To, że nie przypominam już ponurej, długowłosej szesnastolatki, nie oznacza, że przestałam wielbić ten zespół – uśmiechnęła się tryumfalnie, odgarniając kilka niesfornych kosmyków, które wypadały jej zza ucha i przysłaniały oczy.

Wsiadły do auta i pół godziny później były już pod terminalem

- Będę za tobą tęsknić – przytuliła Karen, Rose.

- Może niedługo się zobaczymy – uśmiechnęła się tajemniczo druga: ”Szybciej, niż myślisz siostra!”, pomyślała.

Wracając z lotniska, Rosemary odebrała paczkę z kilkoma płytami zawierającymi wstępne próbki materiału na solową płytę Stradlina oraz kupiła CD Nirvany. Włączyła muzykę już w aucie. Nie lubiła być rozpraszana podczas pierwszego przesłuchu nowych kawałków, ale tych nie mogła się doczekać. Nigdy nie zwracała uwagi na siedzących w bramach żuli, meneli, ćpunów i alkoholików, ale dzisiaj coś kazało jej zerknąć w prawo. Pod obskurnym, obdrapanym i rozpadającym się budynkiem siedział doskonale jej znany roześmiany blondyn. Steven!  Jak dawno go nie widziała! Będzie chyba coś z pół roku, ale gdzie podział się jego uśmiech, rozpromienione oczy i zabawny tapir na głowie, dzięki któremu dostał od chłopaków przezwisko „Popcorn”. Zatrzymała auto i wysiadła z niego, podchodząc do Adlera.

- Steven? – nachyliła się nad nim. Wcale nie był pijany, tak jak mogła się tego spodziewać. Wydawać by się mogło, że w jego żyłach są jeszcze resztki zażytego kilka godzin temu narkotyku. Zaczynało się już ściemniać. Nie miała zamiaru go tu zostawić – Proszę, wsiądź ze mną do samochodu?

- Rosemary? – dopiero teraz zauważył, kto nad nim stoi.

- Tak, cześć stary. Chodź ze mną, pojedziemy do mnie. Nie będziesz przecież siedział tu na ulicy…

- Rudy wywalił mnie z chałupy – wymamrotał.

- Ja to wywalił? Tak po prostu? Wstań! – złapała go za rękę. Chłopak posłusznie zwlókł się z chodnika i usiadł w fotelu koło kierowcy. Dziewczyna przyciszyła muzykę i ruszyła. Chciała z nim porozmawiać, dowiedzieć się, co się z nim stało, ale perkusista najzwyczajniej  świecie zasnął. Będąc już na miejscu, przykryła go wyjętym z bagażnika kocem i zostawiła w samochodzie zaparkowanym na tyłach domu.