Rozdział 51

 Dziękuję za 66 666 wyświetleń przy 66 obserwatorach. Szatańsko ;)

Zrezygnowałam z informowania o nowych rozdziałach na poszczególnych blogach, skoro większość z was, lajknęła fan page'a na Facebooku.

***

Siedziała w samolocie do Stanów ze swoim najbliższym przyjacielem. Był on pierwszą osobą w jej życiu, którą mogła właśnie tak nazywać.

- Oczy ci się kleją – przez oślepiające ją promienie słońca, spojrzała na szeroki uśmiech na jego twarzy.

- Zabawne. Myślisz, że jestem w stanie zasnąć? Denerwuję się, jak cholera. Wracam do życia, które odsunęłam od siebie na ostatnie trzy miesiące i było mi z tym bardzo dobrze. Kevin, doskonale wiesz, że muszę złożyć papiery rozwodowe. Nie mam ochoty widzieć na sali sądowej mojego męża.

- Opowiesz mi kiedyś o nim trochę więcej, niż tylko to, że był zakochany w twojej siostrze?

- Jest muzykiem. Rock n’ Roll’owcem. Potrafi być słodki i romantyczny, ale przy tym wybuchowy i agresywny.

- Rozumiem, nie musisz mówić więcej, jeśli nie chcesz – znowu ten spokojny, szczery uśmiech od którego robiło jej się cieplej na sercu  – Może chcesz się o mnie oprzeć i przymknąć oczy? Taaak, wiem – zreflektował się -  Nie masz ochoty spać… - parodiował jej ton głosu. Zrezygnowana przewróciła oczami i ułożyła się wygodnie, przytykając swoją skroń do jego barku. Niespodziewanie objął ją ramieniem, i cmoknął w czoło.

(…)

- Karen…  - szeptał jej do ucha. Wylądowali właśnie na nowojorskim lotnisku. Mimo tego, że przyzwyczaił się do życia w Afganistanie, czuł, że teraz jest w domu. Rozpoznawał go po zachmurzonym niebie. Widział go w wysokich, przeszklonych wieżowcach i zabetonowanych ulicach.

- Hę? – ocknęła się, przecierając zaspane oczy i rozmazując przez przypadek delikatnie wytuszowane rzęsy. Włożył mnóstwo siły w to, by nie wybuchnąć śmiechem.

 - Pokaż mi się – chwycił ją za podbródek i wyczyścił cienie wokół jej oczu – Jesteśmy już na miejscu - nadal nie pozwolił odsunąć jej twarzy i wpatrywał się w jej zielonkawe tęczówki. Uwielbiał je. Były bardzo głębokie i tajemnicze.

- Przestań – powiedziała nieśmiało nieudolnie maskując to, że się zarumieniła.

- Jak długo zostajesz w Nowym Jorku? – zapytał.

- W zasadzie chciałbym polecieć do LA. Muszę spotkać się z moją siostrą. Wiem, od mojej  współlokatorki, że wysyłała mi masę listów. Kupiłam bilet na jutro rano. Teraz muszę tylko wynająć jakiś pokój hotelowy…

- Chyba żartujesz! Jaki pokój?! Przenocujesz u mnie – chciała zaprotestować – Nie ma innej opcji, Karen! – złapał ją w pasie.

Wysiedli z taksówki pod wąskim, białym, jednopiętrowym domem z niebieskim dachem.

- Z góry uprzedzam, że nie wiem, jak bardzo mój brat zaniedbał ten dom – otworzył kluczem każdy z zamków, wpuszczając ją pierwszą do środka. Wbrew obawom Kevina, panował tu względny porządek.

- Pewnie chcesz się odświeżyć. Obok schodów jest łazienka

- Mieszkasz tylko z Bratem?

- Tak, czasami wpada tu też jego dziewczyna. Teraz jest w pracy, więc nie musisz się krępować – znowu ten szczery wyszczerz.

- Ja powinnam sobie pójść… Wynajmę sobie jakiś pokój… naprawdę

- O co chodzi, Karen? – chwycił ją troskliwie za ramiona – Powiedziałem coś nie tak.

- Po prostu, za bardzo się przed tobą uwywnętrzniłam. Wtedy w Afganistanie, kiedy wróciłeś z patrolu… Nie powinnam cię całować – chciała wyjść, ale chłopak stanowczo wpił się w jej usta

- Nie pozwolę ci odejść, słyszysz? – całowali się coraz zachłanniej, w końcu zaczęli rozpinać swoje koszule. Umięśniony chłopak popchnął ją na kanapę, wsadzają kolano pomiędzy jej uda i obcałowując dekolt. Było jej tak cholernie dobrze. Kevin był niesamowicie czuły. Oboje robili to z miłości i pożądania. Ktoś zadzwonił do drzwi

- Nie przerywaj, proszę – jęknęła.

- Nie mam zamiaru – całował ją jeszcze mocniej, próbując stłumić wszystkie jej gardłowe jęki. Gość zrezygnowany odszedł od drzwi, a Karen wygięła się  łuk, czując przyjemność ,jakiej jeszcze nigdy nie doświadczyła. Chłopak przesunął się pod nią, by mogła położyć się na jego torsie.

Przetarła  o spodnie spocone ze zdenerwowania dłonie, naciskając dzwonek do drzwi. Usłyszała ciche kroki. Zobaczyła w drzwiach uśmiechniętego Izziego. Po chwili na jego twarzy pojawiło się zdziwienie

- Karen? Co ty tu robisz?

- Zadaję sobie to samo pytanie – szepnęła tak, by tego nie usłyszał - Jest Rossie? – Boże, jaka ta rozmowa jest sztuczna.

- Taak, wejdź i zaczekaj na nią w salonie – zdenerwowana dziewczyna usiadła w salonie. Słyszała na górze ciche głosy, a następnie kroki na marmurowych schodach. Obróciła się w stronę źródła dźwięku.

- Karen? – wyszeptała z nie dowierzaniem Rosemary, gładząc się po ukrytym pod błękitną bluzą, mocno zaokrąglonym brzuchu

- Jesteś w ciąży? – pisnęła radośnie.

- Taaak, ale gdzie ty… Czemu się nie odzywałaś! Martwiłam się o ciebie – przytuliła się z utęsknieniem do siostry.

- Byłam korespondentem wojennym na misji

- Co?! – Rosemary wytrzeszczyła oczy z przerażenia.

- No byłam w Afganistanie – poprawiła się.

- Oszalałaś?! Jesteś cała? – przyjrzała jej się dokładnie

- Tak i przede wszystkim nareszcie szczęśliwa. Przyjechałam do Los Angeles po pierwsze po to, by cię odwiedzić i zobaczyć, jak się masz, ale widzę, że wyśmienicie, oraz złożyć papiery w sądzie. Chcę się rozwieść z Duffem.

- Chcesz się rozwieść, bo nie masz ochoty mieć z nim czegokolwiek wspólnego, czy masz może inny powód ? – poruszyła zabawnie brwiami.

- No mam inny powód – zaczerwieniła się – Podczas pobytu w Azji zaprzyjaźniłam się ze wspaniałym człowiekiem

- Błagam, tylko nie muzułmanin! – krzyknęła Rose.

- Jaki muzułmanin – zachichotała – Uspokój się. Ma na imię Kevin i mieszka w Nowym Jorku – dodała nieśmiało.

- Nawet nie wiesz, jak się cieszę! – pisnęła przyszłą pani Isbell, znów tuląc się do swojej siostry.

- A teraz odpowiedz mi, co skłoniło cię do tego wyjazdu?

- Mój wykładowca mi to zaproponował. Przeniósł mnie od razu na 3 rok i tak jakoś wyszło. W każdym razie nie martw się, bo nie mam zamiaru tam wracać. Zmieńmy temat. Chłopiec, czy dziewczynka? – wskazała na okrągły brzuszek Rossie.

- Chłopak – odezwał się Izzy. Siedział na tarasie paląc papierosa i przysłuchując się rozmowie sióstr. Jego zdaniem Karen niesamowicie wydoroślała. Nie była już tą nastolatką, która kręciła  się wokół Duffa. Samym strojem przypominała poważną dwudziesto-paroletnią kobietę, nie wspominając o sposobie mówienia i gestach. Dobrze, że to wszystko tak się skończyło, pomyślał.

- Gratuluję – Karen podbiegła do przyszłego szwagra i mocno go uściskała. Zauważyła, że chłopak nieznacznie schudł, ale o to postanowiła zapytać Rose, kiedy będą ze sobą sam na sam.

-Slash! – zawołała Paulina. Chłopak wrócił właśnie z próby, na której tradycyjnie już nie pojawił się Axl – Muszę ci coś powiedzieć.

- Hm… - po chwili wyszedł z łazienki w mokrych włosach. Żaden sposób nie był dobry na rozpoczęcie tej rozmowy.

- Karl stoi za aresztowaniem Izziego – wyznała. Mulat odłożył na komodę płytę, którą przed chwilą wziął do ręki.

- Słucham? – spojrzał na nią dziwnym wzrokiem, z którego nie potrafiła wyczytać, co tak naprawdę o tym myśli.

- Szukał sposobu, by się do mnie dobrać. Nie chciałam ci o tym mówić, ale cała sprawa zaszła już za daleko. Spotkałam się z nim dwa dni temu.

 - Chcesz mi powiedzieć, że spotkałaś się  z nim za moimi plecami?! – zirytował się.

- To nie tak…

- A jak?!

- Sądzę, że powinnam wyjechać na jakiś czas. Nie chcę, żeby stała ci się krzywda.

- Boisz się o mnie, tak? Gdybyś naprawdę mnie kochała, chciałabyś cały czas być ze mną, żebyśmy razem się z tym uporali, ale ty chcesz po prostu uciec – nabrał powietrza -  Pomyśleć, że pokazałem ci swoją prawdziwą stronę – rzucił z nutką żalu w głosie -  Powinienem być dla ciebie tak samo nie czułym chujem, jak dla dziwek, z którymi spotykałem się przed tobą! – szybkim ruchem zabrał z łóżka portfel i wyszedł trzaskając drzwiami

-Brawo, Paulina – szepnęła pod nosem – Zajebiście to załatwiłaś! – poczuła na policzkach łzy złości i całkowitej niemocy. Siedziała w pustym pokoju, który Slash opuścił przy akompaniamencie głośnego trzasku drzwi. Nie dziwiła mu się. To była całkowicie jej wina. Wszystko było jej winą. Zrezygnowana upadła na kolana, wyciągając spod łóżka, które jeszcze bardzie przypominało jej o cudownych chwilach z Mulatem, walizkę i zaczęła pakować swoje rzeczy. Nie mogła tu zostać. Pieprzone wyrzuty sumienia, nie dawały jej spokoju. Chłopak miał rację, nie potrafiła dostrzec tego, jak dobrym jest człowiekiem. Teraz jest już za późno.