Rozdział 50

Kevin wszedł do namiotu kompanii i rzucił kamizelkę kuloodporną na swoje metalowe łóżko.

- Coś się stało – stwierdziła. Wiedziała, że tego opanowanego chłopaka byle co nie potrafi wyprowadzić z równowagi.

- Wycofują mnie – syknął – Wracam do pieprzonego Nowego Jorku! Dowódca wywiesił listę, na której znajdują się nowo narodzeni korespondenci wojenni, wszystkie łamagi i ci którzy będą „bardzie przydatni” w Stanach  - dziewczyna posmutniała. Uzależniła się od adrenaliny. Może się to wydawać się to co najmniej dziwne, ale od paru miesięcy to Afganistan był dla niej światem, w którym potrafiła przeżyć. Nie chciała wracać do Ameryki. Nie chciała stawiać czoła temu, co tam na nią czekało.

- Kiedy wracamy? – zapytała, przerywając ciszą, którą zakłócał tylko dźwięk lądującego gdzieś w oddali helikoptera.

- Ty nie wracasz, Karen – spojrzał na nią smutno. Jak to „nie wraca”? Była przecież młoda i początkująca. Na pewno jej nazwisk figurowało na liście. Żołnierz widząc jej minę, dodał – Jakaś telewizja chce nawiązać z tobą współpracę – wyjaśnił.

- Czemu ja nic o tym nie wiem?! – oburzyła się.

- Nie było cię na porannym apelu.

- Wróciłam godzinę później z nocnego patrolu.

- Zgłoś się do wozu transmisyjnego CNN – O Rany! CNN?! Nie mogła w to uwierzyć. Jeśli to prawda, spełni się jej marzenie! Zerwała się z podłogi, na której dotychczas siedziała

- Zaraz… – zawołała – Ale ty wracasz… - szepnęła. Kevin był jej przyjacielem. Trzy miesiące starczyły na to, by stali się sobie bardzo bliscy. Dzięki niemu potrafiła otrząsnąć się z traumy, kiedy jej współtowarzysz, zginął siedząc zaledwie pół metra od niej.

- Boję się o ciebie – powiedział, jak by sam do siebie, lecz na tyle głośno, że doskonale to usłyszała.

- Nie masz powodu…

- Karen! Zostajesz tutaj – wskazał ręką na ogromne wejście przez które widać było kolczaste druty i kilka opancerzonych samochodów – W samym środku wojny. Jak mam się nie bać, tysiące mil od ciebie?!  Nie będę miał nad niczym kontroli… Nie będę mógł cię osłonić przed strzałem – ostatnie słowa wypowiedział z wyraźnym  bólem wymalowany na jego twarzy.

- Kevin… - w jej oczach wezbrały łzy. Martwił się o nią. Pierwszy raz w życiu widziała, by jakiemuś mężczyźnie naprawdę zależało na tym, żeby nic jej się nie stało.

- Nie chcę zerwać z tobą kontaktu, a wiem, że tak się stanie, jeśli stąd wyjadę. Będę tęsknić za naszymi nocnymi rozmowami, wspólnymi patrolami, grą w rozbieranego pokera… - uśmiechnął się smutno.

- Ja też nie chcę stracić z tobą kontaktu.  New Jersey nie jest tak daleko od NY

- Będziemy mieli okazję się spotkać, jeśli stąd wrócisz, a jeśli nie? Jeśli coś ci się stanie? Tyle razy udało ci się uniknąć śmierci. Kiedyś wyczerpiesz zapas swojego szczęścia…

- Dziękuję za szczerość, panie realisto – udała obrażoną – Dobrze wiesz, jakie to dla mnie ważne…

- Ważniejsze od życia? – zapytał. Nie odpowiedziała – Rozumiem –  złapał za broń – Mam jeszcze jeden partol – rzucił, wychodząc na lejący się z nieba żar.

- Uważaj na siebie – szepnęła, ocierając pojedynczą łzę.

- Dzień dobry – przywitała się z człowiekiem odpowiedzialnym za jej dalszą karierę

- Witam panią Karen. Lepiej późno, niż wcale. Dzisiaj o 19:05 ma pani pierwsze wejście na wizji. Będziesz mieć około 10 mln widzów. Nie schrzań tego – zawołał, zawzięcie coś notując. Przełknęła ślinę. To, co chciała powiedzieć kłóciło się całkowicie z jej rozumem i dumą

- Ja chciałam tylko oznajmić, że nie przyjmuję tej propozycji  - odezwała się nieśmiało. Mężczyzna, z początku w ogóle nie zrozumiał tego, co do niego powiedziała. Zdawać by się mogło, że nie  zauważył jej dalszej obecności. Po chwili podniósł wzrok zza grubych, lekko przyciemnianych szkieł i zmierzył ją dokładnie, aż poczuła lekkie ciarki. Zaczęły jej się pocić ręce.

- Słucham?! – oburzył się – Pani wie, co powiedziała? Może to ten upał… O 19:00 widzimy się na placu głównym.

- Nie! – powiedziała stanowczo – Wracam do domu!

- Czy TY  podkreślił – Wiesz, komu odmawiasz i jakie to będzie miało skutki dla twojej karierki?!

- Mało mnie to interesuje. Nie chcę wrócić do Stanów w trumnie – dodałam i wyszłam, trzaskając ciężkimi, metalowymi drzwiami.

Pakowałam swoje rzeczy. Nie było tego dużo. W zasadzie zajęło mi to góra 20 minut. Wojsko uczy organizacji.  Rozmawiała z dowódcą, informując go o tym, że do listy najbliższego samolotu należy napisać jej nazwisko, kiedy w bazie rozległ się alarm. Znała go zbyt dobrze. Czasami dzwonił w nocy, rzadziej w dzień. Patrol potrzebuje wsparcia. Aktualnie w terenie są trzy jednostki, które mogłyby pomóc swoim kolegom. Dzięki temu, że znajdowała się obok najważniejszego człowieka w tej bazie, zbyt szybko dowiedziała się o tym, co i komu się stało. Samochód pancerny Kevina wjechał na minę. Może nie była zbyt duża, ale dwóch z pięciu członków załogi miała poważne obrażenia. Bała się. Chyba nawet dowódca to zauważył, bo położył na jej ramieniu dłoń, starając się dodać nie co otuchy.

- Będzie dobrze – powiedział bezdźwięcznie.

Czas. Oczekiwanie na coś.  Denerwujemy się przed ważnym egzaminem i najlepiej chcielibyśmy mieć go za sobą. Możemy także nie móc doczekać się czegoś dobrego, np. Urodzin. Najgorsze jest jednak oczekiwanie na tę złą wiadomość, która ma nadejść lada chwila. Teraz rozumiała Kevina. Wiedziała, co czuł, wyobrażając sobie, że mogłoby jej się coś stać. Usłyszała, że na teren bazy wjechało kilka samochodów terenowych. Zerwała się z krzesła, biegnąc w stronę źródła dźwięku. Nosze. Sanitariusze właśnie zabrali do szpitala polowego, jednego z poszkodowanych. Drugi wychodzi z auta o własnych siłach, wspierając się o ramię kierowcy.  Otworzyły się boczne drzwi trzeciego auta. Ujrzała czarnowłosego chłopaka, który niedawno wygolił sobie oba boki głowy, związując resztę dłuższych włosów w kitkę. Oprócz kilku zadrapań na brudnej i pokrytej kropelkami potu twarzy, był cały. Biegła w jego stronę. Nie zwracała uwagi na kamienie, które wpadały jej do trampek. Przywarła do niego z całej siły

- Też się cieszę, że cię widzę – szepnął jej do ucha, całując ją we włosy.

- Nigdzie cię już nie puszczę, słyszysz?! – krzyczała przez łzy.

- Uuuu nasza kochana Karen się o ciebie boi!!! – zawołał Stanley i Gerard, pozostali członkowie patrolu.

- To takie zabawne? Mogliście zginąć! – rzuciła oburzona.

- Skąd takie czarno widzenie, wieczna optymistko – nie zwracała na nich uwagi.

- Nasza rozmowa… - kontynuowała, patrząc mu w oczy – Ten wypadek… Kevin, ja rezygnuję i wracam z tobą.

Uniósł ją w górę i pocałował. Pierwszy raz miała okazję muskać jego wargi. Były takie ciepłe… Nagrzane azjatyckim słońcem. Oprócz tego, że Kevin był tu od 9 miesięcy, urodził się w Tokio, a jego matka jest rodowitą Japonką, która wraz z jego ojcem, przeniosła się do stanów. Dopiero teraz, dzięki ich szczerej rozmowie i wypadkowi uzmysłowiła sobie, że tak naprawdę jest uzależniona wyłącznie od niego. To on trzyma ją przy życiu, jest jej tlenem.

- Dziękuję, Karen – spojrzał jej głęboko w załzawione oczy – Kocham cię…

Nie potrafiła znieść tego, jak Duff  ją osaczał. Zaciskał pieści na każdego, kto spróbował choćby spojrzeć w jej kierunku. Nie pomagały prośby typu:” Duffy, uspokój się, pamiętaj, że kocham tylko ciebie”. Miała tego serdecznie dość. Zamiast rozerwać się na koncercie jednego z ulubionych zespołów, czuła irytację i kumulującą się w niej złość.

- Przestań! – warknęła, gdy poprawił jej dekolt.

- Chcę, żebyś wyglądała porządnie! – syknął.

- A twoim zdaniem, jak jestem ubrana? Może powinnam sobie uszyć habit?!

- Przeginasz! Naprawdę mało ci brakuje, by wyglądać, jak panny z Sunset Strip

- Słucham?! – krzyknęła swoim wysokim głosem – Przesadziłeś! – wyrwała się z jego ramion i zanurkowała w gęstym tłumie. Początkowo chciała tylko od niego uciec i zacząć się bawić, ale jej dobry humor, już dawno poszedł się jebać. Odszukała wzrokiem najbliższe wyjście i wsiadła do stojącej przed klubem taksówki, każąc się zawieść do jej najlepszej przyjaciółki.

Zapukała kilkakrotnie, mając nadzieję, że Slash z Pauliną nie wyszli bawić się gdzieś w ten sobotni wieczór. Miała szczęście. Drzwi otworzyła jej Paula.

- Hej  - uśmiechnęła się – Co się stało? – zapytała, widząc jej wyraz twarzy. Znała Rudą na wylot

(…)

- No i wtedy przesadził! Inteligentnie nazwał mnie dziwką!

- Aga… Jestem pewna, że nie miał tego na myśli

- On jest zazdrosny, CHOROBLIWIE zazdrosny!!! Nie potrafię już tego znieść.

- Próbowałaś z nim rozmawiać? – zapytała. Chciałaby mieć tylko takie problemy, jak ona i Duff.

- Jasne, że tak. Nie raz. Nie przyjmuje do wiadomości tego, że jest źle – Agatę zastanowiło to, że jej przyjaciółka tak długo nie się nie odzywa. Spojrzała w jej stronę i zauważyła łzy w tych pełnych, zielonych oczach – Ej… Skarbie… Co się dzieje?

- Karl wrócił – Ruda spojrzała na swoją przyjaciółkę zszokowana – To on stoi za aresztowaniem Izziego. Zastrasza mnie. Boję się, że może zrobić coś Saulowi.

- Właśnie, a Slash o tym wszystkim wie?

- No coś ty! Nie może się dowiedzieć!

- Paulina, czy ty jesteś niepoważna?! On musi o tym wiedzieć. O wszystkim mu jutro powiesz, jasne? To jedyne wyjście, by Karl dał ci spokój.

- Dobrze, Aga… Dobrze – szeptała, przez łzy.

Uniósł ją w górę i pocałował. Pierwszy raz miała okazję muskać jego wargi. Były takie ciepłe… Nagrzane azjatyckim słońcem. Oprócz tego, że Kevin był tu od 9 miesięcy, urodził się w Tokio, a jego matka jest rodowitą Japonką, która wraz z jego ojcem, przeniosła się do stanów. Dopiero teraz, dzięki ich szczerej rozmowie i wypadkowi uzmysłowiła sobie, że tak naprawdę jest uzależniona wyłącznie od niego. To on trzyma ją przy życiu, jest jej tlenem.

- Dziękuję, Karen – spojrzał jej głęboko w załzawione oczy – Kocham cię…