Rozdział 49

 Dzięki okrojonej do minimum tasie w Ameryce Południowej już po miesiącu koncertowania mogliśmy wracać do domu. W tak krótkim czasie Duffowi udało się sparaliżować lotnisko, z powodu znalezienia w jego kieszeni metalowego ostrego narzędzia – czytaj scyzoryka, zgubić portfel ze WSZYSTKIMI kartami kredytowymi, które przez kolejne dwa dni musiał blokować.  Z wielkim entuzjazmem towarzyszyłam chłopakom w próbach i koncertach. Po nich tradycyjnie odbywało się after party, po którym pozostawał rano tylko ogromny kac i urwany film. Tyle wrażeń z trasy. Po powrocie Axl’owi udało się załatwić widzenie ze Stradlinem. Wrócił z niego maksymalnie wkurwiony, chodź to raczej mało powiedziane, bo furia jaka temu towarzyszyła była nie do opisania. Duffowi ze Slashem również kilka razy oberwało się po żebrach, ale tylko dlatego, że powstrzymywali Rudego przez rozbiciem nowego telewizora, który kupili sobie do oglądanie Monster Ball’u za kilka miesięcy.

Rose wpadł do domu, rzucając wcześniej kierowcy taksówki stu dolarowy banknot. Był wściekły, że strażnicy i więźniowie tak traktują jego przyjaciela. Izzy bowiem wyłącznie wokaliście zwierzył  się, jak naprawdę wygląda jego pobyt w tamtym miejscu. Rudy wcale nie dziwił się, że Stradlin nie dzieli się tym z Rosemary. Biednej dziewczynie serce pękłoby chyba na pół. Zgarnął z kuchennego blatu szklaną misę z owocami, plik Playboyów, które były dostępne w ich willi, jak gazeta codzienna w każdym domu, telefon i szklankę z niedopitą whisky. Wszystko runęło na podłogę, a odłamki misy rozpadły się po całej kuchni i korytarzu.

- Co ty odpierdalasz? – wtrącił się Duff, stając obok wokalisty. To był błąd. Rudy rzucił się na niego z pięściami, obkładając go po szczęce, brzuchu… gdzie popadnie.

- Kurwa, wiesz jak oni go tam traktują?! A ja jak ta ciota mogę tylko tu siedzieć i czekać! – Paulina słyszała Axla od samego początku. Czuła się strasznie podle wiedząc, że to wszystko wyłącznie przez nią. Mogła mieć tylko nadzieję, że Karl jednak wyciągnie Izziego z więzienia. Przecież oficjalny akt oskarżenia brzmiał tylko: „Prowadzenie pod wpływem alkoholu, ze znacznym przekroczeniem prędkości i nie zatrzymanie się na kontrolę drogową, posiadanie 4 działek kokainy, obrażenie funkcjonariusza na służbie i wyraźny opór podczas próby aresztowania”. Nie był więc ani seryjnym mordercą, ani złodziejem miliona dolarów.

- Ogarnij się! Tak mu nie pomożesz! Chcesz nas pobić i rozwalić cały dom? Po co? Przecież to ci nic nie da – mówił do niego spokojnie blondyn.

- Właśnie kurwa, że da! – rzucił się w stronę regału  z książkami, zrzucając wszystkie na podłogę. Slash słysząc duży hałas  na dole, zbiegł szybko po schodach, pomagając obezwładnić Rose’a McKaganowi.

-  Napij się kurwa! – podsunął mu pod nos butelkę wódki – No pij do cholery! – Wcisnął Axlowi na siłę alkohol. Pił z gwinta i po opróżnieniu 1/3 zawartości, można było spokojnie zostawić go samemu. Po połowie nie miał ochoty nawet z nikim gadać, a po ¾ przysnął na dywanie.

- Kurwa, co to było – odezwał się Hudson.

- Nie dziwię mu się. Izzy to jego przyjaciel od dzieciństwa. Wyobraź sobie, że któryś z nas byłby na jego miejscu. Rose miałby nas w dupie, a nawet gdyby odwalał takie cyrki, Izzy zamknąłby się z nim w pokoju, porozmawiał i Axl byłby zupełnie kimś innym po wyjściu stamtąd.

- Najgorsze jest to, że nie mamy pomysłu, jak go stamtąd wyciągnąć.

Zamknęła drzwi, wchodząc do pogrążonego w ciszy domu. Wszyscy spali po wczorajszej imprezie. Na szczęście. Zabrała z kuchennego blatu paczkę z fajkami, po czym zamknęła się od środka w łazience, rozdzierając kremową kopertę. Mon Ange – ale wymyślił.

 „Nawet jeśli twojego przyjaciela wypuszczono z więzienia nie oznacza to, końca twoich problemów. Kiedyś ty chciałaś czegoś ode mnie, teraz ja potrzebuję ciebie.”

Czemu po prostu nie mógł jej odpuścić?

Tak bardzo liczyła na to, że nareszcie uda jej się uwolnić od przeszłości. Żyła w Los Angeles – tysiące mil od Paryża. Udało jej się załatwić pracę do której miała zacząć chodzić od przyszłego tygodnia, tymczasem przeszłość wraca. Od przeszłości nie uciekniesz. Przeszłość zawsze będzie mieć znaczenie i odciskać piętno na teraźniejszości i przyszłości. Siedziała w tej cholernej pozycji od dobrych kilkunastu minut, gapiąc się ślepo na beżową papeterię. Podarła list na drobne kawałeczki, wrzucając go do toalety i spuszczając wodę.  Wiedziała jednak, że tym sposobem nie pozbyła się problemu. To kwestia czasu, kiedy Slash się o wszystkim dowie. Może lepiej byłoby gdyby powiedziała mu od razu o swoich podejrzeniach. Przemyła twarz lodowatą wodą i spojrzała na swoje odbicie w lustrze. W oczach czaiła się totalna dezorientacja. Po policzkach ściekały krople wody wymieszane z jej gorzkimi łzami.  Wyszła z łazienki i poszła na górę, kładąc się na łóżku obok Mulata, który przytulił się do niej automatycznie , zaraz po tym, gdy wsunęła się pod kołdrę.  W tym momencie miała ochotę rozpłakać się jeszcze bardziej, ale zamiast tego przymknęła tylko oczy i zajęła się kontrolowaniem swojego przyspieszonego oddechu.

- Hej – uśmiechnął się do mnie słodko. Płomyki radości pojawiły się w jego pięknych oczach. Brakowało jej tego – Zrobiłem ci śniadanie

- Jeny… Nie trzeba było – podciągnęła się na łokciach, siadając na ich wielkim łóżku.

- Śliczny poranek, prawda? – przysiadł na skraju materacu.

- Jeszcze jak. Ciekawe, co powiedzą Gunsi, gdy dowiedzą się, że cię wypuścili

- Prawdę mówiąc byłem na chwilę u Slasha i Axla, ale rozmawiałem tylko z Pauliną.

- Powinnam czuć się zazdrosna? – spojrzała na niego, udając, że ją to zabolało.

- No coś ty. Pamiętasz, co ci mówiłem? Obiecałem, że jak tylko wyjdę z więzienia weźmiemy ślub. Dotrzymam słowa – emanował od niego upór i samozaparcie.

- Chciałabym najpierw urodzić

- Znów chcesz czekać? Zobacz, ciągle nam się coś przydarza. Ile chcę odsuwać to w bliżej nieokreśloną przyszłość.

- Ale ja nie chcę odsuwać tego na kiedyś tam. Nie chcę po prostu być ciężarówką. Wyobrażasz sobie noc poślubną z takim słoniem? Gdzie ja dostanę dla siebie JAKĄKOLWIEK sukienkę? Nie wspominając w ogóle o czymś białym

- Przesadzasz, Rossie. Przyznasz, że w nocy było całkiem miło – rozmarzył się.

- Jasne, że tak, tylko… Czuję się strasznie nieatrakcyjna. Zobacz, nawet pojawiły mi się rozstępy. Niee… ja tego nie przeżyję – oparła się z niemocy o duże wezgłowie łóżka.

- Posłuchaj mnie uważnie pani nieatrakcyjna. Jesteś najśliczniejszą kobietą, jaką kiedykolwiek widziałem. Twierdzę tak od momentu, kiedy zobaczyłem cię po raz pierwszy i będę uważać tak, kiedy będziemy starzy i pomarszczeni. Koniec tematu. A ze ślubu tak łatwo nie zrezygnuję.

- Jeff? – znów na nią spojrzał – Dziękuję – przytuliła się do niego – Nawet nie wiesz, jak tego potrzebowałam – z jej oczu popłynęły łzy

- Eeej, czemu ryczysz? To nie powód…

- Wiem, to po prostu hormony. Nie potrafię tego opanować. Nie przejmuj się.

- Jasne słońce. Wiesz, co? Dojedz śniadanie, weź prysznic i jedziemy do Axla. Chciałbym z nim pogadać

- Ta, czy ta? – Agata przykładała do siebie dwie sukienki. Błękitną mini i czarną, nie co luźniejszą, bez ramiączek.

- Gdybym miał wybierać wyłącznie dla siebie wolałbym tę czarną ALE – podkreślił – Nie będziemy tam sami. Nie chcę, byś przykuwała spojrzenia obcych facetów. Załóż tę niebieską i coś na górę.

- Nie  przesadzaj, Duffy. Ubiorę tę czarną…

- Powiedziałem coś! – podniósł głos. Wzdrygnęła się, słysząc ton jego głosu.

- Dobrze… - przytaknęła. Nie chciała wdawać się w żadne awantury. Nie dzisiaj, kiedy wybierali się na koncert The Rolling Stones. Już sam fakt, że kazał jej ubrać sukienkę powodował wzrost ciśnienia w jej tętnicach. Nie cierpiała sukienek, wręcz ich nienawidziła. Z biegiem czasu zaczęła poznawać Duffa, który ją denerwował, a nawet nie co przerażał.