Rozdział 62

- Poznałem kogoś – wyznał Agacie, gdy oboje siedzieli na plaży oglądając zachód słońca. Nie zdawał sobie sprawy z tego, jak zabolały ją te słowa. Ukrywała, że Axl jest dla niej dobrym przyjacielem, mając gdzieś głęboko w podświadomości zakodowane znacznie mocniejsze uczucia.

- Fajnie – skomentowała.

- Jak mam powiedzieć, że ją kocham? – wypalił nagle, zaskakując Rudą.

- Po prostu to zrób – rzuciła lekceważąco.

- A mogę spróbować na tobie?  - pomimo niechęci, dziewczyna postanowiła zachować twarz.

- Jasne – odpowiedziała przygnębiona, co tylko upewniło go w tym, że znalazł dobry sposób na okazanie jej uczuć.

- Kocham cię – mówiąc to, z wielką pasją w głosie,  patrzył jej prosto w oczy

- Świetnie, a teraz wracaj do LA i jej to powiedz! – irytacja wzięła górę. Wstała i ze łzami w oczach zaczęła szybko się od niego oddalać.

- Właśnie powiedziałem! – wrzasnął – Agata! – zerwał się z miejsca i podbiegł, łapiąc ją za chłodne ramiona.

- Co?! – warknęła przez łzy – Zadowolony? Cieszysz się, że robię z siebie idiotkę? Tak czuję coś do ciebie, a teraz daj mi odejść! – próbowała wyrwać się z jego silnego uścisku. Chłopak jednak nie dał za wygraną i przytulił ją mocno do siebie, unieruchamiając wątłe nadgarstki Agaty.

- Przez cały czas miałem wyłącznie CIEBIE na myśli! Po prostu się zgrywałem, bo nie wiedziałem, jak w prost powiedzieć ci, że jesteś najważniejszą kobietą w moim życiu. Nie myślałem, że tak zareagujesz – wyjaśnił spokojnie.

- Ty pieprzony dupku! – zaczęła go obkładać pięściami – Jak mogłeś! Wiesz, jak się czułam?! – rozpłakała się jeszcze mocniej. W akcie desperacji, Axl zbliżył się gwałtownie do jej ust i mocno pocałował, odbierając dziewczynie dech.

- Przepraszam – mruknął pod nosem.

- Co proszę? – rzuciła lekceważąco przeglądając zdjęcia prac młodych artystów na kolejną wystawę.

 - Powiedziałem, że przepraszam – powtórzył.

- Fajnie, a teraz możesz sobie pójść. Przeszkadzasz mi w pracy.

- Paulina, nie traktuj mnie tak! – warknął, wyrywając jej z rąk fotografie.

- Po pierwsze NIGDY, PRZENIDGY nie niszcz niczego, co związane jest z moją pracą – warknęła - Po drugie mam powody, żeby się tak w stosunku do ciebie zachowywać. Pomyślmy, dlaczego… – udała  zamysł.

- Jestem dupkiem – szepnął.

 - Jesteś – przyznała mu rację – I co w związku z tym? Mam rzucić się w twoje ramiona i powiedzieć: ”Przyznałeś się do błędu, jesteś wspaniały, kocham cię”?!

- Znam cię i wiem, że tak nie zrobisz, chodź może nawet chciałbym to zobaczyć – mruknął.

- Jeżeli to wszystko, co masz mi do powiedzenia to możesz już spadać – machnęła ręką w stronę drzwi.

- Daj mi drugą szansę – zapatrzył się w jej oczy. Prawie uległa temu słodkiemu, szczenięcemu spojrzeniu czekoladowych tęczówek.

- Daruj sobie – traciła powoli opanowane – Powiedziałeś mi prosto w oczy, że idziesz pieprzyć się z dziwką. Wiesz, jak się czułam?! Oczywiście gówno cię to obchodzi. I słusznie, bo od tej chwili już nie powinno. Daj sobie spokój! – wrzasnęła i zostawiła swoją pracę, wychodząc do kuchni i zapalając papierosa. Jeden po drugim. Gdyby tylko mogła zobaczyć Slasha. Siedział w salonie, robiąc dokładnie to samo, co ona. Nawet nie wiedzieli, jak bardzo są do siebie podobni.

-Zadowolony z siebie? – mruczał pod nosem – Miałeś cudowną dziewczynę i w zajebiście głupi sposób ją straciłeś.

Duff z niecierpliwością rozsadzającą każdy kawałek jego ciała czekał, aż minie cholerne 5 tygodni do zakończenia terapii odwykowej. Kiedy nadszedł ten oczekiwany dzień, już od rana chodził w tę i z powrotem po swoim pokoju. Wreszcie otrzymał jakiś mało ważny kwitek oznaczający zakończenie tego całego syfu i nie wiele myśląc zabrał wszystkie torby wychodząc poza teren ośrodka pierwszy raz od dwóch miesięcy. Świeże powietrze pachnie tu znacznie bardziej, a wszystko dookoła wydaje się byś żywsze.  Stanął na przystanku czekając na autobus do cywilizacji. Następnie czekał go godzinny lot i mógł zobaczyć osobę, za którą stęsknił się najbardziej w życiu. Nawet jeśli już nie była jego. Teraz jechał na spotkanie ze swoją przyjaciółką, a  za trzy dni byłą żoną.

Dzisiaj trochę przedłużyło jej się w pracy. Musiała na dodatek zrobić zakupy i pojechać na pocztę. Była wykończona. Zaparkowała samochód na podjeździe i obładowana siatkami potoczyła się w stronę drzwi wejściowych, wyglądając jak jedna ze wschodnioeuropejskich kobiet sprzedających na targach. Na progu napotkała jednak niespodziankę. Z wrażenia opuściła reklamówki i potłukła przez to wszystkie jajka. Obok trzech napakowanych toreb kucał Duff objęty z zimna ramionami.

- Duffy! – pisnęła przytulając się do chłopaka i powodując, że podskoczył ze strachu, lecz po sekundzie zreflektował się i odwzajemnił gest.

- Ja tu zostaję gwałtownie wyrwany ze snu, patrzę z której strony mnie napadają, a tu takie chucherko próbuje zgnieść mi żebra. Cześć Karen – cmoknął ją w policzek.

- Czemu nie zadzwoniłeś, że przyjeżdżasz. Musiałeś się tu nieźle naczekać, jesteś przemarznięty. Chodź – zaprowadziła mężczyznę do domu i usadziła na krześle w kuchni robiąc dla obojga gorącej herbaty z cytryną – Cieszę się, że już jesteś – oparła się o blat naprzeciwko McKagana

- Oj ,bo śmiem myśleć, że się za mną stęskniłaś – uśmiechnął się w ten  uwielbiany przez nią sposób.

- A jeśli powiem, że tak – słodki i niewinny flirt.

- To zrobiłbym coś głupiego i cię pocałował – nadal kąciki jego ust unosiły się w górę. Dziewczyna wiedziała, że jeśli nie zastanowi się dwa razy nad tym, co mu teraz odpowie, cała sytuacja może obrócić się w dwie skrajne strony.

- Och Duffy, Duffy – pokręciła głową. Postanowiła wybrnąć z tego śmiechem, nie krzywdząc przy tym żadnego z nich.

- Hej – do domu wrócił Jared – Co tu robi twój  były mąż? – zapytał z podejrzanym błyskiem nienawiści w oczach.

- Wrócił właśnie z odwyku. Prześpi się u nas, a jutro wylecimy do LA – wyjaśniła.

- I dlatego tak się do siebie uśmiechacie? Zastanów się Karen nad tym, co robisz – rzucił, zabierając z lodówki piwo.

- O co ci chodzi Jay? – nigdy tak się do niej nie odzywał.

- Pamiętaj o Kevinie – spojrzał jej głęboko w oczy, jak gdyby chciał przekazać dziewczynie jakąś ważną wiadomość, o której nie mógł powiedzieć na głos – Najlepiej jak najszybciej się rozwiedź! – wyszedł, zostawiając parę samą.

- Chyba lepiej będzie, jeśli prześpię się w hotelu – wstał z miejsca i skierował się do wyjścia – dziewczyna westchnęła zrezygnowana – Jeszcze sobie jutro pogadamy w samolocie – uśmiechnął się blado.

Mimo zmęczenia, przez całą noc nie zmrużyła oka. Wpatrywała się w biały sufit na którym rysowały się cienie przejeżdżających pod domem samochodów. Zerwała się z łóżka kiedy tylko w okna zaświeciło chłodne słońce październikowego poranka. Wzięła długi, gorący prysznic. Umyła i dokładnie wysuszyła włosy. Poskładała na nowo zapakowane do walizki ubrania, po czym zeszła na dół i zrobiła sobie porządne śniadanie. Każda kanapka była z czymś zupełnie innym i równie smacznym. Wszystko po to, by czas do godziny 7.30 zleciał jej najszybciej, ja kto możliwe.  Nareszcie mogła zbierać się na lotnisko. Nie pożegnała się z Jaredem, który strasznie ją wczoraj zdenerwował. Zaparkowała przed terminalem i wolnym krokiem udała się na odprawę.

- Cześć – zadarła głowę do góry dostrzegając obok siebie wysokiego, jak wieża McKagana.

- Hej – uśmiechnęła się.

- Marnie wyglądasz – powiedział szczerze. Nawet najlepszy makijaż nie był w stanie zakryć sińców pod jej oczami.

- No wiesz co?! Ja tutaj liczyłam na jakieś komplementy – udała obrażoną.

- Ej – szturchnął ją w ramię – No ej, przestań się dąsać – objął ją w talii.

- Dobra, dobra bo mnie tutaj za chwilę swoim urokiem osobistym powalisz – Oboje poddali się odprawie i już po chwili siedzieli w wygodnych fotelach samolotu.

- Spróbuj się zdrzemnąć

- Nie dam rady. Za dużo myślę – wyznała szczerze.

- Możesz mi się zwierzyć, przecież wiesz…

- Nie tym razem – odpowiedziała – Nie zrozum mnie źle – poprawiła się na siedzeniu – Mam do ciebie zaufanie

- Nie musisz się tłumaczyć – udał, że go to nie ruszyło. Samolot startował, a potem  kołysał się lekko. Karen nawet nie zdała sobie sprawy z tego, kiedy zasnęła. Leżała nieświadomie głową na ramieniu McKagana. Mężczyzna przekręcił swoją tak, by jego usta znajdowały się blisko jej czoła. Cmoknął ją raz ,delikatnie, a potem kolejny. Zdążyła się przebudzić, jednak nie otwierała oczu. Znów miała powtórkę z rozrywki. Chłopak zaczął mruczeć coś pod nosem. Wytężyła słuch:

- … I pomyśleć, że jeszcze tylko przez 24h godziny jesteś panią McKagan. Cholera jasna, spieprzyłeś sprawę i musisz ponieść bolesne dla twojego tyłka konsekwencje – westchnął – Tak bardzo chciałbym dostać od ciebie drugą szansę. Nie wiem, jak powiem ci jutro  prosto w oczy, że zgadzam się na rozwód. Będę kłamać – głaskał ją po policzku. Postanowiła, że nie będzie już więcej udawać, że śpi. Otworzyła lekko oczy i zderzyła się z jego orzechowym spojrzeniem. Spłoszył się chcąc zabrać dłoń z jej twarzy, jednakże dziewczyna przycisnęła ją mocniej i uśmiechnęła się lekko.

- Słyszałaś? – zapytał nieśmiało.

- Tak – przytaknęła – Mogłeś mi to powiedzieć prosto w oczy.

- Co by to zmieniło? – prychnął – Teraz nie mogę liczyć na nic więcej niż przyjaźń i wiesz co? Doskonale cię rozumiem.

- Duffy – objęła jego twarz i cmoknęła szybko w usta. Nie zdążył zareagować – To wszystko jest strasznie skomplikowane. Najlepiej będzie dla nas jeśli dokończymy to, co zostało rozpoczęte. Taka jest kolej rzeczy.

- Wiem, nie chcę cię dłużej krzywdzić. Jeśli rozwód jest tym, czego pragniesz, to ci go dam - Nie masz pojęcia, czego tak  naprawdę chcę, Duff. Sama jeszcze tego nie wiem..., krzyczała wewnątrz siebie.