Rozdział 61

- Czemu on tak płacze?! – pytał zszokowany i zaskoczony Stradlin, położnej, która czuwała nad tym by mył swoje dziecko w prawidłowy sposób.

- Niektóre dzieci tak mają, że nie przepadają za kąpielą – odpowiedziała z anielskim spokojem – Proszę kontynuować, inaczej malec się przeziębi

- Naprawdę nie da się jakoś zmniejszyć tego płaczu. Niech tylko pani posłucha jak on kwili – wtrąciła się Rosemary.

- Wszystko jest w porządku. Na pewno nie robią państwo mu teraz krzywdy. Będzie płakać jeszcze bardziej, czując, że kąpiąc go boi się pan bardziej, niż on.

- No dobrze, a jeśli kiedyś się zakrztusi? Co ja będę miał wtedy zrobić? – panikował

- A co się robi, jeśli dorosła osoba zakrztusi się jedzeniem?

- Stosuje jakiś dziwne chwyt? – strzelał.

- Po prostu uderza się w plecy.  Niemowlakowi też tak można zrobić, tylko… delikatniej panie Isbell

„Proszę zapiąć pasy i nie chodzić po pokładzie samolotu w trakcie startowania. Życzymy miłego lotu” takimi tradycyjnymi słowami przywitała Agatę, Axla oraz setkę innych pasażerów stewardesa.

- Będziesz spała? – zapytał z ciekawości

- Raczej nie. Lubię oglądać świat z góry, słuchając przy tym Kiss – pomachała rudzielcowi przed oczami walkmanem.

- Ja chyba obejrzę Ojca Chrzestnego, akurat go puścili na pokładzie – liczył na to, że dziewczyna będzie chciałą oglądać film razem z nim

- Nie pozwalaj sobie tak Rudzielcu – zadała mu kuksańca w bok.

- Oj przestań. Nie masz ochoty powygrzewać się na słońcu? Na pewno tego chcesz, tylko udajesz, że masz mnie i moją propozycję w dupie – rzucił odważnie.

- Powinnam się dwa razy zastanowić, czy chcę mieć CIEBIE w dupie – zabrzmiało to dość dwuznacznie, lecz wcale to im nie przeszkadzało. Zarówno Agata, jak i Axl przyzwyczaili się do drobnych erotycznych pstryczków słownych z drugiej strony. Niestety jedno uważało  docinki drugiego za żarty. Przyjaciele nie potrafili przyznać się do tego, że coś zaczyna się między nimi dziać. Owe „coś” w wypadku Axla było nieco mocniejszym uczuciem, niż u Agaty, ale to tylko kwestia czasu.

Slash wparował do domu, pijany w sztok, zahaczając nogą o stojący w korytarzu stolik. Kopnął w niego z całej siły, a ten nie dając już rady kolejnej próbie wytrzymałości, roztrzaskał się na części pierwsze. Zatoczył się w stronę schodów i wciągnął (z dużą pomocą poręczy) na górę. Otworzył drzwi sypialni i omiotał ją wzrokiem szukając swojej dziewczyny. Miał na  nią ochotę. Nie liczyło się dla niego, że jest 2 w nocy a na musi jutro wcześnie wstać do pracy. Ściągnął buty i zaczął się rozbierać wchodząc pod kołdrę.  Wcisnął palce pod materiał jej koronkowej bielizny. By obudzić Paulinę nie potrzebne było nic więcej.

- Zostaw, chcę spać! – zakryła głowę poduszką, przewracając się na drugi bok.

- A ja chcę cię pieprzyć! – położył się na nią, przygniatając drobne ciało czerwonowłosej do materaca.

- Nie dociera do ciebie, że NIE CHCĘ! – warknęła z trudem zrzucając cuchnącego wódą i papierosami gitarzystę na jego połowę łóżka – Nie jestem pierwszą lepszą dziwką, którą możesz pierdolić kiedy tylko przyjdzie ci na to ochota! Jak ci coś nie pasuje to idź do burdelu!

- Żebyś wiedziała kurwa, że pójdę. Zobacz, już idę! – naciągnął spodnie i kowbojki.

- Proszę bardzo, tylko nie wpadnij pod auto bo nie będzie chciało mi się oglądać twoich zwłok – rzuciła, powtórnie kładąc się do łóżka. Nie zasnęła jednak tak, jak to planowała, tylko rozmyślała nad znaczenie swoich słów. Nie myślała tak naprawdę. Nie chciała, żeby pieprzył dziwki z Sunset. Nie chciała, żeby coś mu się chciało

Łamał się. Było mu bardzo ciężko. Nie tak łatwo wyrwać się z silnych ramion uzależnienia od narkotyków i alkoholu jednocześnie! Zwijał się z fizycznego i psychicznego bólu. Miał ochotę umrzeć. Nie tak, jak chciał tego wtedy w wannie. Tamten czyn wydawał się głupi i śmieszny. Czuł, ja jego ciało rozpada się na milion kawałków, a mózg myli fakty z majakami. Lekarz pocieszał go, że taka męczarnia potrwa jeszcze góra 4 dni. Dla niego być może to tylko 4 dni, ale leżąc tutaj, każda godzina wydaje się być najgorszym miesiącem jego życia.

- Kurwa ja tego nie wytrzymam! – wrzasnął przeciągle. 

 - Od razu widać, że to pański pierwszy odwyk – lekceważące spojrzenie lekarza doprowadzało go do szewskiej pasji, której najzwyczajniej w świecie nie miał siły okazać.

- Czy rozmawiam z panią Karen McKagan? – dziewczyna była w pracy i nie za bardzo mogła rozmawiać

- Zależy o co chodzi? – odpowiedziała zniecierpliwiona.

- Dzwonię w sprawie pani męża Duffa.  Czy nadal nie chce pani ze mną rozmawiać? – chyłkiem wymknęła się do łazienki, zamykając się w kabinie od środka.

- Proszę kontynuować

- Pan McKagan jest strasznie słaby psychicznie. Nie wiem, czy jest to jego stałe zachowanie, ale nie jest w stanie przezwyciężyć psychicznego bólu jaki nim targa podczas odstawiania nałogu. Nie je. Nie mamy prawa wsadzić mu do nosa sondy, ponieważ jest on przynajmniej teoretycznie jasno myślącą osobą. Czy w przyszłości zdarzały się takie sytuacje, kiedy mężczyzna odcinał się od reszty świata – w jej głowie od razu pojawił się obraz bladej, twarzy Duffa pod powierzchnią lodowatej wody z mocno zaciśniętymi oczami.

- Nie… Nigdy tak się nie zachowywał – skłamała – Czy mogłabyś jakoś pomóc? Może rozmowa przez telefon…?

- Nie, to wbrew standardowemu traktowaniu pacjentów ośrodka – kategoryczni zaprzeczył.

- Ale Duff nie zachowuje się standardowo. Proszę, jeśli jest pan jego lekarzem i zależy panu na jego zdrowiu, niech pa mi go pan do telefonu – zażądał.

- Dobrze… pod warunkiem, że rozmowa będzie odbywała się w trybie głośnomówiącym

- Niby co ja mogę takiego powiedzieć? Nie przekażę mu przecież przez kabel woreczka z heroiną – prychnęła.

- Procedury – odpowiedział krótko. Słyszała w tle stukot  medycznego obuwia o twardą, pokrytą zapewne białymi kafelkami posadzce. Docierał do niej także trzask zamykanych kolejno drzwi – Proszę, można rozmawiać –odezwał się służbowo. Czuła się głupio wiedząc, że ktoś obcy będzie przysłuchiwać się jej prywatnej rozmowie, bądź co bądź z jej mężem.

- Duff, jesteś tam? – byłą nieco onieśmielona.

- Karen? – odchrząknął, starając się by jego głos zabrzmiał bardziej zdrowo. Nawet osoba, która nigdy z nim nie rozmawiała mogła stwierdzić, że coś z nim nie tak.

- Heeej – zabrzmiała bardziej pewniej.

- Co u ciebie? Dostałaś moją wiadomość

- Znacznie lepiej, niż miałeś okazję widzieć mnie ostatnio. Dostałam list. Duff – odezwała się po chwili – Ja chcę mieć z tobą kontakt. Chcę, żebyśmy zobaczyli się kiedy już stamtąd wyjdziesz. Musisz dać radę, słyszysz? Ja w ciebie wierzę! – w jej oczach zebrały łzy, Dobrze, że nie mógł tego zobaczyć.

- Jasne, ja… czasami po prostu nie mam już siły – to dość lekkie i powierzchowne określenie tego, co czuje.

- Wiem, Duff, wiem – szepnęła – Wiedz tylko, że ja tu czekam – dopiero po sekundzie dotarło do niej, jak te słowa mogły zabrzmieć, więc nie chcąc drążyć dalej tego tematu po prostu się rozłączyła. Myślała, że ta rozmowa przyjdzie jej o wiele łatwiej i nie będzie jej tyle kosztowac. Myliła się.

Agata z Axl’em stali na krawędzi, która rozdzierała rozpościerający się przed nimi ocean. Oboje trzymali  dłoniach kartki, ze starannie zapisanym życzeniem, które według jednej z lokalnych legend powinno się spełnić

 - Na raz – zarządził Axl – Dwa – głęboki oddech – Trzy! – oboje wypuścili zgniecione kawałki papieru patrząc, jak lądują w mroku wody.

- Co tam napisałaś? – uśmiechnął się pod nosem

- Nie mogę ci powiedzieć, bo się nie spełni – uniosła dumnie głowę, jakby właśnie odkryła jedną z najważniejszych zasad według której funkcjonuje świat – Ale jeśli chcesz możesz zdradzić mi swoje życzenie

- Ooo nie! Skoro mówisz, że wtedy się nie spełni, to nie ma mowy! Wracamy do hotelu powylegiwać się w basenie.

- Nie chlap! Zobacz, jestem całą nagrzana słońcem. Lodowate krople wody naprawdę nie są przyjemne – przymrużyła oczy mrożąc chłopaka srogim spojrzeniem zza jego ciemnych okularów.

- Nie bądź taka delikatna i wskakuj do wody. Nie chcę, żebyś przypominała murzyna

- Masz coś do murzynów? – warknęła, jakby właśnie ugodził w jej czuły punkt.

- Niee, po prostu w ciemnej karnacji nie byłoby ci do twarzy. No chooooooodź tu! – chlapnął n nią po raz kolejny.

- Uduszę cię Rose pod tą wodą. Masz to, jak w banku! – zwinnie wskoczyła do basenu. Na początku woda wydawała się być przerażająco lodowata, z każdą sekundą wydawała się jednak coraz przyjemniejsza.

- No i co mi zrobisz?

- Niech się zastanowię, powyrywam wszystkie rude kudły – udała zamysł filozofa.

- Super śmieszne. Potrafisz spieprzyć każdą fajną chwilę – na serio poczuł się urażony.

- Tak, jak ty – parsknęła z wyższością i usiadła na krawędzi basenu – No nie złość się na mnie. Jak chcesz możesz nazwać mnie złośliwą rudą małpą  - zawołała

- Złośliwa, wredna, piękna ruda małpa – wysyczał

- Nareszcie! – odetchnęła domowym zapachem, w którym unosiła się woń bzu. Wchodząc do salonu zobaczyła piękny widok. Nieskazitelna biel, dominująca w tym pomieszczeniu, została spotęgowana przez kilka olbrzymich wazonów z cudownie pachnącym lilakiem.

- Chciałem was jakoś przywitać – uśmiechnął się skromnie, za co dostał ogromnego całusa w policzek.

- Jest cudownie. Zostaw te torby. Nie musisz ich przecież cały czas dźwigać. Zaniesiemy Jake’a na górę, a potem po nie wrócimy – obróciła się przez ramię w jego stronę z olśniewającym uśmiechem, trzymając zawiniątko z ich synem. Dopiero przy wypisie podjęli decyzję co, do imienia dla dziecka. Postawili na coś prostego, by nie gryzło się tak z przestarzałym, według Stradlina, Jeffrey’em. A więc Jacob Jeffrey Isbell. Brzmi wystarczająco dumnie by oboje rodziców mogli być zadowoleni  z wyboru. Rosemary włożyła dziecko do przygotowanego wcześniej łóżeczka, które stało na razie w ich sypialni. Nie chcieli dekorować pokoju, kiedy ciąża Rossie była zagrożona, natomiast potem ze względu na to, że dziewczyna przypominała bardziej słonia odłożyli to na później. Pewnie przez pierwsze 3-4 miesiące będzie spać u nich.

- Połóż się i zdrzemnij, póki możesz – puścił do żony oczko.

- Mam nadzieję, że dzisiaj Ne urządzi nam takiego koncertu, jak wczoraj.

- Najwyżej zagram coś na gitarze podpiętej do pieca i zobaczymy, że zrobi się mu głupio

- Kiepski pomysł, Isbell… Kiepski pomysł