Rozdział 58

- Duff – szeptała mu do ucha – Nie wiem, co się stało… dlaczego chciałeś To zrobić, ale pamiętaj o tym, że zawsze możesz poprosić mnie o pomoc, lub wsparcie. Bez względu na to, czy będziemy przyjaciółmi, czy największymi wrogami, zawsze ci pomogę – trzymała chłopaka, prawie jeszcze raz tak dużego, jak ona. Zamiast dorosłego mężczyzny, czuła się jakby, kołysała dziecko.

- To ja powinienem to powiedzieć – jęknął – Tak bardzo cię skrzywdziłem… To ja powinienem teraz starać się odwdzięczyć, a nie dodawać ci problemów

- No właśnie, Duffy – ostatnie szepnęła niemalże niedosłyszalnie – Dlatego nigdy więcej nie urządzaj sobie takich kąpieli, dobra? – uniosła jego mokrą głowę. Przydługawe, zaniedbane włosy przykleiły się do czoła chłopaka – Obiecujesz?! – powiedziała bardziej stanowczo. Spuścił wzrok, ale mruknął cicho coś w sylu: „Obiecuję” – Połóż się, zrobię ci coś ciepłego do picia.

- Nie wiem, czy cokolwiek tu znajdziesz – zawstydził się jeszcze bardziej

- W takim razie coś zamówimy – nadal markotny chłopak, leżał teraz tępo patrząc w biały sufit – Duff, mi też nieco się pokomplikowało. Mój chłopak… - westchnęła. Pierwszy raz nazwała tak Kevina w obecności  basisty – Zaginął. Nie daje znaku życie. Nie wiem, gdzie jest, czy ktoś go porwał, a może wyjechał z własnej woli… Nie mam pojęcia. Przepraszam, że ci o tym mówię, ale mam dość udawania, że wszystko po mnie spływa. Jestem silna, ale bez przesady…  - wyznała to, co leżało jej na sercu.

- Jestem pewien, że się odnajdzie – wysilił się, by to zdanie zabrzmiało nieco bardziej prawdziwie

- Dzięki – odpowiedziała cicho i sięgnęła po telefon, zamawiając dużą pizzę oraz  dwie kawy espresso. Chłopak naprawdę nie miał w domu niczego do jedzenia oprócz alkoholu. Po jedzeniu włączyła telewizor, rozmawiając z Duffem na neutrale tematy, jak wakacje, czy pogoda. W końcu dostrzegła, że zasnął. Nie chciała iść w jego ślady, ale materac, na którym leżała był zdecydowanie za wygodny.

- Tak bardzo żałuję, że cię skrzywdziłem. Gdybym porządnie się zastanowił nad tym, co czuję, bylibyśmy teraz szczęśliwi, nie popełniłbym tylu głupich błędów. Eh Karen… Czasami tęsknię za tobą. Nie tylko, jako za kobietą, ale po prostu za przyjacielem, który dobrze mnie zna… Szkoda, że nie mogę powiedzieć ci tego prosto w twarz – westchnął.. Gdyby tylko wiedział, że dziewczyna obudziła się parę minut temu i nie chcąc wyplątywać swoich chudych nóg z pomiędzy długich i ciężkich łydek chłopaka, leżała tak z zamkniętymi oczami i słuchała tego, co mruczał cicho pod nosem, głaszcząc jej przedramię wskazującym palcem, najdelikatniej, jak się dało. Czuła na sobie jego wzrok. Za wszelką cenę starała się nie pokazać tego, że już nie śpi. Dlaczego nie mógł odezwać się do niej w ten sposób wprost? Zrobił jej dużo złego, ale wystarczyło pogadać, wyjaśnić… Minął jednak rok i dużo od tego czasu się pozmieniało.

- Jeff, jak myślisz, jacy będziemy za dziesięć lat? – Rosemary leżała w ich wielkim łóżku. Stradlin bawił się jej długimi rozjaśnionymi niedawno włosami. Przez ciążę urosły przynajmniej dwadzieścia cm i teraz sięgały Rose do pasa.

- Szczęśliwi? To chyba najważniejsze – odpowiedział po chwili namysłu.

- Zobacz – podciągnęła się na łokciach – Od kiedy się spotkaliśmy minęły 4 lata. Tyle się wydarzyło. Zdążyłam cię znienawidzić i zakochać się na nowo dwa razy mocniej. Mamy dom, jesteśmy małżeństwem, niedługo urodzi się nasze dziecko… - podsumowała.

- Czemu naszło cię na takie przemyślenia? Powinienem się bać?

- Nie – odpowiedziała  z uśmiechem – Po prostu życie lubi nas zaskakiwać – cmoknęła go w policzek. Oboje usłyszeli telefon. Kulka zawyła głośno. Nie cierpiała tego dźwięku.

- Leż, zaraz wrócę – Stradlin zwlekł się leniwie z łóżka i wyszedł na korytarz, potykając się o zabawkę ich psa. Przeklął cicho pod nosem i odebrał

- Słucham? – rozmasowywał mały palec  od lewej stopy.

- Izzy? W zasadzie dobrze, że to ty odebrałeś – po drugiej stronie słuchawki stała Karen. Komuś musiała powiedzieć, żeby miał McKagana na oku.

- Cześć co u ciebie? Ach tak, pewnie przyjechałaś na rozprawę. Już po wszystkim?

- No właśnie nie do końca. Proszę was wszystkich: Gunsów, Rossie, żebyście od czasu do czas zerknęli na Duffa. Nie wiem, zajrzeli do niego na piwo, czy coś w tym stylu. Jest teraz w kiepskim nastroju i raczej nie będzie przychodzić na próby.

- Woooow… czekaj. Jeszcze raz i jaśniej. Sąd dał wam rozwód i dlatego on jest taki załamany?

- Nie. Rozprawa się nie odbyła. Duff na nią nie przyjechał, dlatego użyłam kluczy, które wyciągnęłam kiedyś tam od Rossie i weszłam do jego mieszkania – przerwała na chwilę – Kurwa, Izzy on chciał się zabić, rozumiesz? Leżał w tej cholernej wannie i nie oddychał. Gdybym tylko  stała na światłach, albo go olała – pociągnęła nosem.

- Jest w szpitalu, czy jak? – Stradlin nie ogarniał sytuacji.

- Nie,  jest już ok., ale proszę was wszystkich… Ja nie mogę zostać w LA, dlatego wy musicie o niego zadbać. Obiecasz mi to?

- Jasne… Karen, wiesz dlaczego chciał to zrobić?

- Nie i nie wyciągajcie tego od niego na siłę. Muszę lecieć, bo ucieknie mi samolot powrotny. Pozdrów Rosemary, ale jeśli możesz nie mów jej wszystkiego. Wiesz, w każdym momencie może to zadziałać na jej niekorzyść. Chyba nie chcesz zostać tatuśkiem trzy tygodnie przed terminem.

- Nawet tak nie mów… Pozdrowię, ją… I postaram się nie mówić za dużo. Pa

- Hej – Axl oparł się nonszalancko o framugę drzwi  z szerokim uśmiechem.

- Skąd znasz mój adres? – o dziwo nie zabrzmiało to oskarżycielsko. Ot pytanie z czystej ciekawości

- Masz wspaniałą przyjaciółkę, która oczywiście dla twojego dobra, zdradziła mi lokalizację miejsca, w którym sobie beztrosko pomieszkujesz

- Nie, żebym miała o to do niej jakieś pretensje – poprawiła zwięźle upięte włosy.

- Dasz się gdzieś wyciągnąć?

- Nie licz na to, że po 8 godzinach biegania po galeriach sztuki w pracy będę miała ochotę szaleć w klubie, ale możesz próbować  - skrzyżowała ręce na piersi.

- Hm… Może zacznijmy od tego, że wpuścisz mnie do środka – posłała mu słodki uśmiech i przepuściła w drzwiach. Rozłożył się wygodnie na kanapie

- Nie jesteś u siebie, więc staraj się zachować jakieś pozory dobrego wychowania – zażartowała. Oczywiście, że był dobrze ułożony, a takie zachowanie tylko bardziej jej się w nim podobało.

- W takim razie przeprowadź się do mnie i wtedy oboje będziemy mogli czuć się swobodnie – puścił jej oczko.

- Jasne, jasne. Będę mieszkała w domu, gdzie Duff przesiaduje po kilka godzin dziennie… Chyba podziękuję za taką propozycję

- To ty nic nie wiesz? – patrzył jej w oczy, jakby chciał zmierzyć, ile jest w stanie znieść tego, co ma jej do powiedzenia – Mckagan chciał się zabić – zerkał na dziewczynę, której szeroki uśmiech i rozbłyszczone oczy zaczęły gasnąć. Informacja niesamowicie ją zaskoczyła.  – Nic mu się nie stało. W ostatniej chwili znalazła go Karen – dokończył, a Agacie spadł milowy kamień z serca. Zapadła chwila ciszy, którą przerwała ruda

- Wiesz może dlaczego…

- Nie – nie dał jej dokończyć, domyślając się, co ma na myśli – Nikomu nie powiedział, czemu chciał popełnić samobójstwo. Nawet z nim nie rozmawiałem szczerze mówiąc. Zadzwoniła do mnie Karen  i powiedziała, żebyśmy wszyscy dali mu teraz chwilę spokoju.

- Nie wiem, co mam o tym myśleć. Może to moja wina? W końcu go zostawiłam…

- To nie ten typ faceta. Duff nie załamie się dlatego, że zostawiła go dziewczyna. Obawiam się, że wiem, w czym jest problem – zamilkł na moment, skupiając na sobie jej uwagę – W Karen.

- Usiłuje mi pan inteligentnie powiedzieć, że jednak coś wiadomo na temat zaginięcia mojego partnera? (…) Aha, czyli zważywszy na to, że nie wiązały nas bliższe relacje, nie mogę być informowana o wynikach śledztwa? Dobrze, w takim razie przyjedzie do państwa jego brat (…) Już nie dzisiaj? Jutro również nie może nas pan przyjąć? (…) W czwartek? Dobrze, pojawimy się na komisariacie w czwartek –  Karen zdawała sobie sprawę z tego, że w czwartek czeka ją kolejna rozprawa. Jutro rano powinna wsiadać do samolotu. Nie mogła jednak pozwolić sobie ta to, by zmarnować szansę na jakiekolwiek wieści o Kevinie kiedy policja nareszcie dała jej ku temu szansę. Nic się nie stanie, jeśli tym razem rozprawa zostanie przełożona z jej powodu.

Chodziła wzdłuż wyłożonego boazerią korytarza, czekając na brata jej chłopaka. Twarde podeszwy trampek stukały o dębowe panele z każdym kolejnym krokiem dziewczyny. Nagle ciszę przerwały otwierające się z hukiem drzwi. Wysoki mężczyzna, tak niesamowicie podobny do swojego brata, wszedł do domu, rzucając na stolik klucze, które ześlizgnęły się z blatu i głośno upadły na podłogę

- Czego się dowiedziałeś? – naskoczyła na niego od razu,  nie dając mu nabrać oddechu. Widziała łzy w oczach młodego chłopaka, co dało jej do myślenia, że nie ma dla niej dobrych wiadomości.

- Nie żyje, rozumiesz… Starają się wcisnąć mi, że mój brat umarł – złapał się za głowę – Przecież to niemożliwe, prawda? Kevin nie dałby się tak łatwo podejść… - Karen nie słuchała już, co chłopak ma jej do powiedzenia. Kevin nie żyje? Usiadła na schodach prowadzących na górę i ukryła twarz w dłoniach – Wierzysz w to? – oburzyła się młodsza kopia jej chłopaka – Nie możesz im wierzyć! – warknął, łapiąc ją mocno za ramiona – Przecież wiesz, że nie pozwoliłby tak łatwo wyprowadzić siebie z domu i wciągnąć do samochodu. Jest żołnierzem do cholery!

- Jared to jest policja, a nie dziesięcioletni chłopcy bawiący się w detektywów. Muszą wiedzieć, co mówią, jeśli przekazują tak tragiczne informacje. Na pewno mają jakieś dowody…

- Tak kupkę spalonych prochów?! – krzyczał

- Co? – zawiesiła się na wdechu, nie będąc w stanie zrobić czegokolwiek innego.

 - Podobno znaleźli jakieś zwęglone ciało przy granicy ze stanem Arizona. Sprawdzili DNA i wszystko się zgadza… - nareszcie zamilkł.

- To niemożliwe – szepnęła. Wstała ze stopni i skierowała się do jej i Kevina pokoju. Stanęła, opierając się o solidną komodę i spojrzała na swoje odbicie w dużym lustrze. Wściekła zepchnęła wszystko z blatu i zaczęła po kolei wyrzucać wszystkie rzeczy z szuflad: gazety, dokumenty, papiery, ulotki, ubrania i zdjęcia. Przez przypadek w ręce wpadł jej czarny album jej faceta ze zdjęciami z wojska. Dziwne, pomyślała. Doskonale wiedziała, jak wygląda umundurowanie amerykańskich żołnierzy. Strój, w jakim pozował do zdjęć Kevin, nie wyglądał na odpowiedni dla przeciętnego amerykańskiego żołnierza.

- Ciekawe, czego jeszcze się o tobie dowiem – dopiero po tych słowach dotarło do niej, co tak naprawdę się stało. Kevin nie żyje… - brzmienie tych słów w głowie dziewczyny wywołało wybuch płaczu, którego by się po sobie nigdy w życiu nie spodziewała.

- Duff? Co ty tu... – jęknęła, otwierając drzwi cztery dni po otrzymaniu tragicznej wiadomości o śmierci Kevina. Nawet nie zainteresowała się, gdzie teraz może być Jared. Cały ten czas siedziała zamknięta w pokoju.

- Karen? Co ci się stało? - Zapytał widząc w jakim stanie jest dziewczyna.

- Co tu robisz? – zlekceważyła jego pytanie.

- Powiedz mi, o co chodzi? – chwycił ją delikatnie za nadgarstki. Unikała jego wzroku.

- Znaleźli ciało, które zidentyfikowano, jako ciało Kevina – po jej policzku spłynęła wolno pojedyncza łza. Nie miała już siły na nie wiadomo jaki szloch.

-  Tak mi przykro… - spojrzał na nią współczująco.

- Powiedz mi Duff, czemu ja mam zawsze takiego cholernego pecha? – zaczęła – Najpierw mama, potem ty, głupia wpadka, cholerne studium, szkoła życia w Afganistanie... wszystko zaczęło się układać. Było tak dobrze i znowu się zjebało – kucnęła przy ścianie.

- Ale masz także wspaniałą siostrę, super pracę, na mnie też możesz liczyć. Wiem, że brzmi to absurdalnie, zwłaszcza po ostatniej akcji, ale tak naprawdę jest.

- Wierzę ci… - pozwoliła mu się lekko przytulić.