Rozdział 47

Denerwowała się. Od tygodnia miała ten sam koszmar. Bała się już nawet schodzić do kuchni by napić się wody. Slash spał na górze nieświadomy tego, co w nocy przeżywa dziewczyna. Uklękła przy dolnej szufladzie w salonie. W jej wnętrzu trzymała szyfrowaną kasetkę wielkości pudełka po butach. Otworzyła ją i za strachem w oczach przyglądała się zdjęciom które trzymała tam od dwóch lat, czyli od czasu gdy ukończyła studia. Kilka łez bezsilności spłynęło po jej policzkach. Wzdrygnęła się, gdy usłyszała za sobą kroki. Pisnęła czując dłoń na swoim ramieniu:

- To tylko ja! Nie denerwuj się tak – szepnął, klękając obok niej – Powiedz mi, co się dzieje? – martwił się o nią.

- Slash, ja… - wybuchła płaczem, zakrywając usta dłonią i wbiegła do łazienki. Mulat nie miał pojęcia co się  z nią dzieje i czemu jest tak nerwowa. Zerknął na rzeczy w metalowym schowku i nareszcie znalazł odpowiedź na to pytanie. Widział nie tylko akt zgonu, badania lekarskie jak i zdjęcia Pauliny z jakimś starszym mężczyzną. W tym momencie do pokoju wróciła dziewczyna

- Slash… Chyba nie czytałeś…?

- A jak myślisz! – nie chciał wysnuwać pochopnych wniosków – Nie wiem, co się z tobą dzieje! Najpierw ten sen potem… Nie możesz spać w nocy. Wyjaśnij mi to wszystko – ukryła twarz dłoniach  i przysiadła na boku kanapy

- Dobrze – westchnęła

- Wiesz, że studiowałam na Akademii Sztuk Pięknych w Paryżu, prawda?

- Paula, co to ma do rzeczy? – zostawił pudełko na ziemi i usiadł obok niej

- W tym świecie nie ma niczego za darmo Slash! – podniosła głos.

- Ciszej! Chcesz obudzić Axla?

- Pewnie i tam go tu nie ma – skomentowała, kontynuując – Oprócz dużej kwoty, jaką płaciłam za studia musiałam dawać z siebie Coś więcej. Gdybym od razu przejrzała tego profesora, nigdy bym się na to nie zgodziła, ale byłam na ostatnim roku… Chciałam w końcu skończyć tę pieprzoną uczelnię, nic więcej! Zrobiłam to tylko raz. Boże… gdybym wiedziała jakie będą później konsekwencje – jej ręce pokryły się zimnym potem. Zawsze tak miała, kiedy się denerwowała – Byłam w ciąży Slash. On… zmusił mnie do aborcji. Nawet mu się nie dziwię. Ma przecież rodzinę. Żonę… dzieci…  Zostawił mnie z tym wszystkim samą. Do końca roku akademickiego wziął urlop i zacieśniał więzi rodzinne na Karaibach. Problem polegał na tym, że ja go naprawdę kochałam. Kiedy wrócił na uroczyste zakończenie… Rozmawialiśmy na osobności. Obiecał mi, że pojawi się w moim życiu pewnego dnia po to, by je zniszczyć. Przyrzekł, że zniszczy moje szczęście, nawet gdyby miał stracić przez to dobre imię i wolność.  Dlatego tak bardzo się boję. Na dodatek ten cholerny sen… Mam wrażenie, że w każdym momencie może przyjść i wiesz…  - podciągała nerwowo nos  - Boję się o ciebie – wyznała ze łzami w oczach. Chłopak jednak cały czas wpatrywał się w jeden punkt, starając się przetrawić wszystko co do niego powiedziała. Na początku  czuł złość. To oczywiste. Dlaczego mu nie powiedziała, prawda? Potem jednak zaczął wczuwać się w jej położenie. Taaak, empatia. Nareszcie się w nim odezwała.  Po kilku minutach dotarło do niego, że dziewczyny nie ma już obok niego. Pewnie źle odebrała jego reakcję. Poszedł na górę, gdzie zastał czerwonowłosą leżącą na boku i przykrytą po czubek nosa kołdrą, przy 25 stopniach Celsjusza. Uklęknął za nią. Materac ugiął się pod jego ciężarem. Odkrył ją nie co i zauważył, że z jej otwartych oczu kapią na białą poduszkę krystalicznie czyste łzy. Pocałował ją w policzek. Ani drgnęła. Położył się obok niej i objął ją w talii, przyciągając do siebie i splatając ich stopy razem

- Nie płacz. Obiecuję, że nic się nie stanie – szepnął jej do ucha

- Nie jesteś zły? – zapytała zaskoczona.

- Nie, bo powiedziałaś mi całą prawdę. Byłaś wobec mnie szczera. To przeszłość, a ja potrafię odróżniać ją od teraźniejszości – przekręciła się na plecy zerkając nieśmiało w jego stronę – No chodź tu do mnie i spróbuj zasnąć. Porozmawiamy jeszcze o tym jutro – pocałował ją w czoło. Sam musiał to przemyśleć.  Starał się udawać obojętnego, by jej nie skrzywdzić, ale wewnątrz niego szalało tyle sprzecznych emocji, że nie potrafił przetrawić tego wszystkiego w jednej minucie

Kilka dni temu Karen obchodziła urodziny - osiemnaste. Minął tydzień od kiedy Rosemary wysłała do niej list z życzeniami i czek, by mogła kupić sobie coś z tej okazji. Zawsze porozumiewały się w ten sposób – listownie. W wiadomości poinformowała również swoją siostrę o ciąży. Właśnie… Przyszła pani Isbell stawała na rzęsach, by chodź trochę zmniejszyć w swoim narzeczonym poczucie winy, za wszystko, co złe w jej życiu. Nie pomagały prośby, a nawet kłótnie. Aktualnie byli na etapie cichych dni. Rose siedziała z Kulką na kanapie. Pies podrósł przez ostatni czas i teraz leżąc na kolanach dziewczyny, całkowicie je zakrywał. Było już dość późno, dlatego zdziwiła się, czemu Jeffa jeszcze nie  ma w domu. Wiedziała, że jest dorosłym i wolnym człowiekiem – mógł wracać, kiedy chce, ale coś, jakieś przeczucie, dawało jej do myślenia… Czuła niepokój. Nawet pies zerkał na nią swoimi czarnymi oczami, jakby chciał przekazać jej, że coś jest nie tak. Przysnęła, zwinięta w kłębek na ogromnej sofie. 

Ze snu wyrwał ją telefon. Zaspana podeszła do telefony, nadal mając zamknięte oczy.

- Halo? – dzwoniono do niej z komendy policji. Przydrożny patrol zatrzymał Stradlina na rutynową kontrolę, wykrywając kilka promili alkoholu we krwi i woreczek z kokainą w schowku auta. Nie zastanawiała się wiele, tylko zabrała książeczkę czekową, zamknęła drzwi i pojechała na główny posterunek policji w LA.

To, co na początku wydawałoby się takie łatwe, okazało się być czymś trudnym, niemalże niemożliwym. Policjanci pod żadnym pozorem nie chcieli wypuścić go z aresztu przez upływem 48h. Czekało go złożenie wyjaśnień ect. Po kilku godzinach spędzonych na komisariacie i wykorzystaniu wszelkich pomysłów, na wyciągnięcie chłopaka na wolność, pojechała do domu Gunsów. Miała nadzieję, że chociaż chłopaki będą mieć jakiś pomysł. W końcu czy pierwszy raz mieli do czynienia z taką sytuacją? Wiedziała, że jest wcześnie rano, dlatego cierpliwie pukała do drzwi, które otworzyła jej Paulina.

- Rosemary – przypomniała sobie imię dziewczyny

- Taak. Jest Slash i Axl. Mam do nich ważną sprawę

- Jasne, wchodź. Tylko uważaj na Axla – ostrzegła – Jest po ciężkiej imprezie i obawiam się, że nie będzie chętny do rozmowy

- W tym momencie mało mnie to obchodzi. Axl! – zawołała – Obudź się. Policja aresztowała Izziego! – wrzasnęła. Rudy podskoczył, jak opętany, spadając z sofy.

- Kurwa – zaklął, gdy uderzył głową o twardą podłogę. Paulina w międzyczasie poszła na górę, zawołać Slasha

- Fuck! – zaklął Slash, rzucając słuchawką telefonu – Nie udało się. Uparli się, że go nie wypuszczą. Mają gdzieś to, czy zespół potrzebuje go na trasę. Musi przesiedzieć te cholerne 48h.

- Skąd narkotyki w jego aucie? Przecież on nie bierze… - rozmyślał głośno Axl

- Wiem! – Rosemary opuszczało już opanowanie

- Spokojnie – szepnęła Paulina

- Łatwo ci mówić. Boże, ale mam ochotę zapalić! – rzuciła pod nosem. Slash już wyciągał paczkę…

- Jesteś w ciąży! Nie wolno ci palić! – zawołał Rudy

- Jesteś w ciąży?! – zdziwił się Slash. Przytaknęła – Gratuluję… - uśmiechnął się nieśmiało

- Zrobię ci melisy, co? – zaproponowała dziewczyna Hudsona

- Nie chcę żadnej pieprzonej herbaty! – warknęła

- Posłuchaj jej – powiedział stanowczo Axl – Zaraz się rozpadniesz, jeśli się nie uspokoisz

Z 48h zrobił się tydzień, a potem dwa. Rosemary doskonale wiedziała, że gdyby nie Maria z Pauliną, które pilnowały dziewczyny, by regularnie dobrze się odżywiała, mogłaby już dawno trafić do szpitala. Codziennie rano przywdziewała swoją zbroję, by walczyć z całych sił choćby widzenie z Jeffem. Udało się trzy dni po wyruszeniu Guns N’ Roses w kolejną część trasy. Paulina, pomimo oporów ze strony Rosemary, została w Los Angeles. O godzinie 10 rano obie zjawiły się pod więzieniem, w którym „tymczasowo” przebywał Izzy. Cały akt oskarżenia wydawał się być absurdalny. Chłopak od dawna był bowiem czysty. Nawet alkohol ruszał sporadycznie. Wydawać by się mogło, że kalifornijskie prawo chce uczynić z niego przykład dla reszty społeczeństwa, ku przestrodze nastolatkom, którzy byli przecież pod wpływem fali na Guns N’ Roses.

- Poczekam tu na ciebie – rzuciła Paulina zza kierownicy

- Nie trzeba. Nie wiadomo ile to potrwa…

- Zaczekam ile będzie trzeba. Jeśli mam być szczera… wydaje mi się, że będziesz potrzebować wsparcia – Czerwonowłosa podejrzewała, jak będzie czuć się Rosemary po widzeniu z Jeffem.

- Dziękuję – szepnęła, wychodząc z auta. 

Poddała się rutynowemu przeszukaniu. Przeszła przez niezliczoną ilość bramek wykrywających metale, które piszczały za każdym razem, gdy je przekraczała. Musiała wtedy udowadniać strażnikom, okazując odpowiednie zaświadczenie, o tym, że ma metalową wstawkę w kolanie – pozostałość po wypadku. W końcu stanęła przed ciężkimi metalowymi drzwiami, które w momencie otwierania niemiłosiernie skrzypiały, ukazując wielką białą salę z kilkunastoma stolikami. Dwa z nich były już zajęte. Dziewczyna wybrała najbardziej oddalone  od nich miejsce i usiadła, rozpinając lekko bluzę. Czuła, jak jej żołądek skręca się pod wpływem targających nią nerwów. Znów skrzypnięcie wrót. Widziała, że osobą, która weszła do sali jest Jeff, ale w niczym nie przypominał siebie sprzed kilku tygodni. Jeszcze chudszy, bledszy, przygarbiony. Strażnik ponownie rewiduje chłopaka, dotykając jego nóg, torsu, ramion… Izzy przymyka tylko oczy, czekając na koniec całej tej procedury. Nie był ani seryjnym mordercą, ani psychopatą. Wszyscy więźniowie podlegali jednak tym samym, surowym zasadom. Strażnik przyprowadził go do stolika, rozkuwając chłopaka z kajdanek

- Siadaj! – rzucił, popychając go w stronę krzesła. Dłonie Rose trzęsły się. Starała się jednak nad tym zapanować.

- Jeff – szepnęła, powstrzymując łzy, wypełniające doszczętnie jej oczy, przed wypłynięciem. Chłopak spojrzał prosto w  jej zielone oczy. Widziała w jego brązowych tęczówkach strach i zagubienie – Robimy, co możemy, by cię stąd wyciągnąć, ale ONI nie zgadzają się nawet na wpłacenie kaucji. Dotknęła drżącymi palcami jego dłoni. Wzdrygnął się nieznacznie. Nic nie mówił, tylko odsunął ją stanowczo – O co ci chodzi? – czuła się mocno dotknięta jego gestem. To tak, jakby właśnie wymierzył jej cios w policzek.

- Nie widzisz tego? Masz ze mną same kłopoty. Nie powinnaś by ze mną. Nie powinienem żyć. Nie powinienem w ogóle się urodzić! – wyrzucał pojedyncze zdania, jak przekleństwa

- Co ty mówisz?! Jesteś jedyną bliską mi osobą… - łzy płynęły swobodnie po jej policzkach – Nigdy tak nie mów, słyszysz? Jeśli naprawdę nie chcesz mnie krzywdzić, przestań tak myśleć! Kocham cię i będę to powtarzać, bez względu na to, czy ukradłbyś dla mnie kwiatki z miejskiego klombu, czy zabił człowieka. Kocham cie, słyszysz? – pochyliła się w jego stronę, by móc po raz kolejny spojrzeć mu w oczy. Gdy nareszcie jej się udało, dostrzegła łzy. Jedna spłynęła wolno, po suchej i szorstkiej skórze chłopaka, tworząc wilgotną linię – Jesteśmy z tobą, słyszysz? – dotknęła jego twarzy, ocierając kciukiem mokrą linię na policzku – Nigdy o tym nie zapominaj. Nie wiem, dlaczego cię tu trzymają i czemu wszystko dzieje się tak powoli, ale w końcu będzie dobrze – cmoknęła go w policzek.

- Kontakt cielesny z więźniem jest zabroniony. Proszę opuścić salę widzeń – strażnik podszedł do niej, chwytając ją delikatnie za ramię. Widziała w oczach Izziego, że za ten gest od razu podarowałby kolesiowi prawy sierpowy, ale w tej sytuacji mógł tylko patrzeć.

- Kocham cię – szepnęła brunetka, wstając z krzesła i wychodząc z sali. 

„Droga Karen,

Jestem taka bezsilna. Nie mam już energii by walczyć. Jeff od miesiąca jest w więzieniu. Sprawa toczy się tak wolno, że naprawdę zaczynam się bać. Niby nie ma żadnych ważniejszych powodów do ograniczania jego wolności, zatem czemu nadal to robią? Czemu policja stała się nagle tak konsekwentna? Może ktoś macza w tym palce? Tego nie wiem… Wiem jednak, że za tydzień zaczynam 5 miesiąc ciąży. Nie chcę, by Jeffa ominął ten czas. Zrobiłabym wszystko, by mógł siedzieć teraz obok mnie. Jeszcze jego samopoczucie… To kolejna rzecz, która spędza mi sen z powiek. Boję się tego, jak będzie po tym wszystkim… Czy pobyt w więzieniu w jakiś sposób nie odbije się na jego psychice.

Zastanawiam się też, dlaczego się nie odzywasz? Co się dzieje? Mam się zacząć martwić o kolejną bliską mi osobę? Proszę odezwij się…

Kocham cię, Twoje Rossie”