Rozdział 46

Stradlin sięgnął po butelkę wódki, nad którą siedział Axl. Wziął kilka głębszych łyków i z hukiem odstawił ją na ziemię. Siedzieli bowiem na podłodze w pokoju hotelowy Rudego, opierając się plecami o łóżko. Doskonale wiedział, że obiecał coś Rosemary. Nie miał upijać się na trasie jak świnia. Jednakże nie potrafił siedzieć na trzeźwo, wiedząc, że za kilka miesięcy zostanie ojcem. Los już drugi raz podarował mu taką szansę. Nie mógł tego spieprzyć ponownie.

- Axl, będę tatusiem – oznajmił przyjacielowi. Zielonooki najpierw zaśmiał się pod nosem, sadząc, że kumpel robi sobie z niego żarty, jednak jego postawa nie wskazywała na to, że żartuje.

- Co?! Chcesz mi powiedzieć, że Rose…? Ona może po tym wypadku…? Przecież była całą roztrzaskana!

- Najwyraźniej może. Powiem ci szczerze, że obawiałem się właśnie tego, że nie będziemy mogli mieć dzieci. W dodatki jej postawa… Ona nie chce nawet ślubu, a co dopiero dziecka. Jednak, kiedy do mnie dzwoniła, była jakaś taka… szczęśliwa.

- To chyba dobrze – skomentował Rudy.

- No tak. Na początku myślałem, że… zresztą nieważne. Kurde, tak bardzo chciałbym być obok niej. Wiesz, przytrzymali ją w szpitalu.

-  Możesz jechać, jeśli chcesz – w Axla krwi krążyło już sporo procentów. Biedak nie zdawał sobie sprawy z tego, co mówi

- Serio? – upewnił się  Izzy

- No jasne. Najwyżej zwerbujemy na trochę Gilbiego. Pamiętasz, już grał za ciebie, gdy postanowiłeś zrobić sobie „przerwę”

- Nie czepiaj się, jasne? Wiesz, że nie robię takich akcji, kiedy nie mam prawdziwego powodu

- Przecież mówiłem, że możesz wracać. Sam też dostawałbym do głowy, gdyby moja kobieta była w takiej sytuacji, jak Rosemary – Stradlin popatrzył przyjacielowi przez chwilę w oczy, po czy wstał, poklepał go po ramieniu i wyszedł z pokoju, idąc po swoje rzeczy.

Agata nie za bardzo wiedziała, co ma myśleć, o całej tej sprawie. Z jednej strony było jej smutno, że chłopak od razu nie powiedział jej, że jest żonaty. Z drugiej strony zastanawiała się, jaki będzie w stosunku do niej. Jego żona siedzi pewnie teraz w domu, a on przyleciał za swoją kochanką (?) do Paryża? Trochę chore… Jej irytacja sięgnęła zenitu kiedy pomyślała o tym, jakim surwysynem musi być McKagan. Wróciła do hotelu, trącając przy recepcji zdezorientowanego Izziego. A ten co tu robi o tej porze? Nieważne… Wpadła do pokoju hotelowego, zastając tam Duffa, który siedział w takiej samej  pozycji, gdy wychodziła. Podeszła do niego i bezceremonialnie wymierzyła mu siarczysty policzek

- Wiesz za co to? – zapytała i nie czekając na odpowiedź sama jej udzieliła – Mam gdzieś to, że nie zechciałeś podzielić się ze mną tak istotną informacją, jak twój stan cywilny, ale nigdy nie zaakceptuję tego, że twoja żona siedzi pewnie teraz sama w domu, a ty w tym czasie uganiasz się za mną! Nie wiem, jak można być takim…

- Nit na mnie nie czeka, Agata! – przerwał wypowiedź dziewczyny i chwycił ją za ramiona. Próbowała wyrwać się z jego uścisku, ale był zdecydowanie za silny – Karen wyjechała! Zrobiłem coś bardzo złego i głupiego. W końcu gdy wyznałem jej całą prawdę, wyjechała! – krzyczał

- Jaką prawdę? – dziewczyna nie co się uspokoiła, ale nadal jej stan był daleki od normalnego.

- Usiądź i posłuchaj mnie do końca. Cokolwiek byś sobie myślała, proszę daj mi się wypowiedzieć  spojrzał jej głęboko w oczy

- Jak możesz mnie o to prosić?! Masz jakieś tajemnice… Teraz mówisz, że zrobiłeś coś złego… Może za chwilę dowiem się, że jesteś szefem mafii, a całe Guns N’ Roses to tyko przykrywka!

- Cicho bądź i daj mi wyjaśnić – podniósł lekko głos. Agata westchnęła, przeklęła pod nosem, skrzyżowała ręce i czekała na to, co miał jej do opowiedzenia

- Pamiętasz Rosemary? Wiesz… narzeczoną Izziego?

- Co to ma do rzeczy?

- Nieważne… Wiesz o kogo chodzi? – przytaknęła – Moja żona – Karen jest jej siostrą. Pobraliśmy się podczas przepełnionego narkotykami i alkoholem weekendu w Las Vegas. Naprawdę lubiłem tę dziewczynę, ale właśnie w tym tkwi problem. Widzisz… Ja zakochałem się w Rosemary, nie w Karen. Sądziłem, że jej siostra, która jest zresztą bardzo do niej podobna, zapełni chodź w jakiś sposób miejsce… Wiesz, co mam na myśli

- Chcesz mi powiedzieć, że rozkochałeś w sobie niewinną dziewczynę, by wziąć z nią ślub tylko po to, by zastąpiła ci narzeczoną kumpla?! Zdajesz sobie sprawę z tego, jak ją skrzywdziłeś!

- Agata proszę… Po prostu jestem z tobą szczery…

- Szczerość nie ma w tym momencie nic do gadania! Jak można być takim tępakiem! Myślałeś, że ona nie ma uczuć?! – nabrała głęboko powietrza – Brak mi słów! – powiedziała nie co ciszej i zabierając paczkę papierosów wyszła na balkon, odpalając jednego, po drugim. Przynajmniej wiedziała, co jest grane, ale czy wiedza była w tym przypadku gorsza, niż jej brak? Czuła, że chłopak stoi w drzwiach tuż za nią.

- Proszę odezwij się do mnie – szepnął

- Nie wiem, co mam powiedzieć

- Posłuchaj… ja się rozwiodę. Najszybciej, jak się da, tylko proszę daj mi szansę.

- Bardzo bym chciała Duffy… Powiedz mi tylko, jaką mam gwarancję, że nie postąpisz tak ze mną. Może nawet teraz bawisz się moimi uczuciami, bo przypominam ci twoją pierwszą dziewczynę? – papierosy działały na nią zbawiennie. Mimo emocji, nie krzyczała już tak, jak na początku. Zresztą nawet gdyby… Co by to dało?

- Jak możesz tak mówić, Aga? Powiedziałem ci o wszystkim właśnie dlatego, byś o tym wiedziała i mi zaufała, bo nie mam niczego więcej do ukrycia.W pewnym sensie również tobie zaufałem. Mogłem spodziewać się przecież takiej reakcji, ale w głębi ducha liczyłem na to, że nie zareagujesz aż tak gwałtownie – wyznał.

- Kocham cię, ale nie licz proszę na to, że będzie tak fajnie i beztrosko, jak do tej pory. Musi minąć trochę czasu, zanim... Chcę znów móc ci bezgranicznie ufać. To może okazać się wcale nie takie łatwe - rzuciła, wymijając go w wejściu.

- Ale będę miała jutro kaca – jęknęła Paulina. Właśnie przed chwilą położyła się do łóżka. Jest porządnie po czwartej. Za trzy godziny, cały zespół, a więc również i ona mieli pojawić się na lotnisku. Nie potrzebnie balowali ze Slashem aż tak długo.

- Axl nas obudzi. Zbierzemy się w sobie, dotrzemy do samolotu, a potem niech się dzieje co chce. Chodź do mnie – wtulił swój kudłaty łeb w plecy dziewczyny oplatając ją rękoma w talii i momentalnie zasnął.

Stradlin przyleciał do Los Angeles przed piątą rano. Wiedział, że o tej godzinie nikt nie wpuści go do szpitala. Nie miał jednak nic do stracenia. Z całym bagażem zabrał się do prywatnej kliniki. Dzięki temu, że za pobyt tutaj płaciło się spore pieniądze, pielęgniarki i ochroniarze mimo zdziwienia chłopaka nie mieli nic przeciwko temu, by wszedł do sali swojej narzeczonej. Nie widział jej tak krótko, a stęsknił się, jak nigdy. Usiadł na wygodnym fotelu, który przysunął sobie z rogu pokoju. Ucałował jej skroń, odgarniając z czoła kilka kosmyków i oparł się o barierkę. Jakie było zdziwienie Rosemary, gdy obudziła się o ósmej rano i zobaczyła na wysokości swojej twarzy głowę ukochanego. Co on tu robił?

- Hej, Jeff – szepnęła, zaspanym głosem – Co ty tu robisz? – przeczesała palcami jego włosy, uważając by nie zahaczyć o coś przewodem kroplówki, który tkwił w jej dłoni.

- Cześć Słońce. Przysnąłem? –przetarł oczy i usiłował ułożyć swoje niesforne włosy – z marnym skutkiem.

- Co ty tutaj robisz? Powinieneś teraz grać koncerty…

- Tęskniłem za tobą i bardzo się o ciebie bałem - odpowiedział

- Ale prosiłam cię… Tłumaczyłam, że nic takiego mi nie jest

- To czemu leżysz pod kroplówką?

- Masz wracać na trasę, Stradlin – powiedziała ostro i odwróciła się od niego w drugą stronę. Westchnął zrezygnowany tym, jak dziewczyna potrafi być uparta. Siedział przy niej, czekając aż w końcu przestanie się na niego gniewać.

- Dobrze że jesteś – szepnęła po jakimś czasie, wyrywając go z zamyślenia. Zobaczył łzy w jej oczach

- Coś się dzieje!? – przestraszył się nie na żarty

- Co ty! To tylko hormony. Nie przejmuj się – spojrzała na niego wyczekująco. Chłopak przesiadł się na łóżko i mocno przytulił do dziewczynę

- Kocham cię – szepnęła mu do ucha

- Ja ciebie też

- Powiedz mi jaki facet poświęciłby światową trasę, dla jakiejś laski? Jesteś najkoch… - zatkał jej usta, namiętnym pocałunkiem

- Na pewno nie robię tego dla JAKIEJŚ dziewczyny, tylko dla mojego ideału – mojej przyszłej żony i matki mojego dziecka – powiedział jej to, co tak naprawdę od kilku dni krążyło mu po głowie. Był w stanie zrobić dla niej wszystko! Chodź by miało to oznaczać zaprzedanie duszy diabłu.

Minął miesiąc. Był on przepełniony zmianami. W życiu Gunsów nastąpiło kilka rewolucji. Slash z Pauliną postanowili, że dziewczyna wróci na kilka dni do Francji by unormować swoje sprawy i spakować rzeczy, bowiem zdecydowała się na przeprowadzkę do LA. Zaraz po skończeniu trasy Agata zamieszkała z Duffem, w kupionym przez chłopaka dwupoziomowym mieszkaniu, w jednym z apartamentowców w centrum Miasta Aniołów. Rosemary po tygodniowym pobycie w szpitalu wróciła do domu. Izzy nie pozwalał jej nawet na robienie śniadania. Obskakiwał ją, pomagał jej i troszczył się o nią, jak tylko mógł.

- Stradlin do cholery! – warknęła – Ja wiem, że ty boisz się o mnie i o dziecko, ale bez przesady! Gdybyś mógł wyręczyłbyś mnie nawet w oddychaniu! Nie musisz się aż tak bać. Jestem w domu i wszystko jest ok.  – chłopak westchnął i usiadł obok niej, opierając głowę o swoje kolana – Co się dzieje, Jeff? – powiedziała troskliwie.

- Strasznie się boję. To przeze mnie straciłaś nasze dziecko. Przeze mnie miałaś wypadek. Przeze mnie masz teraz problem z utrzymaniem ciąży… - wymieniał. Te słowa uderzyły w Rosemary z ogromna siłą. Przysunęła się do narzeczonego i chwyciła jego podbródek

- Jeff… Proszę spójrz na mnie -  w końcu skupił wzrok na jej zielonych oczach – Gdyby nie tamte wydarzenia, nie bylibyśmy teraz w tym miejscu. Prawdopodobnie w ogóle nie bylibyśmy razem. Strasznie cię kocham, wiesz? Zacznij cieszyć się chwilą, proszę. Myślisz, że nie widziałam wcześniej smutku w twoich oczach. Gdy tylko lekarz powiedział mi, że jestem w ciąży, byłam niemalże pewna, że właśnie tak będziesz się zachowywać. I nie ma w tym nic dziwnego. Po prostu spróbuj cieszyć się tym, że za 5  miesięcy będzie nas trójka. Nareszcie będziemy mieć prawdziwą rodzinę, Jeff – mówiła do niego, a on słuchał tego z ogromnym skupieniem. Na koniec mocno ją przytulił i kilkakrotnie namiętne pocałował.

Paulina wstała w środku nocy, by napić się wody. Powoli stawiała swoje bose stopy na brudnych schodach willi Gunsów, która zamieszkiwana obecnie była jeszcze tylko przez Slash’a i Axl’a. Weszła do kuchni, wzdrygając się, gdy stanęła na lodowatych kafelkach. Otworzyła brzęczącą lodówkę  i wyjęła stamtąd to, czego potrzebowała. Przelała płyn do szklanki i sączyła go powoli, patrząc się tępym wzrokiem w okno. Usłyszała skrzypnięcie drzwi wejściowych. Pewnie Mr Rose wrócił z szalonej imprezy. Jednak po chwili czuła na swojej szyi gorący oddech i zimne ostrze. Napastnik szeptał jej na ucho instrukcje. Ona jednak tylko milczała, powstrzymując się od przeraźliwego krzyku. Tak bardzo nie chciała narażać Slasha i Rudego. Zdecydowanie uderzyła bandytę ciężkim dnem szklanki. Naczynie rozbiło się na jego głowie. Strużki krwi spływały mu po czole, jednak psychiczny uśmiech nadal nie schodził z jego twarzy. Cofnął nóż, by po chwili móc dźgnąć nim z całej siły, dziewczynę w okolice brzucha. Osunęła się na kolana. Slash w tym momencie nie wiedział już gdzie jest ten mężczyzna. Liczyło się dla niego to, że widział swoją ukochaną, leżącą na ziemi w kałuży krwi. Momentalnie chwycił za telefon, by móc zadzwonić na pogotowie, jednak z jakiś powodów nie mógł się tam dodzwonić. Uklęknął przy niej, nie zważając na to, że ubrudzi się czerwoną juchą. Wziął ją w ramiona, szeptając, jak bardzo ją kocha, dopóki jej zielononiebieskie oczy nie stały się mętne, a oddech nie zanikł. Zaniósł się płaczem i poczuł  okropny ucisk w sercu, jakby właśnie rozpadło się na milion kawałków.

Chłopak obudził się cały zlany potem. Natychmiast pomacał materac obok siebie i poczuł tylko jedwabne prześcieradło. Przestraszył się nie na żarty i natychmiast wybiegł z łóżka, odsuwając na kraniec świadomości zawroty głowy. Zbiegł po chodach i ujrzał zgrabną postać, stojącą w tym samym miejscu, co we śnie.

- Paula? – zawołał. Dziewczyna wzdrygnęła się i szybko do niego odwróciła

- Slash? Czemu nie śpisz? – w nocnej ciszy, jej głos wydawał się bardzo wysoki, niemalże wychodzący ponad wszystkie możliwe oktawy.

- Miałem paskudny sen – odetchnął z ulgą i podszedł do czerwonowłosej, oplatając ją rękoma w talii – Kocham cię, wiesz? Nie wiem co bym zrobił, gdyby coś ci się stało - zamarła słysząc jego słowa

- O czym ty mówisz, Hudson – pokręciła z niedowierzaniem głową – Póki co, nigdzie stąd się nie wybieram – cmoknęła go w policzek, ściskając dłużej jego ciepłą dłoń nie dając po sobie poznać, że właśnie przed chwilą widziała we śnie martwego chłopaka – Napij się i chodź na górę, bo znów nie wstaniemy przed południem - szepnęła, tłumiąc łamiący się jej głos.