Rozdział 43

Minął tydzień. Jeff wraca do zdrowia i na szczęście po całej historii został mu tylko kaszel. Wszyscy natomiast bardzo martwili się o Slasha, który po powrocie z trasy nie był już sobą. Siedział zamknięty w swoim pokoju, otoczony gitarami, wężami,  butelkami Danielsa i woreczkami z różnymi podejrzanymi substancjami, nie ruszając się nawet do Roxy, czy Rainbow.  Starali się z nim rozmawiać, ale nie chciał poruszać prawdziwej przyczyny swojego zachowania.

Co miał im wszystkim powiedzieć? Nie chce, czy może nie ma odwagi zadzwonić i po prostu z Nią porozmawiać? Szczerze powiedziawszy okoliczności, w jakich się pożegnali nie były zbyt miłe. Spieprzył. Był tego absolutnie pewien.  Może faktycznie powinien właśnie teraz chwycić za telefon i zadzwonić. Tylko nie na trzeźwo. Upił kilka łyków prosto z gwinta. Tak już lepiej. Już po chwili dało się słyszeć sygnał oczekiwania na połączenie. Jeden… dwa…

- Halo? – dało się słyszeć zaspany głos.

- Oj przepraszam – speszył się – Zapomniałem o różnicy czasu. Ciche odchrząknięcie

- Slash? – zdziwiła się Paulina. Nie sądziła… Nie wierzyła, że mógłby zadzwonić!

- Tak. Yyy… - gubił się w tym, co chciałby jej powiedzieć – Co tam u ciebie? – omal nie parsknęła śmiechem.

- Dobrze, a u ciebie? – Matko, jaka ta rozmowa jest sztywna. Mogliby oboje od razu przyznać się do tego, że mają ochotę znów się zobaczyć, ale przekorna natura człowieka oczywiście im na to nie pozwoliła.

- Ok. – chrzanić to, pomyślał Slash. Wypił kilka kolejnych łyków bursztynowego trunku – Chciałbym się z  tobą spotkać, wiesz? – wyznał, a Paulinie odebrało mowę. Oczywiście mogła źle zinterpretować jego słowa.

- Ja też… - czy ona to powiedziała?

- W takim razie co stoi na przeszkodzie? Może chciałabyś tu przylecieć?

- Do Los Angeles? Ja? Przecież ja sobie nie poradzę. Nigdy nie wyjeżdżałam po za Paryż. Może z wyjątkiem mojego kraju, ale to zupełnie co innego…

- Ja cię odbiorę z lotniska. O nic nie musisz się martwić. Po prostu przyleć… - tak bardzo chciał, żeby się zgodziła.

- Muszę zobaczyć, czy udałoby mi się wziąć urlop w akademii… To nie jest takie proste…

- Hm… Postaraj się proszę – nie wiedziała, co ma zrobić. Najchętniej od razu wsiadłaby w najbliższy samolot i 9h później była na miejscu. Niestety nie była typem człowieka, który potrafiłby podejmować decyzje na ostatnią minutę. Zawsze musiała sobie wszystko dobrze przemyśleć.

- Oddzwonię do ciebie, dobrze? – zasugerowała

- Jasne – posmutniał. Po cichu liczył na to, że bez problemu zgodzi się na jego propozycję i niedługo ją zobaczy.

- To do usłyszenia – dodała, ściskając mocniej słuchawkę

- Do zobaczenia

- Duff słuchasz tego, co do ciebie mówię? – zapytał chłopaka Izzy. Ten jednak od kilku dni żył w całkowicie innym świecie. Pierwszy raz w życiu czuł tym podobne uczucie (?).

- Taa – Stradlin przyjrzał się dokładnie kumplowi – Wszystko ok

- Ostatnio jesteś taki jakiś… normalniejszy. You know… Da się z tobą porozmawiać

- Dzięki – rzucił z sarkazmem, sięgając po butelkę wódki.

- Tylko ostatnio zacząłeś trochę więcej pić – blondyn skrzywił się – Nie, żeby to był mój interes, ale przystopuj stary, ok.? Dla własnego dobra

- Gdybyś był tak pojebany, jak ja, doszedłbyś tylko do jednego wniosku: szkoda powietrza, dla takiego dupka – stwierdził. Chyba pierwszy raz od niepamiętnych czasów Jeff musiał się z nim zgodzić. Bawił się przecież uczuciami Karen i przystawiał do JEGO Rosemary!

- Wiesz, jak jest… - zdołał wydusić z siebie gitarzysta.

- Jasne… A najgorsze jest to, że chyba się zakochałem i to tak naprawdę na zabój, rozumiesz?! Najchętniej wsiadłbym w samolot i wrócił do Paryża

- Poznałeś tam kogoś? – z trudem ukrywał swoją irytację. Bardzo współczuł jego wybrance, bo zdawał sobie sprawę z tego, jak zakończy się ich „związek” o ile w ogóle istnieje.

- Pamiętasz Paulinę i Agatę z klubu?

- Jak bym mógł zapomnieć. Wyglądały, jak nasze damskie odpowiedniki

- No właśnie… Agata jest… - kolejne kilka łyków alkoholu – Cudowna. Spotkałem się z nią następnego dnia. Bawiłem się wyjątkowo dobrze. Trochę wypiłem i w ogóle, ale ona dotrzymywała mi rytmu. Czaisz to? Bawiła się całkiem na trzeźwo! Potem wylądowaliśmy w hotelu i to była najlepsza noc w moim życiu.Setka lasek, jakie zaliczyłem nie sięgała jej nawet do pięt!

- Dobra McKagan, nie chcę znać szczegółów. To co ty tu jeszcze robisz? Dalej, ogarnij się i leć do niej

- Ale w sensie, że teraz, natychmiast?

- No chyba nie liczysz na to, że ona przyjedzie do ciebie?

- Ty to ja teraz muszę…

- Przespać się, wziąć prysznic i dać mi zarezerwował bilety – blondyn spojrzał na niego z nie dowierzaniem – Tak, pomogę ci- tylko dlatego, żebyś trzymał się od Rose jak najdalej, pomyślał.

Paryż, następnego dnia.

- Wstawaj! Jesteś spóźniona! – Agata siedziała na Paulinie zrywając z niej kołdrę

- Jeszcze minutkę – powiedziała przez sen czerwonowłosa.

- Ja ci dam minutkę. Przez ciebie obie dostaniemy opieprz. Ruszaj się! – zaczęła łaskotać swoją przyjaciółkę.

- Czekaj? – Paulina usiadła, zrzucając na podłogę Agatę – Która jest godzina?

- Dziesiąta – odpowiedziała Ruda.

- Jasna cholera, miałam oddzwonić do Slasha – pacnęła się w czoło.

- Do kogo? – no tak. Agata o niczym nie wiedziała

- Opowiem ci potem, teraz nie mamy czasu – zerwała się z łóżka, ubierając po drodze do łazienki jeansy.

Paryż, kurwa – pomyślał McKagan, stojąc przed francuskim lotniskiem – I jak ja cię teraz znajdę, co? Mam tylko numer telefonu, który  z pewnością nie jest prawdziwy. Zadzwonili do Agaty z budki telefonicznej i nagrał się na automatycznej sekretarce. Prosił ja o to, by przyszła wieczorem do małej restauracji obok wieży Eiffla. Tylko to miejsce przyszło mu do głowy.  Całe popołudniu przesiedział w hotelu, mając nadzieję na to, że dziewczyna odsłucha jego wiadomość i będzie chciała się spotkać.

W momencie, kiedy Agata stała nad automatyczną sekretarką, Pauliny nie było jeszcze w domu i całe szczęście, bo nie musiała oglądać zaskoczenia i nie dowierzania, jakie malowało się na twarzy Rudej. Dziewczyna ubrała czarną, skórzaną spódniczkę, białą koszulkę z Ramones i glany. Włosy związała w wysoką kitkę i wolnym krokiem udała się na miejsce spotkania.

Siedział przy stoliku od 15 minut. JUŻ od kwadransa. A jeśli ona w ogóle nie przyjdzie? Denerwował się. Wystarczająco irytował go fakt, że jego osoba wzbudza sensacja i co chwilę podchodzą do niego jacyś fani.  Agata stanęła naprzeciwko basisty z lekkim uśmiechem na twarzy, nadal nie wierząc w to, że znów się spotkali

- Przyszłaś – zdenerwowanie ustąpiło miejsca błogiemu uśmiechu

- Jesteś w Paryżu. Szkoda byłoby przegapić taką okazję

- Prawdę mówiąc przyjechałem tu dla ciebie – wyznał nie do końca przekonany, czy robi dobrze, z kolei Agata nie potrafiła uwierzyć w to, co powiedział.

- Tylko po to, by się ze mną spotkać? – upewniła się

- Tak, bo jesteś dla mnie bardzo ważna - mówiąc to, patrzył prosto w jej zdziwione, szaro niebieskie oczy.

 ***

Ach jestem tak wkurzona, że unoszę się ze złości. Miałam dostać laptopa, który 100 razy bardziej ułatwiłby mi pisanie blogów (rozdziały byłby tak długie, jak w momencie, gdy zaczynałam swoją przygodę z Bloggerem) i w ogóle. Leży sobie teraz na biurku, a ja mogę tylko na niego patrzeć, bo sterowniki do niego są wyłącznie do systemu Windows 7 64 bit, a ja mam Vistę. Muszę teraz czekać na mojego zaprzyjaźnionego informatyka do końca przyszłego tygodnia (laptopa mam od środy) Suuuuuper -.-

Sorry, ale gdzieś musiałam wylać swoją frustrację, a sprawa dotyczy w pewnym sensie również bloga, tak? Na dzień dzisiejszy piszę w stylu: siadam w sobotę rano i mam dwie godzinki, by 'coś' napisać. Rozdziały są mało przemyślane itd.

 Może chcielibyście, żebym założyła profil tego bloga na Facebooku, co? Ktoś kilknął by 'lubię to'?