Rozdział 42

Otworzyła leniwie oczy. Dochodziło południe.  W całym domu słychać było radosne szczekanie Kulki i odgłos otwieranych i zamykanych szafek. Pewnie Izzy już wrócił. Przespała się z tym, jak zachowała się w stosunku do niego i stwierdziła, że jest kompletną idiotką. Zamiast na spokojnie wyjaśnić, co ma na myśli, dała ponieść się swoim emocjom i krótko mówiąc spieprzyła sprawę. Wyszła bosymi stopami na chłodną, drewnianą podłogę i zeszła na dół. Znalazła swojego narzeczonego w kuchni. Stał, jak zwykle lekko przygarbiony, i opierając się o kuchenne szafki, palił papierosa.

- Hej – rzuciła krótko.

- Cześć – odchrząknął lekko, pozbywając się chrypy.  Zgarnęła z blatu pudełko z płatkami i wyciągnęła z lodówki mleko, ocierając się o ramię chłopaka.

- Przepraszam – szepnęła na tyle głośno, by bez problemu mógł ją usłyszeć – Powinnam ci wyjaśnić, dlaczego mam do tego wszystkiego takie podejście, a nie wściekać się i wracać do domu – czekała na reakcję z jego strony. Nie lubiła czuć się, jakby rozmawiała ze ścianą. W takim przypadku wolała po prostu odpuścić.

- Wiesz, jak się wtedy poczułem? –  rzucił, zapalając kolejnego papierosa – Myślałem, że darzysz mnie odpowiednio mocnym uczuciem, by chcieć założyć ze mną rodzinę, by się ze mną zestarzeć i tym podobne pierdoły, ale najwyraźniej się myliłem.

- To nieprawda – dziewczyna ścisnęła jego przedramię. Odruchowo zwrócił uwagę na jej dłoń – Dobrze wiesz, że cię kocham i chcę z tobą być. Problem leży wyłącznie po mojej stronie. Ja… nie jestem gotowa jeszcze na dziecko. Nie czuję też potrzeby, by brać ślub. Jest mi dobrze tak, jak jest.

- Chcesz do końca życia być ze mną na kocią łapę? Naprawdę nie chciałabyś, by w naszym życiu pojawiła się osoba, która byłaby powodem do tego, by wracać do domu? Nie marzysz o ślicznej dziewczynce z twoimi rysami twarzy? – z jego punktu widzenia cała sprawa wyglądała nie co inaczej, niż widziała ją Rosemary.

 - Dla ciebie wszystko jest takie łatwe i oczywiste… Jasne, że chciałabym żyć tak, jak mi to przed chwilą zaproponowałeś. Jednak ja patrzę na to z innej perspektywy. Dziecko to ogromna odpowiedzialność. Osoba, która pochłania 100% twojej uwagi 24 godziny na dobę. Jego nie odstawisz tak, jak Kulki do Marii, bo chcesz jechać w trasę. Po za tym nie chciałabym, by dziecko miało moje rysy twarzy. Nie chcę przekazywać mu w genach tego, co najgorsze – zaśmiała się pod nosem.

- Nie dość, że uparta, to jeszcze ślepa – Izzy cmoknął ją w policzek, stykając ich czoła.

- Jeff, nie masz czasem gorączki? – dotknęła dłonią jego czoła –  Poczekaj zaraz pójdę po termometr

- Rose, nie przesadzaj. Nic mi nie będzie. Trochę boli mnie gardło, nic więcej – dziewczyna prychnęła cicho.

- Nawet mnie nie denerwuj – zawołała, będąc już kilka metrów od niego – Zrobię ci ciepłej herbaty

-Wyobraź sobie, że ja też potrafię zagotować wodę!

Kwadrans później Izzy siedział już na kanapie, z nogami schowanymi pod kocem.

- Naprawdę nic mi nie będzie – kichnął kilkakrotnie.

- Jasne, już to widzę – Rosemary podała mu karton z chusteczkami.

- Teraz przynajmniej rozumiem, dlaczego nie chcesz mieć dziecka. Wystarczy ci taka oferma, jak ja – zaśmiał się pod nosem.

- Nie mów tak!

- Tylko ja mogłem przeziębić się, wracając  z baru do hotelu

- Zapomniałeś wspomnieć o tym, że mamy wrzesień, a we Francji w nocy temperatura nie przekraczała 10 stopni. Miałeś na sobie tylko koszulkę!

- Szczegół – szepnął.

Tego samego dnia po południu zadzwonił Axl, zapraszając parę na popijawę do Roxy.  Rosemary nie chciała podejmować decyzji za swojego narzeczonego, więc to jemu przekazała słuchawkę. Podziękował przyjacielowi grzecznym: „Spierdalaj, nie mam siły nawet iść do kibla” po czym się rozłączył.  Cały Stradlin. Na wieczór dostał coś przeciwgorączkowego i dość wcześnie poszedł spać. Rosemary posiedziała jeszcze chwilę na dole, oglądając emitowany w telewizji film akcji. Zrezygnowała w momencie, gdy główny bohater zabił kolejny raz z rzędu dziesiątki otaczających go przeciwników, wychodząc z tego całkowicie bez szwanku. Wzięła ciepłą kąpiel z pachnącymi olejkami i weszła do ciepłego łóżka, zasypiając obok swojego ukochanego. 

Przez całą noc Izzy strasznie wiercił się w łóżku.  Rosemary, obudzona przez mamroczącego przez sen Jeffa, zerknęła zaspanym wzrokiem na chłopaka. Już na pierwszy rzut oka można było stwierdzić, że jest rozpalony. Nie za bardzo wiedziała, co ma zrobić. Dostał już przecież podwójną dawkę leku. Nie mogła jej przekroczyć. Przy tak wysokiej gorączce na nic zdałyby się również zimne okłady. Najwyraźniej śniło mu się coś strasznego, bo zaczął rzucać się, jakby chciał wyrwać się z uścisku swojego napastnika.

- Jeff! – zawołała, mocno szarpiąc chłopakiem. Otworzył szeroko oczy i wziął głęboki wdech.

- Która jest godzina? – zawołał

- Czwarta rano. Masz gorączkę

- Zaspałem. Muszę iść na scenę – majaczył.

- Nigdzie nie musisz iść – dziewczyna zaczęła się poważnie denerwować. Nie zastanawiając się wiele, zadzwoniła po pogotowie. Nie miała innego wyjścia. Zmoczyła w łazience jeden z ręczników i wróciła do sypialni, siadając obok chłopaka i kładąc lodowaty materiał na jego czole, by powstrzymać chociaż wzrost temperatury.

- Cii… – szepnęła, gdy jęknął, reagując na chłód. Nigdy nie widziała go w takim stanie (z wyjątkiem dnia, w którym przedawkował narkotyki). Znów bała się o niego tak samo, jak wtedy. Dlaczego uświadamiała sobie, że nie wyobraża sobie życia bez niego w momencie, gdy mogła go stracić? Gdy mogło się coś stać? Dopiero teraz pozwoliła by rozum ustąpił sercu .Przecież chciała być z nim na zawsze, do śmierci. Chciała stworzyć z nim prawdziwą rodzinę, bo był mężczyzną właśnie dla niej i vice versa. Zeszła na dół, gdy usłyszała dzwonek do drzwi i wpuściła lekarza na górę. Po krótkim zbadaniu pacjenta, zaaplikował mu dożylnie jakiś lek i zapisał antybiotyk, który musiałam wykupić mu z samego rana. Pomimo, że stan chłopaka natychmiast się poprawił, a karetka odjechała, nie potrafiła zasnąć i przesiedziała następne trzy godziny na łóżku, bojąc się powtórki z rozrywki. Gdy wybiła szósta rano, upewniając się ,że z chłopkiem  nadal wszystko w porządku, Rosemary pojechała do miasta po antybiotyk i krótkie spożywcze zakupy. Odwiedziła również Gunsów, uprzedzając ich o tym, że Izzy jest chory. Musiała jednak na wstępie zmierzyć się w przekornym panem Mckaganem, który nie chciał wpuścić jej do środka. Całe szczęście, że na horyzoncie pojawił się skacowany Slash, który zapijał Europejskie  smutki swoim najwierniejszym przyjacielem.  Przed ósmą była już w domu. Stradlin cały czas spał. To dobrze. Rose wypuściła na ogród Kulkę, zrobiła kanapki (każda z czymś innym), ciepłą herbatę i zaniosła całość na górę. Chłopak otworzył oczy, gdy usiadła na skraju materaca.

- I jak się  czujesz? – zapytała

- Koszmarnie. Nie mogę wytrzymać na gardło i jeszcze ten cholerny ból głowy

- Mam tu coś na gardło, ale najpierw musisz coś zjeść i wziąć antybiotyk – powiedziała stanowczo.

- Rose, to tylko przeziębienie…

- Przestań – syknęła – Nie zniosę drugiej takiej akcji, jak dzisiaj w nocy

- To znaczy? – nie za bardzo wiedział, o czy mówi. Pamiętał tylko jakieś dziwne koszmary i fakt, że było mu strasznie zimno.

- Miałeś strasznie wysoką gorączkę. Musiałam wezwać pogotowie – chłopak zmarszczył czoło. Cholernie dziwne, że nic nie pamiętał – Bałam się o ciebie – dodała po chwili. Jeff nie skomentował tego, tylko zabrał się za jedzenie.

Tymczasem w Paryżu Paulina i Agata zaczęły kolejny, zwyczajny dzień. Agata jeszcze nie podzieliła się ze swoją przyjaciółką tym, gdzie spędziła ostatni wieczór, chodź bardzo ją korciło. Nie chciała jednak wyjść w oczach Pauliny na idiotkę, która idzie do łóżka z facetem po 24h znajomości. Po mimo tego, że wydawało się być to głupie, nie żałowała tego, co zrobiła. Minioną noc mogła zaliczyć do jednej z lepszych w swoim życiu. Paulina z kolei była zła. Wściekała się o to, jak pożegnała się ze Slashem. Możliwe, że już nigdy nie będą mieli okazji się zobaczyć, a jej zachciało unosić się honorem. Pragnęła mieć takiego przyjaciela, jak on. Miał wspaniały poczucie humoru i podobny charakter, co ona; oboje byli bardzo nieśmiali na początku rozmów. Podała mu co prawda swój numer telefonu, ale wątpiła w to, że się do niej odezwie. Po takim zachowaniu z jej strony? Przecież ma wokół siebie tysiące ludzi, wśród których może wybierać sobie przyjaciół i dziewczyny.

Wszystko było zajebiście do czasu, kiedy jej nie spotkał. Teraz nawet, kiedy chce iść na dziwki czuje dziwne wyrzuty sumienia. W ogóle nie dawało mu to już przyjemności. Najłatwiejszym sposobem, by zapomnieć o tym, co nieosiągalne jest zalanie się w trupa. Slash upił kilka kolejnych łyków z niemalże pustej już butelki.  Nie chciał już o Niej myśleć. Pod łóżkiem znalazł z poniewierający się tam woreczek z heroinę. Jak miło.

***

Taki chorobowy akcent. Nie wiem, co mi odbiło.