Rozdział 41

 Przepraszam że tak krótko, ale w tym tygodniu WYJĄTKOWO nie chciało mi się niczego pisać. Coraz bardziej irytuje mnie fakt, że mam szansę wystukać coś na klawiaturze tylko w weekend i nie mogę się doczekać 26 lutego, kiedy dostanę tak wyczekiwanego laptopa. Nareszcie będę mogłą pisać w każdej wolnej chwili :)

***

 Paulina

 Siedzieliśmy przy stoliku. Ja kończyłam właśnie jeść lody. Slash  zawiesił swój wzrok na wieży Eiffla.

- Coś nie tak? – zapytałam nie co zdezorientowana jego miną.

- Nie… skąd – oprzytomniał i ściągnął swoje ciemne okulary. Jakie on miał oczy! Nie chciałam wyjść na idiotkę gapiąc się centralnie w jego twarz, ale nie potrafiłam przestać.  Były niesamowite – mocno czekoladowe i lśniące. Czemu ukrywał je pod tymi paskudnymi oprawkami? Nawet nie zauważyłam, kiedy przysunął się bardzo blisko mnie. Za blisko. Czułam jego oddech. Zatrzymał się kilka milimetrów przed moją twarzą i czekał na mój ruch. Fuck, co ja robię! Karciłam się w myślach, ale było już za późno. Musnęłam jego usta, a chłopak, jak gdyby właśnie na to czekał, namiętnie wpił się w moje usta. Gdzieś w najdalszych zakamarkach mojej głowy kłębiła się myśl: „Uważaj! Wiesz, jaki jest ten facet. Wiesz, jakie jest całe Guns N’ Roses”, a jednak nie potrafiłam tego przerwać. Cholernie podobał mi się sposób, w jaki Slash mnie całował.  Przestał, ale nie odsunął się. Cały czas obejmował moją twarz.

- Może poszlibyśmy w jakieś ustronniejsze miejsce? – szepnął.

- Zapomnij – oderwałam się od niego i usiadłam prosto – Dziwki znajdziesz dwie ulice dalej! – burknęłam.

- Myślałem, że… - zaczął

- Jeśli dam ci się pocałować, to jestem cała twoja, aż do rana, kiedy zniknie bez słowa, lub zostawisz małą karteczkę „Było fajnie”?!  - dokończyłam za niego.

- Nie… Po prostu

- To nie moja sprawa, Slash. Naprawdę było mi bardzo miło. Jesteś dobrym kumplem. Nie żałuję, że cię poznałam, ale teraz muszę już iść – wstałam z miejsca i zebrałam ze stolika swoje rzeczy.

- Mi też było bardzo miło… - powiedział lekko zażenowany (?) całą sytuacją – Widzisz – zaczął – Jutro z samego rana mam samolot do Stanów.

- W takim razie do zobaczenia na kolejnym waszym koncercie tutaj – przytuliłam go lekko. Najpierw zesztywniał, ale chwilę później odwzajemnił uścisk.

- Pa – rzucił krótko i odsunął się ode mnie. Posłał lekki, krzywy uśmiech i poszedł w przeciwną stronę. Poczułam dziwny ucisk w gardle. Jakbym właśnie żegnała się z kimś bardzo bliskim, a nie osobą, gwiazdą rocka, którą znam lekko ponad 24h.

Agata

- Jestem padnięta – powiedziałam głośno. Już dawno tak dobrze się nie bawiłam.

- To nie koniec – blondyn uśmiechnął się tajemniczo i prowadził w stronę śródmieścia. Hotel? – Chodź do baru. Najpierw się czegoś napijemy – usiedliśmy przy ladzie. Kelner postawił przed nami po dwa kieliszki wódki. Raz kozie śmierć. Wypiłam oba – jeden za drugim.  Poczułam niesamowite ciepło w gardle i zakaszlałam kilkakrotnie, starając się nabrać powietrza.

- Chodźmy na górę - powiedział Duff z lekkim uśmiechem na twarzy. Wiedziałam, jak to się skończy, ale nie było mi spieszno, by protestować.

Rosemary (dzień wcześniej)

Izzy leżał obok mnie, zakopany w śnieżnobiałej pościeli. Obudziłam się i automatycznie na niego zerknęłam. Mamy za sobą wspaniałą noc . Po wieczorze spędzonym w klubie, wróciliśmy do hotelu i zajęliśmy się sobą. Oboje byliśmy potem wykończeni.

- Jak się spało? – zapytał odgarniając mi z czoła przydługawą grzywkę.

- Bardzo dobrze – przeciągnęłam się w wielkim łóżku – A tobie?

- W zasadzie przez większość nocy byliśmy… zajęci, a potem tak jakoś…

- Znowu nie mogłeś zasnąć? – uniosłam się na łokciach i spojrzałam mu w oczy – Jeff, tak nie można…

- Myślałem sobie nad przyszłością i.. – przerwał.

- Hm… rozwiń myśl… - uśmiechnęłam się do niego.

- Wiesz o tym, że nasze dziecko miałoby już skończony roczek – westchnął. Przymknęłam oczy i wzięłam głęboki wdech.

- Wiem. Stało się tak, jak stało i nic na to nie poradzimy.

- Pewnie byłabyś już moją żoną… - kontynuował – Zawsze muszę coś spierdolić! – zirytował się i szybko wyszedł z łóżka, porywając ze stolika nocnego paczkę fajek.

- Przestań, to nieprawda!– wrzasnęłam.

- To dlaczego nie chcesz mieć ze mną dzieci! Dlaczego nie chcesz wyjść za mnie?

- Jestem na to za młoda. Mam tylko 28 lat!

- A ja w tym roku kończę 30 i co z tego?! Powiedz od razu, że nie chcesz mieć dziecka z dilerem i śmieciem! – krzyczał.

- Przesadziłeś! – syknęłam. Wyskoczyłam z łóżka i  wyciągnęłam spod niego moją walizkę . Wpadłam, jak burza do łazienki i zabrałam z niej moje kosmetyki

- Co robisz? – nadal w jego głosie można było wyczuć napięcie.

- Wracam do LA. Tego w końcu chciałeś prawda?!

- Nie! Dlaczego nie potrafisz mi odpowiedzieć na te dwa pytania do cholery! – krzyczał za mną, kiedy bez słowa pożegnania wyszłam na korytarz, ubierając wcześniej szorty i byle jaką koszulkę. Trampki nadal zostawiłam niezawiązane. 

- Na lotnisko proszę – powiedziałam do taksówkarza.

Pomimo kłótni z Jeffem, cieszyłam się, że wracam do domu. Miałam dość tej cholernej trasy, naciskającego na mnie Stradlina i przywalającej się do jednej z tych poznanych w barze dziewczyn, Duffa.  Pierwsze, co zrobiłam po dojechaniu do domu, było odsłuchanie automatycznej sekretarki. Jedna z wiadomości była od Karen. Opowiadała o tym, jak jej się powodzi na wschodnim wybrzeżu. Chociaż z tego byłam zadowolona. Nareszcie zaczęło jej się układać. Zdecydowała się również na złożenie pozwu rozwodowego, z orzeczeniem o winie dla tego debila oczywiście. Wzięłam prysznic i pojechałam do Marii

- Rose? – szczerze zdziwiła się na mój widok

- No. Tak wyszło. Mogę wejść?

- Jasne – Maria wpuściła mnie do środka. Usiadłam na kanapie w salonie – Co się stało?

- A musiało się coś zdarzyć? Po prostu wróciłam… - w tym momencie do pokoju wbiegła Kulka. Była już znacznie większa – Ale ty jesteś śliczna – nachyliłam się do obśliniającego moje buty psa i wzięłam go na kolana.

- Nie udawaj…

- Dobra. Pokłóciłam się z Jeffem. Robi jakieś podchody… Coraz częściej rozmawia ze mną o dziecku, ślubie i założeniu rodziny, a ja po prostu nie czuję się… nie chcę na razie tego robić.

- Możesz mi powiedzieć,dlaczego? Po prostu pytam…

- Po tej akcji… wtedy, kiedy straciłam dziecko, następnie dręczenie przez mojego byłego… Chcę się nacieszyć tym, że mam Izziego przy sobie i dla siebie. Dziecko wszystko zmieni. Będę siedziała zakopana w pieluchach, a on zostawi mnie samą i wyjedzie z Gunsami  - taka była prawda. Tego się obawiałam i opowiedziałam o wszystkim, co mnie trapiło Marii.

- Rossie… Masz do tego złe podejście. Absolutnie nie chcę cię nakłaniać do macierzyństwa i ślubu, ale… Izzy jest wspaniałym, opiekuńczym człowiekiem i nie wierzę, by uciekał od  odpowiedzialności i opieki nad maleństwem. Popatrz na Sebastiana. Paris to jego oczko w głowie. Na początku było ciężko. Oboje nie potrafiliśmy się przyzwyczaić do nowej sytuacji, ale teraz? Wydaje nam się, że nie mógł nas spotkać większy cud. Każdy jego uśmiech wynagradza dziesiątki nieprzespanych nocy, każde wypowiedziane słowo jest największa nagroda. Dobrze wiesz, jak byłam nastawiona do macierzyństwa na początku ciąży, jakie miałam obawy, ale przysięgam ci, to tak nie wygląda. Zastanów się nad tym jeszcze raz i przede wszystkim porozmawiaj ze Stradlinem tak, jak ze mną.

- Ale jesteś kobietą, matką… to co innego

- Nie zgadzam się, Rosemary. To dokładnie to samo. Zobacz, ile ten facet dla ciebie poświęcił, jak się o ciebie troszczył. Tak naprawdę to, jaką jesteś teraz osobą, zawdzięczasz wyłącznie jemu – doskonale wiedziałam, że Maria ma absolutną rację, ale całą sprawa z mojego punktu widzenia wyglądała trochę inaczej. Ciekawa jestem, czy rozmawiałaby ze mną tak samo dwa lata temu, kiedy zamiast karmić kaszką Parisa, biegała po sklepach w poszukiwaniu szpilek na nocną imprezę.

GŁOSUJCIE W SONDZIE!!!

DZIĘKUJĘ ZA PONAD 46 TYŚ. WYŚWIETLEŃ. TO NIEWYOBRAŻALNA DLA MNIE LICZBA. KOCHAM WAS :*