Rozdział 38

 Zanim przeczytasz:

   Nie wiem, czy dodam jeszcze coś w czasie ferii. Gdybym nie dała rady, to następny rozdział dopiero za półtora tygodnia. 

   Starałam się jakoś wybrnąć z tej dziwnej sytuacji w trójkącie Rose - Duff - Karen.
Namieszałam, ale cóż... Teraz powinno zaczął ciś układać. Nie uważacie, że jest tu trochę za mało Gunsów w Gunsach? Co powiecie na to, by dalsze losy głównych bohaterów toczył się w trasie? W kończu mamy 1991r. Use Your Illusion Tour I & II :D

***

- Hej Baz – zawołał Jeff

-Siema Stradlin, o Rose, jak ja cię dawno nie widziałem!

- Taa, dwa tygodnie – odburknęłam

- Coś ty taka nie w sosie? – uśmiechnął się do mnie szeroko i objął ramieniem

- Jest Maria?

- Położyła Parisa, ale…

- Mogę z nią pogadać? – przerwałam mu, wyplątując się z jego objęć.

- Jest w sypialni – weszłam cicho po schodach i uchyliłam drzwi. Moja przyjaciółka czytała gazetę, słuchając muzyki na walkmanie. Stanęłam naprzeciwko niej, by mogła mnie zauważyć

- Rose? – wyciągnęła słuchawki z uszu – Chodź tu do mnie – uklęknęłam na łóżku i obie się mocno uściskałyśmy – Coś się stało, prawda?

- No tak… W zasadzie, tak. Duff ożenił się z Karen.

- To już wiem – Skąd? Zmarszczyłam brwi

- Gazety, kochana – pomachała mi przed nosem tanim śmatławcem - To chyba jeszcze nie koniec świata

- Jasne, że nie. Na początku nie chciałam się z tym pogodzić. Teraz, kiedy wszystko zaczęło się układać, ponownie przyjęłam oświadczyny Jeffa i wyprowadziliśmy się za miasto, Duff przyjechał i powiedział, że mnie kocha.

- Co?! – podniosła głos. Zatkałam jej buzię, żeby nie obudziła Małego.

- Tak – szepnęłam – Przyjechał do mnie i powiedział, co czuje

- A ty?

- Co ja?! Wywaliłam go z domu. Pocałował mnie – Maria wytrzeszczyła oczy – Ale kazałam mu wypierdalać. Wyobrażasz to sobie? On się hajtnął z Karen wyłącznie dlatego, że jest moją siostrą!

- Jak ona się teraz czuje?

- Nie wiem, nie chciała ze mną rozmawiać. Właśnie stamtąd  wracamy.

- Musisz jak najszybciej wyjaśnić Mckaganowi, że nic do niego nie czujesz. Powiedzieć mu to jasno i dosadnie – doradziła Maria

- Tak, ale… - do pokoju wszedł Sebastian

- Nie chcę przeszkadzać w zapewne ciekawej konwersacji, ale Izzy chciałby już jechać, także…

- Jasne. Dzięki Maria, że mogłam się komuś wygadać – cmoknęłyśmy się w policzki – Pa Baz – uścisnęłam chłopaka, który odprowadził mnie do wyjścia i zamknął za mną drzwi.

- Możemy zawrócić? – zapytałam Jeffa, kiedy zbliżaliśmy się do skrzyżowania – Do Gunsów oczywiście

- Tak – odpowiedział niepewnie – Można wiedzieć po co

- Muszę wyjaśnić pewną kwestie z wysokim farbowanym blondynem – w mgnieniu oka staliśmy przed budynkiem. Zapukałam. Znowu otworzył mi Rudy

- Rose? Zapomniałaś o czymś?

- W rzeczy samej. Jest jeszcze Duff

- Tak – weszłam do środka i rozejrzałam się w około

- Kuchnia – podpowiedział Axl. Słyszałam za sobą kroki Jeffa

- Mógłbyś tu zostać? – zwróciłam się do niego – Proszę – ewidentnie mu się to nie spodobało. Przekroczyłam próg kolejnego pomieszczenia i stanęłam twarzą w twarz z Duffem – Muszę ci coś powiedzieć

- Jasne – chyba zaczął się denerwować. Mało mnie to obchodziło. Jeśli chciałam wybrnąć z tej chorej, patologicznej (tak Rose :P Przyp.Aut.) sytuacji musiałam być zimną suką.

- Posłuchaj, nigdy, nawet przez chwilę nie łączyło nas cokolwiek więcej niż koleżeńskie stosunki – spojrzał na blat i sięgnął po paczkę papierosów. Szybko zapalił jednego z nich – I nigdy – kontynuowałam – Nic więcej nie będzie nas łączył, rozumiesz? – nie doczekałam się żadnej reakcji – Jesteś największym gnojem, jakiego znam. Nie mówię o tym, że masz ochotę odbić swojemu przyjacielowi laskę. Naprawdę to w tym nie jest najgorsze. Nie potrafię się pogodzić z tym, że potraktowałeś tak moją siostrę! Nigdy ci tego nie wybaczę!! – krzyczałam coraz głośniej – Doskonale wiedziałeś, jak ci ufa!!!  Miałeś pojęcie tego, że jest niepełnoletnia!!! Teraz wiem, czemu zależało ci na szybkim ślubie! Jesteś świnią, Duff!!! Na co liczyłeś kiedy przyjechałeś do mnie do domu?! Myślałeś, że rzucę ci się w ramiona, powiem: ”Tak kocham cię. Będziemy zawsze razem”?! Jestem z Jeffem i kocham go, jak nikogo przedtem. Mam zamiar spędzić z nim resztę życia, rozumiesz!  - Wybiegłam na korytarz wpadając na osobę, której bym się tutaj najmniej spodziewała. Karen.

- Kochana… - zaczęłam, ale nie dała mi dokończyć. Stała ze swobodnie opuszczonymi rękami i płakała. Wielkie, okrągłe łzy spływały po jej zaczerwienionych policzkach, a oczy zadawały nieme pytanie: dlaczego. Zrobiłam krok do przodu, zmniejszając dzielącą nas odległość i czekałam na ruch z jej strony

- Rossie  - wydukała. W sekundzie przytuliłam ją do siebie najmocniej, jak mogłam

- Ciii – szeptałam jej do ucha. Z rozpaczy ugięły się pod nią kolana. Z łatwością zdołałam ją podtrzymać. Była lekka, jak piórko – Chodź, usiądziemy – weszłyśmy do salonu, w którym siedział Axl i Stradlin.

- O-n… jak m-ó-g-ł? – pomiędzy każdą sylabą nabierała głęboki oddech. Usłyszałam, że ktoś zbiega ze schodów. W drzwiach dostrzegłam czuprynę Mulata

- Karen? Co ci? – wycofał się, kiedy zauważył mnie. Uśmiechnął się nieznacznie i wrócił na górę.

- Skarbie, nie wiem – mówiłam spokojnie . Tuliłam ją do siebie i lekko kołysałam. Po pewnym czasie Axl tylko machnął ręką i wyciągnął spod stolika do kawy niepełną butelkę wódki i upił kilka łyków podając ją Stradlinowi, który odmówił, zerkając ukratkiem na mnie. Kiwnęłam głową na zgodę

- Ja poprowadzę – powiedziałam bezdźwięcznie, głaskając usypiającą już siostrę po głowie. Kiedy zamknęła oczy i zaczęła miarowo oddychać, a jej mięśnie rozluźniły się, zerknęłam na mojego narzeczonego

- Jeff, może zabierzemy ją do nas, co? Niech chociaż prze 24h nie musi martwić się o to, że gdy wyjdzie z pokoju zobaczy Mckagana 

- Dobrze kochanie już – Stradlin był już mocno podpity.

- W sumie, możesz zostać, jak chcesz – zasugerowałam

- Serio? Nie będziesz zła, jak…?

- Oh, ale się z ciebie zrobił pantoflarz – zaśpiewał cicho Axl

- Nie, nie będę. Kiedyś byliście nierozłączni. Axl – zwróciłam się do Rudzielca, mrugając słodko oczami – Pomógłbyś mi z Karen?

- Dla ciebie wszystko – zatoczył się, lecz bez problemu wziął brunetkę na ręce i zaniósł do auta.

- Tylko nie upij do nieprzytomności wybranka mojego serca – zaakcentowałam

- Tak jest – zasalutował

- Pa, Rudzielcu

- Ja ci się kiedyś odwdzięczę za tego rudzielca! – zawołał za moim autem. Chwila i byliśmy już na miejscu. Wzięłam ją na ręce, ale nie dałam rady przenieść dalej, niż do salonu. Leżała na ogromnej, skórzanej rogówce, przykryta krwistoczerwonym kocem. Nie chciałam zostawić jej samej, więc po tym, jak wzięłam prysznic, dałam psu jeść i sama coś przekąsiłam, usiadłam obok i zasnęłam.

- Rossie? – ocknęłam się i z wielkim grymasem bólu poruszałam zdrętwiałym karkiem – Gdzie my jesteśmy?

- U mnie w dom? – odgarnęłam jej głosy z czoła

- A gdzie Stradlin?

- Został z chłopakami. Axl miał racje, stał się strasznym pantoflarzem – piszcząca kulka wyłoniła się z kuchni i ślizgając się małymi łapkami na nowym parkiecie przydreptała do nas – Chodź tu do mnie – zawołałam słodko i wyciągnęłam ręce.

- Masz psa?! Jezu, jaki słodki – jej oczy zaświeciły się. Podałam jej go. Mały od razu wyślinił całe jej ręce. Teraz wyglądała, jak dziecko, szczerząc się i bawiąc z moim pupilem. Przytulając go i głaskając.

- Zrobić ci coś do jedzenia?

- Jeśli chcesz – westchnęła – Ty nic o tym nie wiedziałaś, prawda?

- O czym?

- No o Mckaganie…

- Nie, Karen. Byłam niesamowicie zaskoczona. Na początku nie docierało do mnie, to co mówił

- Rozmawiałaś z nim wcześniej, niż wczoraj wieczorem?

- Wczesnym popołudniem przyjechał tutaj.

- Wiesz, Rose tak sobie myślę… Skończyłam szkołę średnią z całkiem dobrym wynikiem… Chyba wyjadę na studia po za Kalifornię

-Czemu? – zasmuciłam się

- Muszę pomyśleć, odciąć się od tego wszystkiego… rozwieść się z Mckaganem. W New Jersey zostawiłam wszystko. Może zapiszę się na studia w Philadelphi, albo w Nowym Jorku. Sama nie wiem… - zamrugała kilkakrotnie oczami. Najwyraźniej nie chciała już płakać.

- Zrobisz, jak uważasz. Musisz sama wybrać to, co jest dla ciebie najlepsze. Wiedz, że cie kocham. Jesteś moją małą siostrzyczką i zawsze przyjmę cię tu z otwartymi ramionami – przytuliłyśmy się do siebie mocno.

- Pojedziesz ze mną po rzeczy? Ja nie chcę… - uroniła jedną łzę. Westchnęłam. Nie uśmiechało mi się znów patrzeć na Duffa, ale co mam zrobić? To jest moja siostra. Muszę jej pomóc.

- Dobrze skarbie, ale najpierw wszyscy troje zjemy śniadanie – wzięłam na ręce szczeniaczka.

- Jak on się w ogóle wabi?– zmieniła temat. Uśmiechnęła się nieznacznie i otarła mokre policzki.

- Nie wiem. Jeszcze nie ma imienia.

- Ale wołasz na niego kulka

- To jest ona… hm… Kulka. W zasadzie, czemu nie – wzruszyłam ramionami

 ***

I w sumie to jeszcze pochwalić się chciałam :P W domu w kółko od rana o tym nawijam, ale nikt mnie nie słucha :'( Dostałam się do Paradise City Wiecie, taki Gunsowy Facebook, gdzie zaproszenia wysyła administracja, więc nie każdy może tam dołączyć ;) Trochę o tym było głośno na polskiej stronie o Gunsach: Nightrain Station  Może ktoś ma konto? Miło byłoby mieć pod ręką, kogoś znajomego, a nie samych obcych :)