Rozdział 37

Siedziałam w salonie i czytałam książkę. Miałam ostatni dzień wolnego. Cały czas nie wierzyłam w to, że jestem w swoim domu. Na kolanach leżał mój mały szczeniaczek. Jeszcze nie wiem, jak go nazwę. Pod dom zajechał duże, czerwone auto, które wczoraj przywiozło mnie i Stradlina z lotniska. O nie, niech to nie będzie on. Dzwonek do drzwi. Ostrożnie nacisnęłam klamkę.

- Cześć Duff – rzuciłam niechętnie.

- Możemy porozmawiać?

- Skąd masz ten adres? – zapytałam

- Powiedziałem Izziemu, że przyjadę po jego gitarę, bo musi jeszcze coś tam dograć, a ja i tak chciałem gdzieś jechać

- No to zabieraj ją i  wyjdź. Jest w sypialni. Na piętrze. Pierwsze drzwi po prawej – wyszłam tylnymi drzwiami do ogrodu i zapaliłam papierosa.

- Porozmawiamy?

- Duff, naprawdę… nie mam ochoty ok.?

- Ale bardzo mi na tym zależy. Chyba chciałbyś wiedzieć, dlaczego ja, znaczy się ja, Axl, Slash i Karen tak dziwnie się zachowujemy.

- Słucham! – podniosłam głos i odwróciłam się do niego – No co tak stoisz? Masz 5 minut! – mrużył oczy. Odetchnął głęboko i zanim się spostrzegłam już mnie całował. Zaczęłam się wyrywać. Uderzałam pięściami w jego tors. Nie robił mi krzywdy. Jego usta były bardzo ciepłe i miękkie. Był bardzo delikatny, ale… Do cholery, ja kocham Izziego!

- Pogięło cię?! – wrzasnęłam i uderzyłam go w lewy policzek – Co ty robisz, kurwa! Chcesz mi powiedzieć, że coś do mnie czujesz?! Będąc z moją siostrą! – drugi policzek – Nie waż się do mnie zbliżać, nigdy! – Pobiegłam na górę. Chłopak poszedł za mną

- Proszę – wręczyłam mu gitarę. Zlustrował smutnym spojrzeniem całe pomieszczenie, w którym pozostały jeszcze dowody na upojną noc moją i Jeffa: rozrzucone na podłodze ubrania, rozgrzebane łóżko, moja rozdarta, koronkowa koszulka. – Co tak patrzysz? Wynoś się stąd! – krzyczałam

- Ale daj sobie powiedzieć! – zatkałam uszy. Szarpał się ze mną, chcąc odciągnąć moje ręce od głowy – Kocham cię!!! – krzyknął – Zawsze kochałem!  - potrząsnął mną, a ja zaczęłam płakać

- Jak mogłeś zrobić to mojej siostrze?! – zaczęłam głośno płakać  - Zostaw mnie, błagam. Jeśli ci na mnie zależy, to jedź teraz z tą cholerną gitarą – wyrwałam się z jego uścisku i skuliłam się na łóżku – Idź! – krzyknęłam. Nareszcie to zrobił. Zakryłam usta poduszką i głośno szlochałam. Jakiś czas później przy mojej głowie pojawiła się Puchata Kulka i polizała mnie po dłoni.

 -Chodź tu do mnie – wzięłam psa w ramiona i delikatnie głaskałam. To mnie uspokajało. Ściemniło się, a pod domem usłyszałam doskonale znany mi warkot. Jeff. Weszłam do łazienki i opłukałam twarz lodowatą wodą.

- Rose? Jesteś w domu?

- Tak – krzyknęłam z góry. Usłyszałam kroki na schodach.

- Cześć skarbie – przytulił mnie mocno. Starałam się z całych sił, powstrzymać łzy

- Hej – odpowiedziałam łamiącym się głosem

- Co się stało? – spojrzał mi głęboko w oczy. Przenikały mnie na wylot, mącąc w głowie.

- Nic – wtuliłam twarz w jego szyję.

- Ej, nie kręć – posadził mnie na łóżku – O co chodzi?

- Duff

- Co? Był tu? Miał mi przywieść gitarę, ale nie dojechał

- Był. Powiedział mi coś

- Co?

- Nieważne, Jeff - unikałam jego oczu.

- Ważne. Co ci mówił? Dlaczego jesteś w takim stanie?

- On mnie kocha – szepnęłam

- Co? Powtórz, bo chyba…

- Powiedział, że mnie kocha – ukryłam twarz w dłoniach. Wciągnął głęboko powietrze. Usiadł na podłodze i oparł łokcie o kolana.

- Co za gnój! Tyle czasu. Prawie trzy lata! Przeszliśmy tyle ciężkich chwil. Nareszcie niczego się nie boisz. Udało ci się zapomnieć o wszystkim, co złe, a ten zjawia się na gotowe i mówi, że cię kurwa kocha! – podnosił głos coraz bardziej – Powiedz mi, że to ukryta kamera! Dopiero co się zgodziłaś zostać moją żoną… drugi raz. Wszystko szło tak dobrze

- Ty niczego nie rozumiesz, Jeff. Tu nie chodzi o mnie. Ja wiem, co mam zrobić ze sobą. Wiem, co czuję, ale Karen…

- O Matko, faktycznie! Wychodzi na to, że on ożenił się z nią wyłącznie dla tego, że jest podobna do ciebie. Znając tego prostaka, powiedział jej to pewnie prosto w twarz. Wierz co? Ogarnij się i jedziemy do Gunsów

- Ja nie chcę się z nim spotkać! – zaparłam się

- A Karen?  Może jeszcze u nich jest. Musicie sobie to wszystko jak najszybciej wyjaśnić.

- Axl, jest jeszcze u was moja siostra

- Tak, ale… siedzi ze Slashem. Tylko z nim rozmawia – co ma do tego Kudłaty?

- Poprosisz go na chwilę? 

– Jasne. Wchodźcie.

- Ja zaczekam na Rossie w samochodzie. Podejrzewam, że ze starcia z Mckaganem ktoś wyszedłby w kawałkach

- Jak chcesz – rzuci Rudy i wpuścił mnie do środka. Stałam w korytarzu, czekając na Hudsona. Z kuchni wyszedł pijany Duff

- Hej – nie odpowiedziałam. Wpatrywałam się w czubek swoich butów. Chwycił moja dłoń. Wzdrygnęłam się i zrobiłam krok do tyłu, uderzając plecami w drzwi.

- Zostaw mnie

- Po co tu przyszłaś?

- Na pewno nie do ciebie – dostrzegłam za jego plecami Slasha – Możemy porozmawiać Hudson? Tylko w cztery oczy – spiorunowałam Mckagana. Mimo tego, iż był pijany w trupa zrozumiał moją aluzję i poszedł na górę.

- Tak, Rose?

- Słuchaj Duff mi o wszystkim powiedział. Co… do mnie czuje i tak dalej. Powiedz mi, jak ona się trzyma?

- A jak myślisz? Co teraz planujesz?

- Nic się nie zmieni. Ja kocham Jeffa, on mnie. Duff sobie cos ubzdurał, przejdzie mu, gorzej z Karen. Tu już nawet nie chodzi o to, że ona go kocha. Jak on mógł?! Przysięgał jej w prosto w oczy miłość i wierność, myśląc wtedy o mnie?!

- Wiem, dlatego Karen tak ciężko to znosi. Nie mogę na to patrzeć. Każda jej łza, boli mnie tak bardzo…

- Hudson, czy ty przypadkiem…?

- Nie wiem, ale bardzo mi na niej zależy. Nie pozwolę jej skrzywdzić już nigdy więcej.

- Dobre chociaż to – szepnęłam sama do siebie – Jak myślisz, będzie chciała ze mną rozmawiać? – pokręcił przecząco głową

- Nie teraz. Może za jakiś czas. Jestem pewien, że sama do ciebie przyjdzie

- Nie zna mojego nowego adresu

- Przeprowadziłaś się?

- Jeff kupił dom kilka kilometrów za miastem.

- Super. Wiesz, że w takim przypadku przydałaby się parapetówka? – poruszył zabawnie brwiami

- Wiem i obiecuję, że na to przyjdzie jeszcze czas – westchnęłam – Dzięki Slash – przytuliłam się do niego

- Do zobaczenia Rossie – pożegnał się ze mną i wszedł na górę. Wyszłam na zewnątrz, mijając po drodze Axla, który wymieniał jeszcze pojedyncze słowa ze Stradlinem

- I co?

- A co ma być? – rzuciłam ponuro i wsiadłam do auta. Po  chwili dołączył do mnie Jeff. Uruchomił silnik i ruszył przed siebie

- Rozmawiałaś z Karen

- A gdzieżby. Zszedł do mnie Slash. Rozmawialiśmy chwilę, ale wiesz, jak jest

- Jasne skarbie. Masz ochotę wjechać do Marii? Mam interes do Bacha

- Czemu nie – wzruszyłam ramionami. Było mi to obojętne.