Rozdział 36

Obudziłam się szybciej, niż Jeff. Ciekawe, jaki wyraz przybiera moja twarz, kiedy śpię. On zawsze wyglądał jak 10-letnie dziecko. Wstałam energicznie z łóżka. Zamówiłam śniadanie i wzięłam prysznic. Akurat zdążyłam wysuszyć włosy, kiedy do drzwi zapukała obsługa  hotelowa. Przyjęłam zamówienie, zawiązując szczelnie szlafrok. 

- Jeff – zawołałam, żegnając się z krępawym kelnerem. – Ja wiem, że miło się śpi, ale jest 11 i wypadałoby zjeść śniadanie – nachyliłam się nad jego twarzą, całując w czubek nosa. Otworzył leniwie oczy

- Takie widoki to ja mógłbym mieć codziennie – powiedział, zerkając na mój odsłonięty dekolt. Chwycił mnie mocno i momentalnie usadził na swoich biodrach, całując zachłannie.

- Śpiochy nie dostają nagrody – przesunęłam się na drugi koniec  łóżka. Zrobił smutną minę i trącił widelcem rybę na talerzu – Ewentualnie mogę się zastanowić, co do wieczora – dodałam, a on uśmiechnął się pod nosem. 

- Pójdziemy na plażę? – Izzy podał mi mój talerz. Nigdy nie przepadałam za rybami, ale ta była naprawdę niezła. Dobrze przyprawiona  i odpowiednio słona.

-  Przyda ci się trochę słońca. Jesteś za blada – odsłonił moje udo.

- I kto to mówi – chyba nie zrozumiał mojej aluzji – Dopiero wczoraj przekonałam się, że twoje dłonie mogę być ciepłe. Podejrzewałam, że jesteś wampirem. Dlatego ryba jest z dodatkiem czosnku – powiedziałam ciszej

- O rzesz ty! – rzucił się na mnie, zrzucając na podłogę jedzenie – Co teraz powiesz? – przyciskał moje dłonie do mostka.

- Kocham cię – zachichotałam

- A ostatnie życzenie przed śmiercią? – musnął ustami moją szyję. Następnie znacznie intensywniej wpił się w moje wargi. Minęło kilka minut a my wciągnie mieliśmy dość.

- Teraz mogę umierać – wysapałam, patrząc w jego ciemne oczy.

- Chyba wampir nie ma zamiaru cię uśmiercać, bo zakochał się w tak cudnej i niewinnej niewiaście

- Dobra – odsunęłam go – Dosyć zabawy. Trzeba wezwać obsługę hotelową, żeby posprzątała i wymieniła pościel, bo nie chcę, żeby w nocy jakaś ość wbiła mi się w tyłek – wysunęłam spod łóżka walizkę i wygrzebałam czerwony strój kąpielowy i zwiewną, kolorową sukienkę. Po kilkunastu minutach z łazienki wyszedł Stradlin. Świeże, jeszcze lekko wilgotne włosy, okulary słoneczne, biała koszulka i zielone szorty w… małe palemki. Widzę, ktoś złapał urlopowy klimat.

Jednak nasz entuzjazm ostudziło to, co zobaczyliśmy niecałe pół godziny później. Plaża, jak długa i szeroka, zapełniona była tysiącami ludzi. Nie można było wetknąć nawet igły.

- Nici z naszych planów – westchnęłam.

- To nic, skarbie. Chodź – pociągnął mnie za rękę – szedł szybko pomostem, a ja truchtałam za nim.  Zaciągnął na bok jakiegoś ciemnoskórego faceta i wcisnął mu coś do ręki. Koleś uśmiechnął się tylko pod nosem i cicho pożegnał.

- Zapraszam na jacht – podsadził mnie do góry, stawiając na pokład.

- Ale, że serio…?

- Jak najbardziej

- Izzy wiesz, że jesteś najukochańszym mężczyzną na świecie? Naprawdę nie musisz robić takich rzeczy, żeby…

- Dobra wystarczy. Kładź się na leżak i odpoczywaj, a nie bawisz się w analizę tego, co dla ciebie zrobiłem, a czego nie –  oh, Stradlin.

Mogę z ręką na sercu przyznać, że był to znowu jeden z najlepszych dni mojego życia. Pod wieczór, kiedy szykowałam się już psychicznie na powrót do hotelu, Izzy oznajmił, że jacht jest nasz do następnego zachodu słońca.  Spędziliśmy upojną noc  i bardzo ciekawy poranek.  Generalnie cały nasz wyjazd był jednym wielkim leniuchowaniem. Kolejne pięć dni spędziliśmy na plaży. Nikt nas nie zaczepiał, nikt nie prosił o autograf. Wspaniałe uczucie. 

Przeglądałam zdjęcia, które zrobiliśmy razem z Jeffem (!). Nie wiem, czemu nigdy nie chciał dotykać aparatu, ale ma świetne oko i robi naprawdę świetne fotografie!

- Co? – zapytałam, kiedy wyciągnął z kliku zdjęć jedno z nich,

- Jaką ja mam piękną narzeczoną – chyba się zarumieniłam.

- Mogę powiedzieć to samo w stosunku do ciebie

- Zamiast gadać takie głupoty, lepiej się zdrzemnij

- Naprawdę tego nie widzisz? Nie potrafisz dostrzec, że jesteś wspaniałym, przystojnym, dobrym, czułym i opiekuńczym facetem? Za każdym razem, kiedy wchodzę na ten temat, szybko go ucinasz.
- Śpij, proszę!

- Jeff, o co chodzi?

- Zrobiłem w życiu tyle złego, że mogę to wynagrodzić chociaż w ten sposób.

- Nie zrobiłeś niczego strasznego

- Tylko nie staraj się mnie usprawiedliwiać

- Nie mam zamiaru. Nie zrobiłeś niczego złego i już na pewno nie musisz tego wynagradzać akurat mi.

- Nie chciałabyś być z takim facetem, jakim byłem kiedyś.

- Nie? To zobacz – pokazałam mu lewą dłoń, na której zielonkawe oczko zaświeciło się w słabym świetle – Wyobraź sobie, że jestem z tym facetem, którego tak nie cierpisz. To część ciebie. Kocham cię. Całego, bez dzielenia na stronę dobrą i złą. Nigdy o tym nie zapominaj

- Chodź tu do mnie – objął mnie mocno i pocałował w czoło

Karen:

- Duffy pospiesz się, za pół godziny musimy być na lotnisku – popędzałam mojego męża.  Zaspaliśmy przez co, żadne z nas nie zjadło śniadania.

- Już, sekunda – wyprysł z łazienki wciągając spodnie i koszulkę z The Ramones.

Czekaliśmy na Izziego i Rossie przy drzwiach głównych. Szybko zauważyli nasz samochód. Stradlin schował walizki do bagażnika i oboje wsiedli na tylne siedzenia.

- Cześć – przywitała się moja siostra.

- Hej Duff – uścisnęli sobie ręce – Hej Karen. Jak tam miksy McKagan?

- Wszystko super. Jutro z rana idziemy przesłuchać całość, ewentualnie, co nie co poprawić.

- A Rudy wymyślił już tytuł

- Tak, tylko, że jest taka jedna sprawa… widzisz materiału było tak dużo, że postanowiliśmy, to znaczy ja, Rudy, Steven, Slash i Alan, żeby wydać dwa krążki: Use Your Illusion I i II

- Fajnie, że ktoś dał mi o tym znać – rzucił z sarkazmem Stradlin.

- Jak minął wam urlop Rossie? – zapytałam, by rozluźnić atmosferę.

- Wspaniale, później pokażę ci zdjęcia. Kupiłam ci fajną sukienkę. Jest świetna. Mam też coś dla Slasha. Tamtejszą lokalną whisky. Wódka nie daje takiego kopa, jak ten trunek.

- To fajnie – napięcie w powietrzu było niemalże namacalne. Stanęliśmy pod domem. Stradlin wyszedł szybko, trzaskając drzwiami auta i zabrał cześć bagaży. Rossie chciała targać resztę sama

- Może jej tak pomożesz? – szturchnęłam Duffa.

- Jasne – dołączył do mojej siostry. Nie odzywali się do siebie. Po chwili doszło do jakiejś szamotaniny.

- Co tu się dzieje? Duffy, co robisz?! – wrzasnęłam. Przygwoździł moją siostrę do auta.

- Nic kurwa, nie wtrącaj się

- Co ty odpierdalasz! - krzyczałam. Z domu wybiegł Axl.

Rosemary:

- Dobrze, że jesteś. Nie dałabym rady – zwróciłam się do blondyna

- Nie ma sprawy – wyciągnęłam walizkę. Przejął ją ode mnie spoglądając na moją dłoń. W szczególności zatrzymując wzrok na pierścionku

- Co to jest do cholery? – zapytał.

- Nie twoja sprawa

- Odpowiedz mi, co to kurwa jest! – złapał mnie za nadgarstki.

- Pierścionek kurwa. Zaręczynowy.

- Coś ty powiedziała?! – przycisnął mnie do samochodu – Ty nie możesz tego zrobić, słyszysz? Jasna cholera… Ja… Nie możesz zostać żoną Stradlina! – warknął.

- Co tu się dzieje? Duffy, co robisz?! – z auta wyszła Karen.

- Nic kurwa, nie wtrącaj się – jak on się do niej odzywa?!

- Co ty odpierdalasz! – krzyczała. Drzwi frontowe otworzyły się i pod pachą Duffa zauważyłam zbliżającego się do nas Rose’a.

- O co chodzi? Duff, co ty robisz. Puść ją! Mówiłeś, że jej nie…

- Tak, ale oni się zaręczyli – odpowiedział Rudemu głosem wypranym z uczuć.

- To masz problem Stary. Wszyscy macie.

- Może mi ktoś w końcu wyjaśnić, co jest grane? – odezwałam się.

- Chodź ze mną – szarpnął mnie Duff.

- Na pewno nigdzie z tobą sama nie pójdę. Puść mnie! – krzyknęłam. Axl pomógł mi się wyswobodzić z uścisku McKagana – Nie po czymś takim – rzuciłam i weszłam do środka.