Rozdział 34

- Mogliśmy wziąć taksówkę. Taki kawał iść pieszo! - narzekałam - Ja pierwsza! - szybko zniknęłam za drzwiami łazienki. Wzięłam prysznic, przebrałam się w za dużą koszulkę Stradlina, związałam cieknące, mokre włosy i wyszłam do sypialni. Zakopałam się w puszystej kołdrze i przymknęłam oczy, czując, jak wszystkie mięśnie mojego ciała się rozluźniają. Chwilę później poczułam, jak ktoś ciągnie moją kołdrę, a materac obok się ugina. Wtuliłam się w tors Izziego, zaciągając się jego zapachem. Objął mnie delikatnie.
- Kocham cię - szepnęłam.
- Wiem - szepnął - Nadal ciężko mi uwierzyć w to, że jesteś tu, obok mnie. Pomimo tego, co nam się przydarzyło - westchnął. Oparłam się na łokci8ach i spojrzałam prosto w jego ciemne oczy, po czym lekko go pocałowałam. Czułam, jak muska moją skórę na plecach, opuszkami palców. Cały czas nie odpuszczał i napierał na moje usta. Delikatne muśnięcie uda spowodowało przyspieszenie bicia mojego serca i gęsią skórkę. Bałam się. Wiedziała, że to Mój Jeff, ale instynkt samozachowawczy nie pozwolił mi zapomnieć o tym, że powinnam uciekać, przerwać to, co robimy. To Izzy. On nie zrobi ci krzywdy. Nie masz się czego bać - powtarzałam w głowie. Wsunął swoje dłonie pod materiał koszulki. Westchnęłam cicho. Usiadł na mnie okrakiem, ograniczając moje ruchy. Kiedy poczułam, że jest już gotowy. Przymknęłam oczy starając się opanować strach. Izzy najwyraźniej dostrzegł, że coś jest nie tak. Powstrzymał się jeszcze na moment. Zaczął szybko doprowadzać moje ciało do lekkich wstrząsów i niekontrolowanego wicia. Od wewnątrz przechodził mnie fale gorąca. Paraliżujący strach zniknął. W końcu nastąpiło oczekiwane złączenie naszych ciał.

Izzy oddychał ciężko. Uniosłam się z każdym jego oddechem. Przyspieszone bicie jego serca upewniało mnie, że jest blisko mnie i sprawiało, że byłam niesamowicie szczęśliwa i spokojna. Nagle z moich oczu zaczęły kapać łzy.
- Płaczesz? - zapytał - Boże, nie powinienem... Co ja zrobiłem! - złapał się za głowę.
- Nie, Jeff - spojrzałam w jego przestraszone oczy - To nie dlatego, słyszysz?! Żałuję, że tak długo z tym zwlekaliśmy. Przecież tobie musiało być tak ciężko...
- Naprawdę tylko dlatego...
- Tak! - Od czasu incydentu z Markiem kochaliśmy się tylko raz. Oboje byliśmy maksymalnie schlani. Następnego dnia bardzo tego żałowaliśmy. Szybko pozbawiłam Stradlina nadziei, że powtórzymy to w najbliższym czasie.
- Czyli wszystko jest w porządku? - dopytywał się. Pocałowałam go krótko i słodko w usta. Postanowiłam nie wspominać o tym, że gdyby nie przygwoździł mnie swoim ciężarem do materaca, pewnie bym uciekła - Dobranoc słońce - odwzajemnił pocałunek.

Po przebudzeniu znalazłam na poduszce krótką wiadomość od mojego chłopaka. Proponował mi, żebym dołączyła do niego i Gunsów w studio, po tym, jak już się obudzę. Chyba jednak nie skorzystam z jego zaproszenia. Niech lepiej ode mnie odpocznie, bo niedługo będzie mieć mnie dość. Może pójdę odwiedzić Sebastiana i Marię? Tak dawno się nie widzieliśmy. Mały Paris jest pewnie już dużym chłopcem. Mmm nie ma to jak kawa o poranku. Po pół godzinie zwlekłam się leniwie z leżaka na balkonie i zadzwoniłam do mojej przyjaciółki, która bardzo ucieszyła się, gdy usłyszała mój głos.
- Tak dawno się nie widziałyśmy! – pisnęłam, przytulając się do mnie
- Całe wieki…
- Mama! – usłyszałyśmy słodki, dźwięczny pisk – Z pomieszczenia obok wyszedł Sebastian ze swoim potomkiem siedzącym na jego barkach – Zobacz, mama! – piszczał uradowany.
- Jaki on duży! – stwierdziłam uśmiechając się od ucha do ucha,. Trudno było tego nie robić, patrząc na taki szczęśliwy obraz rodziny. Wspaniały, że udało im się ją stworzyć.
- Daj mi go na chwilę – Maria wyciągnęła ręce w stronę wysokiego blondyna.
- Ale my się chcemy jeszcze bawić, mamo, prawda?!
- Potem ty będziesz się z nim męczyć, bo nie będzie chciał spać – zagroziła niska dziewczyna.
- No dobrze… - z udawaną miną zbitego psa, oddał swojego synka w jej ręce.
- Mogę go wziąć na ręce? – zapytałam nieśmiało.
- Jasne – Maria z szerokim uśmiechem wręczyła mi słodkiego chłopca.
- Jestem Rossie – przedstawiłam się maluchowi
- A ja Paris – odpowiedział dumnie. Jego rodzice wybuchli śmiechem.
Chłopiec całe popołudnie nie opuszczał mnie an krok. Pokazywał wszystkie zabawki, chwaląc się, co potrafią, a czego nie. Wiecznie biegając, jak na dwu latka przystało, w końcu padł ze zmęczenia, zaspy tając na moich kolanach.
- Pasuje do ciebie dziecko – stwierdziła moja przyjaciółka.
- Może tak, ale na razie nie jestem na nie gotowa.
- Tak dobrze zajmujesz się Parisem…
- Sprawia mi to ogromną radość, nie przeczę. Uwielbiam tego malucha, w ogóle lubię dzieci, ale chyba nie zniosłabym tej odpowiedzialności. Co najwyżej kupimy sobie z Jeffem psa!
- Ha ha, jak uważasz. Tylko pamiętaj, dziecka nie trzeba wyprowadzać rano na spacer – zażartowała.

Tak minęły mi dwa tygodnie. Izzy, ze względów oczywistych, był zajęty pracą w studio. Wracał późno w nocy, a wychodził rano przed moim obudzeniem. Czy tak to miało wyglądać już zawsze? Zamknij się! - otrzeźwiło mnie sumienie - Myślisz, że celem życiowym tego chłopaka jest siedzenie wiernie u twojego boku? On też ma plany, marzenia... Nie możesz być taka samolubna! Daj mu żyć! -  krzyczałam na siebie w myślach.
- Co ty na to, żeby zrobić sobie wolne i wyjechać gdzieś na kilkanaście dni? – zaproponował Stradlin pewnego wieczora, kiedy oboje leżeliśmy obok siebie.
- Możesz sobie na to pozwolić?
- Wiesz, właściwie nagrałem już wszystkie partie gitary. Teraz zostały tylko Miksy, ale to nie moja działka. Moglibyśmy odciąć się od świata chociaż na tydzień. Zapomniałem już, jak to jest mieć ciebie przy sobie cały czas. Powiedz mi, dlaczego wpadasz do studia taż rzadko?
- Chciałam, żebyś trochę ode mnie odpoczął. Ile można, Jeff? Siedziałeś ze mną tyle czasu w domu, zajmując się tylko mną, rozmawiające ze mną, grając dla mnie… Zasługujesz na coś więcej, niż tylko takie domowe, sielankowe życie
- Oj, Rose… Rose… To jest właśnie moje marzenie, być tutaj z tobą i tylko tobą. Wiadomo, świat Rock n’ Rolla jest kuszący, ale za dobrze pamiętam, jak to wciąga, co robi z człowieka. Nie chcę cię właśnie przez to stracić.
- Dobrze, możemy wyjechać. Gdzie tylko zechcesz… - cmoknęłam go w policzek. Przygarnął mnie do siebie, otulając szczelnie ramionami. Kocham takie beztroskie chwile. Nikt mi tego nie zabierze.

Obudziły mnie różne dziwne, podejrzane dźwięki obok mnie. Otworzyłam lekko oczy. Czy Stradlin właśnie zabarał się za pakowanie MOICH rzeczy?!
- Ej… Możesz mi wyjaśnić, co robisz? – uniosłam się na łokciach.
- Pakuję nasze rzeczy. Pamiętasz, na co się zgodziłaś wczoraj wieczorem, prawda?
- Oczywiście, że tak, ale nie było mowy o tym, że ty będziesz pakować MOJE rzeczy. Litości, Jeff… Gdzie w ogóle chcesz ze mną jechać, co?
- To niespodzianka, dokąd POLECIMY – hm… podpowiedź?
- Skoro w grą wchodzi samolot, to oznacza, że wybieramy się gdzieś daleko, a to oznacza, że wymyśliłeś coś drogiego. Izzy, ja nie chcę żebyś wydawał niewiadomo jakie pieniądze na takie niepotrzebne rzeczy…
- To jest bardzo potrzebne i wcale nie takie drogie. Zobaczysz, spodoba ci się  - puścił do mnie oczko. Co ty kombinujesz?
- Tak w ogóle to kiedy mielibyśmy lecieć?
- Wydaje mi się, że powinniśmy być na lotnisku – spojrzał na zegarek – Za godzinę?
- Żartujesz sobie, prawda? – pokręcił głową z szerokim uśmiechem – Zabiję cię kiedyś Stradlin! Jak boga kocham,. Przysięgam!
- Dlatego mogę być spokojny – zatrzymałam się na moment, nie widząc, o co chodzi – Jesteś niewierząca
- Oj czepiasz się…
Nie pytajcie mnie, jakim cudem zdąrzyłam wziąć prysznic, sprawdzić, cos pakował Jeff, dołożyć kilka swoich rzeczy, o których zapomniał, przepakować bagaż podręczny i zadzwonić do Karen, z wiadomością, że oboje znikamy na tydzień. W każdym razie zdążyliśmy, przeszliśmy przez odprawę i mogliśmy odetchnąć głęboko, że nasza misja niemożliwa została zakończona z powodzeniem, siedząc w wygodnych fotelach klasy business klasy.
„Witamy państwa na pokładzie samolotu rejsu międzykontynentalnego Los Angeles – Rio De Janeiro. Prosimy o zapięcie pasów i życzymy miłej podróży”
- Rio? – zapytałam, a moje oczy wypełnił blask.
- Noo – przymknął oczy, zakładając okulary przeciwsłoneczne, ponieważ w całym samolocie panował niesamowity blask promieni słońca.
- Jesteś niemożliwy… - przymknęłam oczy, wtulając się w jego ramię. Odwzajemnił czułość, całując mnie w czubek głowy.