Rozdział 30

 Dziękuję z całego serca za 30.000 wyświetleń <3
 ***
Pojechaliśmy taksówką do najbliższego hotelu. Nie mogłem zabrać jej przecież do mojego zasyfiałego mieszkania. Usnęła mi na rękach. Całe szczęście. Gdy tylko dotarliśmy na miejsce położyłem ją do łóżka i ucałowałem w czoło. Nawet przez sen marszczyła czoło. Serce mi się krajało, gdy tak na nią patrzyłem. Chwyciłem za telefon i wybrałem numer do managera Guns N' Roses.
- Halo? - odebrał po trzech sygnałach.
- Alan? Tu Izzy Stradlin. Mógłbyś dać mi do słuchawki Karen?
- Jest z Duffem na spacerze
- Dobrze, w takim razie przekaż jej, żeby jak najszybciej do mnie oddzwoniła. Chodzi o jej siostrę - podyktowałem mu numer telefonu i szybko się pożegnałem.

ROSEMARY:
Obudziłam się w jasnym pomieszczeniu do którego, z wielkich okien wpadało świeże powietrze i mnóstwo słońca. Mimo, że nie wiedziałam, gdzie jestem czułam się bezpiecznie. Przymknęłam oczy i zwinęłam się w kłębek. Usłyszałam ciche kroki. Moje ciało przeszedł dreszcz. Objęłam kolana rękoma.
- Nie śpisz już? - cisza, jaka panowała w pokoju sprawiła, że jego szept wydawał się wyjątkowo głośny - Przykryję cię kocem i zamknę okno - powiedział. Chwycił materiał i otulił mnie delikatnie głaszcząc po włosach - Może poszłabyś wziąć prysznic? Zauważyłem w łazience jakiś żel, szampon...
- Może później - odpowiedziałam krótko. Nie miałam ochoty na rozmowę z kimkolwiek, nawet z Izzym.
- Zamówiłem ci śniadanie. Nie wiem, kiedy ostatnim razem coś jadłaś - jego blada twarz z sinymi workami pod oczami przybrała jeszcze gorszy wyraz..
- Dziękuję - szepnęłam.
- Za co? Nic nie zrobiłem...
- Uratowałeś mnie. Pomogłeś. Długo by wymieniać
- Apropo pomocy. Musimy pojechać dzisiaj na policję
- Proszę Izzy...
- Im szybciej złożysz zeznania, tym szybciej skażą tego gnoja i zamkną w pace
- Nie mogę tego zrobić! - usiadłam gwałtownie - On mnie zabije. Tobie też zniszczy życie. Trzeba szybko wszystko odwołać...
- Czy ty siebie słyszysz? - starał się zachować spokojny ton głosu - Koleś zniszczył ci życie, a ty chcesz tak po prostu odpuścić? Jeśli opowiesz wszystko na policji on trafi do więzienia na długie lata i nikogo nie będzie mógł skrzywdzić. Chyba o to ci chodzi,prawda? Dlatego bierzesz do ręki kanapkę - wcisnął mi na siłę kawałek bułki - Jesz, następnie idziesz się odświeżyć i za pół godziny jesteś gotowa, jasne?
- Dobrze, ale... będziesz tam ze mną? Nie zostawisz mnie? - nie poradziłabym sobie sama.
- Oh... jasne, że będę - usiadł obok mnie. Chwilę zastanawiałam się nad tym, czy się do niego przytulić. Z jednej strony rozum mówił mi, że nie mogę nikomu ufać, z drugiej serce podpowiadało, że to przecież tylko mój Izzy, który nie zrobi mi krzywdy. W końcu wzięłam głęboki wdech i przytuliłam się go jego pleców. Nieco zaskoczony moim zachowaniem, odwrócił się i pozwolił uwiesić na swojej szyi, całując kilkakrotnie w czubek głowy.

Siedziałam w wysprzątanym mieszkaniu Stradlina. Przesłuchanie na komisariacie trwało 7h. To było gorsze, niż bycie samą ofiarą Marka. Musiałam, z najdrobniejszymi detalami, opowiedzieć co zdarzyło się przez minione dwa tygodnie. Jeden z funkcjonariuszy kazał Stradlinowi pójść do domu i przyjechać, kiedy po niego zadzwonią. Gdy wrócił znalazł mnie siedzącą na ławce, pod komisariatem. Chciał chyba zrobić awanturę tym policjantom awanturę, o to, że zostawili mnie samą, ale widząc, w jakim jestem stanie po prostu odpuścił i zabrał mnie do siebie. Usłyszałam dzwonek do drzwi. Lękam się każdego gościa. Boję się, że to może być Mark. Wiem, że jest w areszcie, ale mino wszystko mój rozum nie potrafi dogadać się z resztą ciała. Izzy słabo się do mnie uśmiechnął. W drzwiach stanęła chuda, niska blondynka. Rzuciła wszystkie walizki i przybiegła do mnie mocno ściskając. Rozpłakałam się, jak niemowlę. Stradlin obserwując wszystko z boku po prostu usunął się w cień i zamknął w drugim pokoju. To chyba nie było już na jego nerwy.
- Boże, Rossie, tak bardzo cię przepraszam, gdybym nie wyjechała...
- Nie mogłabyś nic zrobić - wyszlochałam - Znęcałby się nad nami obiema.
- Może powinnaś skorzystać z pomocy psychologa...
- Nie, Karen! Nie chcę... Już sama sobie kiedyś poradziłam - wytrzeszczyła oczy - To był PRAWDZIWY powód mojego wyjazdu z New Jersey - zaakcentowałam.
- Ale skoro on już kiedyś... Czemu nie poszłaś tego zgłosić?! Gnój już siedziałby w pierdlu
- Teraz również nie chciałam iść z tym na policję
- Co?! Słyszysz, co ty mówisz? - oburzyła się
- Jeff powiedział mi to samo. Dopiero co stamtąd wróciliśmy - z moich oczu znów zaczęło lecieć więcej łez. Siedziałyśmy ściśnięte na jednej kanapie, tak długo, dopóki nie urwał mi się film.


Następny tydzień był jednym z najcięższych okresów w moim życiu. Bałam się rozebrać pod prysznicem, zasnąć, zostać sama, wyjść na dwór. Odesłałam Karen z powrotem do Duffa. Protestowała, ale ostatecznie zgodziła się po namowach nas wszystkich. Nie chciałam, by brała to za bardzo do siebie. Izzy pomagał mi, jak mógł. Doceniałam to i starałam się pozbierać, jak najszybciej, by nie obarczać go swoimi problemami. Znowu miałam ten dziwny sen. Noc, jezioro. Stałam sama na pomoście. Przerażał mnie kolor wody. Czarna tafla nie odbijała nawet blasku księżyca. Słyszałam za sobą kroki. Wiedziałam, że gdy się obrócę zobaczę Marka. Będzie wpatrywać się we mnie szarymi, niemalże stalowymi oczyma. Nie mogłam nic na to poradzić. Wszystko działo się automatycznie. Znowu miałam wybór: pozwolić, by znęcał się nade mną, bił i poniżał, lub wskoczyć do jeziora. Wybrałam już po raz piąty opcję z pływaniem. Wskoczyłam do wody. Czułam jak coś ciągnie mnie w głębiny, a do płuc dostaje się woda. Zaczęłam się dusić. Coś zaczęło ciągnąć mnie w górę
- Rossie! - usłyszałam stłumiony głos - Rose! - ponownie. Udało mi się otworzyć oczy. Zaczęłam przeraźliwie kaszleć - Już dobrze - szeptał tuląc mnie w swoich szerokich i ciepłych ramionach - Nic się nie dzieje. Jesteś ze mną - powtarzał, jak mantrę. Znał fabułę mojego koszmaru. Opowiadałam mu go już kilka razy. Zawsze to samo, więc czemu się boję? Powinnam raczej się przyzwyczaić. Starłam z policzków świeże łzy i ułożyłam głowę na poduszce ciężko oddychając.
- Możesz zasnąć - szeptał mi najciszej, jak mógł - Jestem tutaj. Nikt nie zrobi ci krzywdy. Pamiętaj o tym i nie daj się oszukać swojemu umysłowi. Czujesz? - ścisnął moją dłoń - Jestem i nie odejdę.