Rozdział 26

- Slash? Co ty tu robisz? - odchrząknęłam. Strasznie zaschło mi w ustach - Kurwa, gdzie ja jestem? - wychrypiałam.
- W szpitalu. Nie pamiętasz, co się stało? - na samo wspomnienie wszystko skręcało mi się w środku i jeszcze bardziej potęgowało ból.
- Izzy powiedział mi o tym, co zdarzyło się podczas waszej trasy. Wybiegłam na ulicę i - zabrakło mi tchu z przerażenia. Nie tyle zszokowało mnie to, że zapewne doszło do wypadku i dlatego tu leżę, ale fakt, że coś mogło stać się dziecku - Slash - ścisnęłam nerwowo jego rękę - Czy wiesz, co mi się stało? - chyba przeraził się mojej reakcji, bo pokręcil tylko nienzacznie głową i wyszedł z pomieszczenia. Po paru minutach pojawił się lekarz - Doktorze, proszę mi powiedzieć, co dokładnie się stało? - nie mogłam się ruszyć. Wszystko piekielnie mnie bolało. Najgorzej było chyba z brzuchem.
- Złamanie kości udowej, trzech żeber i pęknięta miednica - odpowiedział chłodno, aż przeszedł mnie dreszcz.
- A co z... dzieckiem? - wyszeptałam.
- Ach tak, była pani w ciąży - postukał długopisem w kartę , coś na niej zapisując.
- Jak to... byłam - krew odpłynęła ze wszystkich moich narządów, a serce podskoczyło do gardła
- Nie sądzi chyba pani, że przy takich obrażeniach udało by się podtrzymać ciążę, na dodatek w pierwszym trymestrze. Poddałbym pod wielką wątpliwość, czy kiedykolwiek będzie pani mogła mieć dzieci - każde kolejne słowo rozrywało i tak rozbite serce na kolejne, jeszcze drobniejsze kawałeczki - Ledwo udało nam sie to wszystko poskładać. Czeka panią długa rehabilitacja i chodzenie o kulach - przynajmniej narazie - podsumował surowo. Miałam ochotę jeszcze raz zapaść w sen i już się nie obudzić.
- Czy ktoś... komukolwiek mówił pan o tym, że spodziewałam się dziecka? - zapytałam przez łzy.
- Nie było tutaj osób, którym mógłbym udzielać takich informacji - ostatnie spojrzenie w moją stronę i wyszedł, zostawiając mnie samą. Zamknęłam oczy, mając nadzieję, że na salę wpadnie jakiś szalenie z nożem i mnie dobije. To, że nie byłam gotowa na to, by zostać matką, nie oznacza, że tego nie chciałam. Pragnęłam tego dziecka. To była cząstka mnie i Stradlina, którego tak kochałam i nienawidziłam jednocześnie. Czułam, że ktoś siedzi obok mnie. Wolałam udawać, że śpię, niż zmierzyć się z tym błagalnym wzrokiem, kogokolwiek, kto mnie odwiedził. Po chwili wstał i zaczął rozmowę, z osobą, która nie chciała (z jakichkolwiek powodów) tu wejść
- Jak ona...
- Nie przychodź tu, słyszysz! - Slash rozmawiał z.... Izzym?
- Nie zabronisz mi...
- A właśnie, że kurwa tak! Nie dosć ją skrzywdzieś?! Zobacz w jakim jest stanie. Wszystko dlatego, że nie potrafieś utrzymać swojego chuja tam, gdzie trzeba. Nie wystarczyła ci? Była zbyt słaba w łóżku?! - krótka szamotanina.
- Nawet nie śmiej poruszać takich tematów. Wiesz, jak było. Wziąłem tylko jedną kreskę. JEDNĄ!!! Potem urwał mi się film. Nie wiem, jakim cudem.
- Może po prostu tego chciałeś - wysyczał Slash i zrobił kilka kroków w stronę łóżka - Wynoś się - szepnął.

KAREN:
- Duffy, pospiesz się! - popędzałam mojego chłopaka. Strasznie się grzebał w tej łazience.
- No już idę - wybiegł z małego pomieszczenia i z hukiem zamknął drzwi.Wybieraliśmy się na odwiedziny do Rosemary. Dosłownie kwadrans temu dostałam telefon ze szpitala, że już się obudziła. Tak strasznie się denerwowałam. W tym cholernym szpitalu nikt o niczym nie chciał mi powiedzieć.

- Roz! Powiedz, jak się czujesz? - doskoczyłam do siostry.
- Trochę boli, ale da się wytrzymać. Nafaszerowali mnie tu niezłymi prochami - uśmiechnęła się krzywo do mnie i  stojącego obok Duffa.
- Co dokładnie ci się stało?
- Mam pękniętą kość udową, miednicę i kilka żeber, ale będzie dobrze... będzie dobrze - szepnęła.
- Duffy, możesz zostawić nas na sekundkę same? - bez słowa wyszedł, domyślając się, że mamy swoje siostrzane tajemnice - Powiedz mi szczerze, jak jest.
- Mówię prawdę, Karen.
- To czemu jesteś aż tak przybita?
- Bo pokłóciłam się z Izzym - z jej zachowania można było wywnioskować, że była to porządna sprzeczka. Zauważyłam również, że na jej nadgarstku nie ma już złotej bransoletki. Złapałam jej podrapaną dłoń. Szybko wyrwała ją z mojego uścisku
- Rose...
- Proszę nie wtrącaj się w to! Ja też nie wpieprzam się już w sprawy pomiędzy tobą, a Duffem. Mogłabyś mnie... zostawić samą. Chcę pomyśleć - spojrzała mi błagalnie w oczy. Coś w nich sprawiło, że wstałam z miejsca i wyszłam. 
ROSEMARY:
Następnego dnia rano obudziłam się z piekielnym bólem głowy spowodowanym z pewnością moim całonocnym płaczem. Obok mnie siedział Slash. Uśmiechnęłam się blado.
- Byłem tu wczoraj, ale spałaś - pogłaskał mnie po policzku. Nie mogłam znieść tego litościwego spojrzenia. Po prostu się rozpłakałam - Ci, skarbie - objął mnie tak, by nie zrobić mi krzywdy.

Omińmy może nudny i mozolny etap mojej rehabilitacji i samopoczucie, gdy wracając do domu po dwutygodniowym pobycie ze szpitala, zastałam puste szafy, gdyż Izzy tak po prostu zabrał swoje rzeczy. Jak się później dowiedziałam "pomógł mu" w tym Slash. Z jednej strony byłam mu wdzięczna, za oszczędzenie mi pewnego rodzaju bólu i cierpienia, z drugiej liczyłam na to, że wracając tutaj, będę miała możliwość spotkania się z nim. Ciężka dwu i pół miesięczna rehabilitacja przyniosła zamieżony efekt i poruszam się już wyłącznie z jedną kulą. Mam szansę na wakacje wrócić do jako takiej sprawności. Spotykam się z Gunsami, jednakże zawsze wymyślają wszystko tak, bym nie zobaczyła się ze Stradlinem. Pewnego majowego dnia siedziałam w domu i pisałam felieton (tak, zmieniłam pracę i jestem teraz panią psycholog od spraw sercowych w pewnym miesięczniku dla pań), kiedy usłyszałam dzwonek do drzwi. Dziwne... Jedynymi osobami, które mnie odwiedzają są Gunsi i Maria z Bachem, a ci po prostu wchodzą bez pytania. Dokulałam się powoli do drzwi i otworzyłam je, opierając kulę o szafkę przy drzwiach. Ujrzałam tył pleców pewnej osoby o czarnych włosach. Odchrząknęłam nieznacznie, by zwrócić na siebie uwagę, gdyż mój gość już odchodził od drzwi. Doskonale wiedziałam, kim jest.
- Cześć Rosemary - spojrzałam w twarz przybysza i przybrałam tak dobrze wyćwiczoną przez ostatnie miesiące maskę - Możemy porozmawiać - bez słowa złapałam kulę i zrobiłam kilka kroków do tyłu torując mu drogę do przejścia. Zmierzył mnie wzrokiem. Wszedł do środka, a ja zamknęłam drzwi i usiadłam na sofie, opierając się wygodnie.
- Słucham - rzuciłam ozięble.
- Jak się czujesz? - usiadł na fotelu, nie obok mnie.
- Interesuje cię to?
- Roz, proszę...
- Teraz już dobrze - dodałam.
- Kiedy wychodziłaś z mieszkania, przed wypadkiem, powiedziałaś coś do mnie. Chciałem się dowiedzieć, czy... to prawda, Rose? - odetchnęłam głęboko, hamując nagły przypływ różnych emocji, które kłębiły się we mnie od kilku miesięcy.
- Masz na myśli to, czy zostaniesz ojcem? - dopytałam. Przytaknął - To już nieaktualne - przełknęłam głośno ślinę.
- Ale jak... to znaczy, że pomyliłaś się... że to był fałszywy alarm.
 - Nie Stradlin - rzuciłam surowo - Byłam w ciąży, ale niestety przez ten wypadek... Straciłam to dziecko - wyznałam. Spojrzał na mnie zszokowany - I proszę cię, żebyś zachował tę wiadomość dla siebie. Nikt o tym nie wie i nie musi sie dowiedzieć. Teraz to już nieważne.
- Jak to nieważne?! - uniósł głos, by po chwili znów się opanować.
- Z momentem kiedy wyszłam z tego mieszkania, skończyło się wszystko, co między nami było. Jedyną rzeczą, która by cię ze mną wiązała było to dziecko. Nawet tego poskąpił nam los. Jak widać wszystkie znaki na niebie i ziemii wskazują, że powinniśmy się rozstać - wzruszyłam ramionami, po czym wyciągnęłam z kieszeni złotą bransoletkę i położyłam ją na stoliku przed Izzym. Tak, cały czas nosiłam ją przy sobie - Proszę. Oddaję to, co nie należy do mnie.
- Ale... Nie! To jest twoje. Nie mam zamiaru ci tego zabierać - nagle do mieszkania wszedł Slash.
- Co ty tu kurwa robisz! - wrzasnął i rzucił się na Stradlina.
- Stop! - wrzasnęłam. Oboje stanęli w bezruchu - Ty jeżeli masz do mnie jeszcze jakieś pytania, masz szansę spotkać mnie pojutrze w Roxy między 20, a 23, natomiast ty - zwróciłam sie do Slasha - Nie bądź taki w stosunku do Stradlina. To w końcu twój kumpel z zespołu. Nie zrobił ci nic złego.
- Już niedługo - szepnął Izzy i wyszedł. Chwila moment, co on miał na myśli?
- Slash proszę cię - zaczęłam łagodniej - Nie wpieprzaj się w te sprawy. Nie zawiódł cię, jako kumpel i członek zespołu, nie widzę więc powodu, byś...
- Ale skrzywdził ciebie, osobę na której zależy mi najbardziej na świecie.
- Slash, nie przesadzaj...
- Mówię prawdę. Jesteś dla mnie najważniejsza - przysunął się bliżej - Jesteś tym, dla kogo funkcjonuję. Zależy mi na tobie i...
- Slash, wiem co chcesz powiedzieć i błagam cię, wstrzymaj się. Zniszczysz całą naszą przyjaźń, zaufanie, jakim cię darzę. Proszę cię, nie zagalopuj się i nie powiedz o kilka słów za dużo - ostrzegłam.
- Chcę tylko, żebyś miała pojęcie...
- Może ja wolałabym go nie mieć. Będe czułą się okropnie wiedząc, że czujesz do mnie coś więcej, niż przyjaźń, a ja niestety nie potrafię obdarować się niczym więcej - westchnęłam. Spuścił głowę i zakrył swoją twarz burzą loków. Wstał i wyszedł. Zostałam tylko ja i przytłaczająca mnie cisza.

KAREN:
Siedzieliśmy na łóżku. Ja oparta plecami o tył Duffiego, on grający cicho na akustyku.
- Duff, powiedz mi tak szczerze, kochasz mnie? - przerwałam ciszę.
- Jasne, że tak. Jak mogłaś pomyśleć inaczej.
- Izzy też kochał Rose - szepnęłam. Westchnął przeciągle, odłożył akustyka i położył moją głowę na kolana.
- Kocham cię - powtórzył i nachylił się,  składając na moich ustach czuły pocałunek Objęłam jego szyję, a on uniósł mnie do pozycji siedzącej. Lewą dłonią krażył wzdłuż mojego kręgosłupa. Usiadłam okrakiem na  kolanach i włożyłam dłonie pod jego koszulkę. Uśmiechnął się kącikiem ust  i drażnił moją skórę swoim dotykiem na wysokości talii. Zawachał się chwilę i ściągnął ze mnie bluzkę. Składałam na jego szyi dziesiątki pocałunków, kiedy rozpinał mój biustonosz. Przytulił mnie do siebie mocno. Stykaliśmy się nagrzanymi ciałami, ponieważ jego koszulka już dawno wylądowała na podłodze. Dotknął moich piersi. Westchnęłam cicho.
- Jesteś taka piękna - szepnął. Położył mnie na poduszkach i całował mój brzuch - Taka delikatna - jego głos pieścił moje uszy. Stał się dla mnie w tym momencie całym światem. Nie liczyło się to, że zaraz mogą wrocić Gunsi. Nawet moja siostra może nas nakryć. Najważniejsi byliśmy teraz my. Nie wiem, jakim cudem mogłam odwlekać w czasie taką przyjemność. To było cudowne, a Duff taki czuły. Opadł na mnie zdyzszany. Nawet nie czułam jego ciężaru. Leżał z twarzą wtuloną w moje piersi i oddychał coraz bardziej miarowo.
- Ja pierdolę - wyszeptałam.
- Noo, jeszcze jak - oboje zaśmialiśmy się pod nosem.
- Dlaczego tak długo z tym zwlekaliśmy? - zapytałam.
- Jak myślisz co by ze mnie zostało, gdyby o wszystkim dowiedziała się Rose? Byłoby co zeskrobywać ze ścian? - położył się obok i mocno mnie przytulił. Czułam się w jego ramionach taka krucha, ale jednocześnie cholernie bezpieczna.

ROSEMARY:
- Siema Rose! - krzyknęli do mnie z tego samego stolika, co zawsze Steven i Axl. Zamówiłam sobie sok wiśniowy (jako, że byłam jeszcze na lekach, jakikolwiek alkohol nie wchodził w rachubę) i przysiadłam się do naszego stolika.
- A gdzie Duff? - zapytałam. Udawałam, że nie zwróciłam uwagi na nieobecność Slasha i oczywisty już brak Izziego.
- Zostali z Karen w domu - dobra, nie wnikam - Wiesz Rossie, musimy ci coś powiedzieć - zaczął Axl - Wyjeżdżamy w trasę - oświadczył
- No to chyba dobrze, nie?
- Jasne, tylko jest taki problem, że ona będzie trwała okrągły rok - dodał nieco ciszej.
- Co? Nie mówisz chyba serio - pokręciłam przecząco głową - Jaja sobie ze mnie robisz!
- Tak się składa, że niestety nie - nawet Stevenek już się nie śmiał.
- To kiedy mielibyście wyjechać? - dopytywałam.
- Za tydzień
- Karen wie? - tak, najbardziej martwiłam się o moją siostrę. Będzie jej cholernie cieżko, już to przeczuwam.
- Obiecaliśmy Duffowi, że to on ją o tym poinformuje

KAREN:
- Nie, nie, nie Duffy! - krzyczałam - Cały rok?! - po moim policzku spłynęła pierwsza łza.
- Wiem, że to długo, ale nie nie mogę na to poradzić - chciał mnie objąć, ale najzwyczajniej w świecie, ominęłam jego ręce i wstałam, wciągając na siebie kolejne czeście garderoby.
- Wszystko skończy się tak, jak z  Rose i Stradlinem - rzuciłam na koniec i wyszłam na dwór. Potrzebowałam po prostu się powłóczyć i pomyśleć.

***

Tak okołogunsowo dla tych, co mają Twittera. Ma ktoś może pojęcie, czy @Bumblefoot daje follow każdemu, kto go folluje, czy jakoś wybiórczo. Omal zawału nie dostałam, jak zobaczyłam wiadomość na mailu: "Twitter: Bumblefoot cię obserwuje".  Nie przepadam za nowymi Gunsami, ale jego i DjAshba'e lubię ;)