Rozdział 25

 Chyba za często dodaję nowe rozdziały. Nudzi mi się ;)

***

- Jak za starych, dobrych czasów – rzucił uhahany do granic możliwości Steven. Zapewne już coś wciągnął. W przeciwnym razie nie biegałby tak wzrokiem od osoby, do osoby. Cała nasza szóstka siedziała tradycyjnie przy stoliku w Rainbow. Tęskniłam za tymi chwilami. Jeszcze na początku stycznia wydawało mi się (i ze wszystkich sił tego chciałam), że teraz uda nam się wyjść na prostą. Pomijając fakt, że Gunsi, jak pili, tak piją, a Axl coraz częściej wysyła w moim kierunku dwuznaczne gesty, faktycznie tak było. Nie rozmawiałam o tym z Jeffem. Niepotrzebnie by się tylko zdenerwował. Póki co, udawało mi się grzecznie odmawiać, a chłopak sam rezygnował

- Za dwa dni ruszamy w trasę – przypomniał wszystkim Rudy. Na śmierć o tym zapomniałam.  To oznacza, że będę musiała rozstać się ze Stradlinem na caluśki miesiąc?! Chłopak napotkał moje spojrzenie i momentalnie posmutniał. Wiedział, że nie chcę jeździć w trasy. Nie lubiłam tego i zawsze źle się czułam.

- Chlapnij sobie – zaproponował Slash. Od tygodnia znów rozmawiamy, jak starzy dobrzy kumple. Zdarzyłam już zapomnieć, jakim był dla mnie oparciem przed śpiączką Izziego.  Upiłam kilka łyków butelki ulubionego trunku Kudłatego i przechodząc pomiędzy kolanami Duffa, a stolikiem wepchnęłam się na miejsce obok Jeffa. Ten objął mnie ramieniem.

- Naprawdę nie chcesz jechać z nami? – szepnął mi do ucha.

- Dobrze wiesz, że to nie o to chodzi. Zawsze źle się czuję w samolotach i autach. Chcesz, żebym męczyła się tak przez cały miesiąc?

- No tak – westchnął i odpalił papierosa.

- Może dołączę do was na kilka dni, ewentualnie tydzień, kiedy już naprawdę nie będę w stanie bez ciebie wytrzymać – zaproponowałam. Uśmiechnął się krzywo – Ej, nie smuć się. Mamy jeszcze całe dwa dni, by się sobą nacieszyć – usiadłam na nim okrakiem i zachłannie wpiłam w ciepłe usta.

- To może wrócimy już do domu? – zasugerował.

- Czemu nie… - odczepiłam palce od Stradlinowej koszuli i wstałam. Omiotłam spojrzeniem całe towarzystwo. Adler właśnie coś wciągał. Było mi go tak szkoda. Axlowi tradycyjnie towarzyszyła jakaś dziwka, która patrzyła swoim wrednym wzrokiem również w stronę Slasha. Ten z kolei nie spuszczał mnie z oczu. Zarumieniłam się i spuściłam głowę, zakrywając swoją twarz gęstymi włosami. Chwycił butelkę i wypił resztkę wódki Duffa do końca. Blondyn spojrzał tylko na swojego kumpla mętnym, pijackim wzrokiem i opadł na stolik.

- Mam być zazdrosny? – zapytał Izzy, gdy wracaliśmy do domu.

- Że co? – wyrwał mnie ze swoich małych rozkmin, tudzież rozmyślań.

- Nie jestem ślepy. Widzę, jak Slash pożera cię wzrokiem – wybuchłam śmiechem.

- Jest pijany i tyle – spojrzał mi głęboko w oczy – No co ty, Jeff wydaje ci się.  Zapewniam cię, że jutro rano wszystko mu minie – cmoknęłam nie całkiem usatysfakcjonowanego chłopaka w policzek i chwyciłam mocniej za rękę.

Obudziłam się obok słodko śpiącego Jeffa. Tak bardzo nie chciałam, by wyjeżdżał.  Zabrałam z jego twarzy jeden zbłądzony kosmyk. Poruszył się nieznacznie, ale nadal nie otwierał oczu. Wszystkie walizki stały już spakowany obok mojej wielkiej szafy. Nie mogli wymyśleć czegoś krótszego? Nie mogli zagrać kilku koncertów w LA i okolicy? No tak, podpisali kontrakt z Aerosmith. Bardzo się na to cieszyli. Ja zresztą też, ale tak bardzo nie chciałam by jechał. Martwiłam się o niego, że pod wpływem chwili znowu zacznie brać, ale i już tęskniłam, za jego nieśmiałym uśmiechem, tajemniczym spojrzeniem i tą przygarbioną sylwetką stojącą codziennie rano na balkonie i wypalając pół paczki papierosów na raz.

- Nie śpisz już? – zapytał, ziewając.

- Jakoś nie mogę, wiesz – cmoknęłam go w policzek i przytuliłam się do nagiego torsu mojego chłopaka.

- Myślisz o trasie – stwierdził.

- Już tęsknię – westchnęłam ciężko.

- Ale ja ciągle tu jestem i do godziny 13.15 nie mam zamiaru cię opuszczać – pogłaskał mnie po włosach – Co powiesz na poranny seks?

- Pieprzony zboczeniec – szepnęłam pod nosem, gdy poczułam jego usta na swojej szyi, a chłodne dłonie na piersiach.

- To podobno zdrowe – wyjaśnił.

- Kto ci takich bzdur naopowiadał? Hudson? Pewnie wyczytał to w ciekawostkach na ostatniej stronie książki „ABC Kamasutry” – parsknęłam.

- To spróbujmy podważyć jego teorię. Przeprowadzimy odpowiednie eksperymenty – szeptał mi do ucha. Poczułam jego palce na wewnętrznej stronie uda – i zanotujemy wnioski, do których odniesiemy się w przyszłości – westchnęłam ciężko.

- Będę za tobą tak cholernie tęsknić – wpiłam się namiętnie w usta bruneta.

- Ja też skarbie. Kocham cię – spojrzał mi głęboko w oczy – Czy… ten no…

- Pospiesz się, Stradlin. Samolot odlatuje za kwadrans – zawołał Axl. Dla mnie jednak nic po za Izzym się w tym momencie nie liczyło. Zerknęłam tylko na moment w stronę Duffa, który tulił w ramionach zapłakaną Karen. Nie mogła jechać – miała szkołę.

- Ja wiem, że to jeszcze może być za wcześnie, ale ten …  - zaczął przeszukiwać kieszenie. Jeff, co ty kombinujesz? – Zostałabyś moją żoną? – zapytał, jak najbardziej poważnie, a w dłoń wcisnął mi złotą bransoletkę z diamentowym, mieniącym się milionami odcieni, serduszkiem – Nie musisz teraz odpowiadać.  Ja rozumiem, że możesz być niezdecydowana… - wyrzucał setki słów na minutę. Tak, ten cichy i tajemniczy facet, nagle zwierzył mi się ze wszystkich swoich obaw, że mu odmówię, uzasadniając to tysiącami powodów.

- Tak – szepnęłam.

- Słucham? – jego oczy zaświeciły się.

- Zostanę twoją żoną – po policzku spłynęła mi pojedyncza łza. Najlepsze w tym wszystkim było to, że nikt nawet nie zauważył oświadczyn Izziego. Zrobił to tak cicho i dyskretnie. Mimo, iż byliśmy w publicznym miejscu, gdzie codziennie przewijają się dziesiątki tysięcy ludzi, udało mu się stworzyć atmosferę intymności. Pocałował mnie tak zachłannie, jak gdyby był to ostatni raz. Jeszcze wtedy nie byłam świadoma tego, że faktycznie była to ostatnia z tych wspaniałych chwil. Slash przyglądał nam się z oddali. Kiedy dostrzegł, że Stradlin zapina na moim lewym nadgarstku biżuterię, odwrócił wzrok. Nie rozumiałam tego człowieka. Chyba nikt tak naprawdę go nie potrafił rozszyfrować.

- Pa, Skarbie – rzucił, odchodząc ze swoim plecakiem i ramoneską, jak zwykle pochylony do przodu, a włosy wystawały mu  spod czarnej czapki.

- Pa, Duffy – pisnęła za wysokim blondynem moja siostra. Podeszłam do niej i mocno przytuliłam, gdy nasi rockmani zniknęli z pola widzenia.

TYDZIEŃ PÓŹNIEJ:

- Wstawaj Karen, bo się spóźnisz do szkoły. Jesteś za stara, żebym cię tam siłą ciągnęła – stałam nad moją siostrą, próbując zedrzeć z niej kołdrę.

- Minutka, ale Rose, proszę, sekundka – wykręcała się.

- Za dziesięć 8! Też już na pewno nie zdążysz – westchnęłam i usiadłam obok. Chyba będę musiała zadzwonić do Duffa i go porządnie ochrzanić. Minionej nocy, a raczej tego ranka, rozmawiał z moją siostrą do godziny 3.

- Dobra, już – wstało moje prywatne, spokrewnione zombi. Sama ubrałam się i umalowałam, jak tylko wyszła z domu i wybrałam się autobusem do pracy. Przyjęłam dostawę książek, ułożyłam wszystkie na półkach i zabrałam się za czytanie jednej z nich. Tak dla zabicia czasu.

- Cześć kochana – farbowana blondynka z mocnym makijażem i małym chłopcem w wózku – spacerówce weszłam przez wielkie dwuskrzydłowe drzwi i oparła się zdyszana o ladę – Rany, jaki dzisiaj upał. Dasz się namówić na towarzyskie picie zimnej Coca Coli? – Maria wyciągnęła z torebki oszronioną puszkę i postawiła ja przede mną.

- Jasne. Opowiadaj, co u ciebie – uśmiechnęłam się do słodkiego maluszka, wyciągającego rączki w stronę książki z pluszową okładką – wielkim krasnalem na zielonym tle. Wyszłam zza lady i podałam mu ją.

- Czekaj, ma brudne ręce – ostrzegła Maria.

- No to co – uklękłam przy wózku – Ciocia kupi tobie tę książkę – pogłaskałam go po ciemnych włoskach, po czym wstałam i wbiłam na kasę odpowiednią cenę, wsadzając kilka dolarów z portfela do kasetki.

- Po co go tak rozpieszczasz?

- Od tego są ciocie. Wracając do mojego pytania…

- A u mnie w porządku – odpowiedziała – Sebastian naprawdę się teraz stara. W zespole wszystko się unormowało, nawet płytę wydają za dwa miesiące – pochwaliła się.

- Nie wiesz, jak się cieszę. Już tak się o was martwiłam. Dobrze, że wszystko między wami się układa – podsumowałam.

- A jak z tobą i Stradlinem?

- Teraz Gunsi wyjechali na trasę, więc razem z Karen ciężko to przeżywamy – uniosła brew – Bo Karen jest z Duffem – wyjaśniłam.

- Serio? Ale jaja!

- No i jest nam bardzo ciężko znieść rozłąkę, zwłaszcza mi z moim świeżym narzeczonym – wyszczerzyłam zęby w szerokim uśmiechu – Maria zrobiła minę, jakby oczy miały jej zaraz wypaść i pokulać się jak piłeczki ping pongowe po podłodze.

- NIE GADAJ – przeliterowała – Pokaż pierścionek – pisnęła

- W zasadzie nie mam pierścionka, tylko bransoletkę -  podsunęłam jej pod nos lewą rękę – Izzy wie, że je kocham

- Ale cudo. Była romantyczna kolacja, świece ect?

- Nie, żegnaliśmy się na lotnisku, a on wypalił z czymś takim. Myślałam, że mam jakieś omamy.

- Kiedy ślub? – pisnęła.

- Nie mieliśmy czasu na takie rzeczy. Powiem ci szczerze, że na razie nie chcę żadnego ślubu? Narzeczeństwo to już wystarczające zobowiązanie. Niech minie trochę czasu. Zobaczymy, czy będziemy ze sobą i wtedy podejmiemy decyzję

- Przecież wy bez siebie jednego dnia nie potraficie wytrzymać. Jesteście dla siebie stworzeni – dalej była w euforii.

- Nie byłabym tego taka pewna – spuściłam wzrok.

- Czemu? – posmutniała nagle.

- Duff dzwoni do Karen codziennie i rozmawiają kilka godzin. Minął tydzień od wyjazdu chłopaków, a Jeff zadzwonił tylko raz, kiedy wylądowali. Nie odzywał się. Nawet przez Duffa nie kazał mnie pozdrowić – westchnęłam.

- A podpytywałaś McKagana, o co chodzi?

- Nie było takiej możliwości. Rozmawia tylko z Karen. Ta czeka zawsze z godzinnym wyprzedzeniem na jego telefon. Nawet gdybym mogła, to co bym powiedziała: Hej nie wiesz czasem, dlaczego mój narzeczony się do mnie nie odzywa?. Maria, przecież to są sprawy między nami - do sklepu wszedł mój szef.

- To ja się będę zbierać - ucałowałam Parisa i przytuliłam Marię. Na moment wzmocniła swój uścisk i szepnęła mi do ucha "Nie przejmuj się". Miałam jakieś inne wyjście? 

- Słuchaj Duff, nie wiesz, co się dzieje z Izzym? Ostatnio nie miałam z nim kontaktu – zagadałam., zanim do aparatu podeszła moja siostra.

- Izzy jest… zajęty – chłopie, myślisz, że się nabiorę?!

- Powiedz prawdę! – rozkazałam.

- Myślę, że najlepiej będzie, jeśli sam ci to wyjaśni

- W takim razie daj mi go do telefonu

- To jest… niemożliwe teraz. On nie jest…

- Nie kłam!

- Nie kłamię. Nawalił się, to jak ma z tobą rozmawiać?! – wybuchł, a mnie zatkało – Halo, jesteś tam Roz? – dopytywał się, gdy nie wypowiedziałam ani jednego słowa przez dobre kilka minut – Ja nie chciałem ci tego tak mówić, ale…

- Jasne, rozumiem.  Dam ci Karen – wcisnęłam słuchawkę w dłoń mojej siostry i pobiegłam do sypialni, zamykając się do środka. Rozpłakałam się, jak dziecko. Z bezsilności, ze strachu i bólu.  Rano musiałam wziąć głowę do góry i zachowywać się, jak by nigdy nic. Mój narzeczony sięgnął po narkotyki. Zdarza się. To nic, że przez nie omal nie umarł. To nic, że leżał w śpiączce przez 9 miesięcy. Po prostu wziął. Przetarłam moje zapuchnięte oczy i ogarnęłam się do normalnej wersji siebie.

- Powinnaś iść do lekarza – stwierdziła Karen stojąc nade mną leżącą na posadce w łazience.

- Wszystko jest w porządku – wydukałam.

- Nie chcę cię martwić, ale czy ty przypadkiem nie jesteś w…

- Nawet nie wypowiadaj tego słowa! To niemożliwe! Biorę tabletki

- Jednak  jakaś szansa jest. Zrób test i będziesz mieć to z głowy – zasugerowała.

- Nie! Mówiłam ci, że nie ma takiej opcji! – wrzasnęłam.

- Jak chcesz, ja idę do szkoły – prychnęła. Udawałam, że to, co do mnie mówi  nie może być prawdą, jednak gdzieś w środku mnie zrodziła się myśl: Ja pierdolę, mogę być w ciąży! Umówiłam się więc na wizytę do mojego lekarza – ginekologa. Nie chciałam się bawić w testy i inne pierdoły. Zresztą i tak powinnam iść do niego po receptę na pigułki.

Nie, to nie może być prawda! Jasne cholera, ja pierdolę, jak ja mu to powiem! Na razie nikt nie może się o tym dowiedzieć. Nie jestem gotowa. Nie w tej chwili.

Nie dojechałam do Gunsów na końcówkę trasy. Razem z Karen czekałyśmy właśnie na chłopaków w terminalu. Najpierw na horyzoncie pojawiła się czarna, wielka, kręcona czupryna. Pomachałam do Slasha, by razem z resztą odnalazł nas w tłumie. Uśmiechnął się blado na mój widok. Następnie dostrzegłam płomieniście Rude włosy Axla i wysokiego basistę, w którego stronę od razu pobiegła moja siostra. Chłopak uśmiechnął się szeroko i wziął ją w ramiona, unosząc wysoko.  Przyszła pora na Stevena i mojego Izziego. Ten drugi szedł ze spuszczoną głową, nie oglądając się na boki.  Nawet do mnie nie podszedł. Wsiedliśmy wszyscy do dużego vana. Zajęłam miejsce koło kierowcy, nie zwracając uwagi na Stradlina.

- Mógłby pan pojechać tamtędy – zwróciłam się do kierowcy – Mieszkam na następnej przecznicy – chwilę później byłam już pod domem. Jakie było moje zdziwienie, kiedy razem ze mną, z samochodu wyszedł Stradlin. Chyba będziemy musieli poważnie porozmawiać. Zostawił swoje walizki przy drzwiach i usiadł na kanapie. Zrobiłam to samo tylko, że na drugim końcu.

- Chyba musimy porozmawiać – zaczęłam.

- Tak – sparaliżował mnie jego surowy ton. Co się stało z moim Jeffem? – Widzisz trochę się wydarzyło ostatnimi czasy.

- Nie wątpię  - szepnęłam.

- Widzisz, muszę ci się do czegoś przyznać…

- Ćpałeś – rzuciłam beznamiętnie.

- Skąd wiesz? – wcale nie był zdziwiony.

- Duff mi powiedział, kiedy chciałam z tobą porozmawiać.

- Dzwoniłaś? – skrzywił się. Przez moment… dosłownie przez ułamek sekundy, w jego oczach widziałam starego Izziego.

- Skoro ty nie dzwoniłeś do mnie

- To nie wszystko – dodał, a ja wstrzymałam oddech. Skoro nie zakończył tematu na ćpaniu, to co jeszcze mogło się stać? – Zdradziłem cię – szepnął, a ja poczułam, że ktoś wbił mi nóż w samo serce – Byłem na dragach, kiedy na zaplecze przyszła pewna fotografka ze Szwecji. Nie byłem w stanie, by zaprzeczyć, albo chociaż się odezwać. Robiła ze mną co chciała. Wcale się nie usprawiedliwiam, wiedziałem, czym ryzykuję, znowu biorąc – dobrze, że stać go było chociaż na szczerość. Wstałam i przeszłam obok niego, zmierzając do drzwi. Chwycił mnie za nadgarstek – Proszę porozmawiaj ze mną. Nie kończmy tego w ten sposób – spojrzał mi głęboko w oczy. Wyszarpnęłam dłoń z jego uścisku, zrywając przy okazji złotą bransoletkę. Tak,  jak ona rozpadło się również moje serce.

- Idź znów wziąć. Tylko nie przegap tego, że za 8 miesięcy urodzi się nasze dziecko, jedyna rzecz, która od dziś będzie nas łączyć – powiedziałam spokojnie i wyszłam , zostawiając go w głębokim szoku. Momentalnie się rozpłakałam. Nie wiedziałam co robię i dokąd idę. Jedynym sygnałem, który przebił się przez kłębiące się w moim mózgu myśli był klakson i odgłos hamowania, w tym momencie wszystko się skończyło.