Rozdział 21

 Rozdział krótki, ale miałam strasznie zawalony tydzień i jeszcze ta olimpiada wczoraj...  by the way od tego rozdziału wprowadzam taki podział na Karen ( w końcu chcę rozwinąć jej wątek) i Rosemary, soł komentujcie nawet głupim uśmieszkiem, bo nie wiem, kto jeszcze to czyta...
 Rosemary
- No dobra, ale ja zostaję z tobą - odezwała się Karen.
- Po co?
- Chociażby po to, żeby dotrzymać ci towarzystwa i przynieść kubek z gorąca kawą. Dziś Wigilia - przypomniała.
- No niech już ci będzie...
- Nie wiem, jak wy, ale ja idę się najebać - oświadczył Slash. Wszyscy Gunsi przytaknęli równo. Wcale im się nie dziwię.
Wróciłyśmy z moją siostrą do sali. Usiadłam na krześle, a Karen stanęła przy oknie.
- O czym myślisz? - zapytałam, kiedy przez kwadrans nie ruszyła się ani o milimetr.
- A o niczym ważnym. Tak tylko sobie...
- Wiesz, że mi możesz wszystko powiedzieć? - spojrzała mi w oczy - Nawet jeśli zrobię ci awanturę, to potem mi przejdzie. Dobrze mnie znasz. Zawsze stanę po twojej stronie, siostrzyczko - zaakcentowałam pieszczotliwie.
- Wiem i obiecuję, że jeśli coś szczególnego się w moim życiu wydarzy, dowiesz się o tym pierwsza - szepnęła. W nocy żadna z nas nie spała. Usiadłam pod ścianą, gdyż marne taborety nie miały nawet oparcia, przez co niemiłosiernie rozbolał mnie kręgosłup.
- Napewno się nie zdrzemiesz? Mogę ci załatwić kanapę w dyżurce
Rano Karen, z wielkimi workami pod oczami, pojechała do domu. Tymczasem ja zeszłam do bufetu i zjadłam lekkie śniadanie. Wcale nie byłam głodna, ale z doświadczenia wiem, że taki stan w moim przypadku potrafi utrzymać się miesiącami i nie jest adekwatny do stanu mojego organizmu.
Karen
Słońce właśnie wyjrzało zza Roxy świecąc prosto w moje zaspane oczy. Przecisnęłam się cicho przez piszczące drzwi wejściowe Hellhouse. No pięknie, na mojej kanapie śpią Bolan z Bachem. Maria zrobi blondynowi awanturę, to pewne!  W sypialni w poprzek łóżka leżał Duff.
- Duffy, posuń tyłek - szepnęłam. Chłopak przekulał się na lewy bok i zwrócił twarzą w moją stronę. Zrzuciłam buty i wsunęłam się pod ciepły koc - Jestem padnięta - rzuciłam, przeciągle ziewając.
- Chodź tu do mnie - blondyn objął mnie szczelnie ramionami - Dobranoc - poczułam jego usta na czole. Spojrzałam prosto w te brązowe oczy. Mckagan zatrzymał wzrok na moich ustach. Chwilę później już mnie całował.
- Duff... - wyszeptałam - Co ty robisz?
- Nic nie mów. Wiem, że nie powinienem, nie mogę, nie wypada mi i w ogóle, ale to jest silniejsze ode mnie. Jeśli nie chcesz... - nie dałam mu dokończyć, po prostu kontynuowałam pocałunek.
- Śpijmy już dobrze - powiedziałam na koniec, zawijając się w koc niczym w kokon.
Rosemary
Wróciłam do Izziego w momencie, gdy wychodził od niego lekarz
- Jaki jest jego stan? - dopytywałam.
- Sen okazuje się zawsze najlepszym lekarstwem. Pan Isbell powoli odzyskuje siły. Pielęgniarka przyniesie za chwilę odpowiedni dla niego posiłek. Nakarmiłaby go pani? - przytaknęłam - Jego mięśnie cały czas są słabe. Pacjenta czeka długa rehabilitacja, aby powrócić do formy - wyjaśnił - Nie będę już pani dłużej zatrzymywać - ścisnął pociesznie moje ramię. Uśmiechnęłam się cierpko. Uchyliłam cicho drzwi i weszłam do sali
- Cześć - cmoknęłam go w policzek - Jak się spało? 
- To chyba nie jest najlepsze pytanie - skomentował.
- Ej, rozchmurz się, teraz już będzie coraz lepiej. Za chwilę wpadną pewnie chłopcy...
- Nie mam siły nawet się napić, rozumiesz? Nie wiem, co się dzieje z moimi ręcami, nogami...
- To całkowicie normalne, Izzy. Pomyśl na zdrowy rozum, ile spałeś, jak długo twoje mięśnie nie funkcjonowały? To szmat czasu. Trzeba je od nowa przywyczaić do wysiłku - chwyciłam jego dłoń i splotłam nasze palce - Zanim się obejrzysz, wszystko będzie, jak dawniej.
- Przeze mnie chłopaki nie mogę grać - wydusił.
- I to cię martwi, prawda? Nie kondycja fizyczna, zdrowie, tylko fakt, że Axl i spółka nie mogą koncertować?! Zajmij się w końcu sobą, a nie innymi! - niepotrzebnie naskoczyłam na chłopaka i momentalnie zrobiło mi się głupio.
- Ale zobacz, Rossie - z trudem podciągnął się na łokciach - Dopiero co wydaliśmy płytę, a nie możemy ruszyć nawet w prawdziwą trasę! Lepiej by było, gdyby poszukali sobie kogoś nowego na moje miejsce...
- Ani mi się śni, Stradlin! - usłyszałam za plecami doskonale znany mi skrzeczący głos. Rose, spadłeś mi z nieba!
- To wy sobie pogadajcie... Axl przemów mu do rozumu, proszę! - tę drugą część szepnęłam rudzielcowi na ucho, mijając go w drzwiach. Muszę się wyspać. Słaniam się na nogach i wyglądam, jak upiór. Po za tym, jutro drugi dzień świąt, jest jeszcze szansa, by odrobić zaległości. Wróciłam do swojego mieszkania.
- Karen, jesteś w domu? - zawołałam. Nikt mi nie odpowiedział. Pewnie znowu siedziała u Gunsów. Bywała tam teraz cześciej, niż tu. Zaczynało mie to powoli martwić, ale nie chciałam wyjść na nadopiekuńczą siostrzyczkę, nie? Rzuciłam się na moje wielkie, białe łóżko i natychmiast zasnęłam.

Dzwonek do drzwi? O tej porze?! No litości! Niechętnie zwlekłam się spod mojej ciepłej kołdry i poczłapałam w puszystych papciach do drzwi.
- Maria? - wytrzeszczyłam szeroko oczy.
- Możemy? - zwróciła się do mnie zapłakana. Liczba mnoga wynikała z tego, iż na rękach trzymała pół rocznego Parisa, śpiącego cichutko na jej ramieniu.
- Jasne, wchodź - wciągnęłam ją do środka - Pewnie zmarzłaś. Zrobię ci gorącą herbatę, a ty rozbieraj się i wskakuj do mojego łóżka, bo się przeziębisz
- Ja przepraszam, że przyszłam tak bez zapowiedzi, ale Sebastian... znowu zapił sie do nieprzytomności z tym twoim Stevenem. Ja już tego nie wytrzymuję, Roz - rozpłakała się na dobre.
- Cicho skarbie - szeptałam jej do ucha - Są święta, nie wolno sie smucić
- No właśnie, święta. Pierwsza Wigilia naszego synka, a on siedział w studio popijając ze Scottem, Rachelem i Snakem. Wczoraj nawet nie mogłam z nim pogadać. Narzekał albo na ból głowy, albo na to, że ma ciekawsze rzeczy na głowie. Dzisiaj w ogóle się nie pojawił w domu - żaliła się. Nie za bardzo wiedziałam, jak mam jej pomóc. Obie zdawałyśmy sobie sprawę z tego, jak wyglądały święta w rodzinie Bierków. Sebastian nie znał czegoś takiego, jak pierwsza gwiazdka, lub prezenty. Nie miał wzorca do naśladowania.
- Masz ochotę spędzić ze mną jeden prawdziwy świąteczny dzień? Izzy się obudził i idziemy do niego z Gunsami. Przyłącz się
- Nie chcę wam przeszkadzać...
- Ale co ty gadasz?! Poznasz Stradlina, a im nas więcej, tym weselej. Damy Parisowi jakiegoś misia, a same zajmiemy się pakowaniem prezentu dla naszej śpiącej królewny. Zobaczysz wszystko jakoś samo się rozwiąże - udawałam jak najbardziej pogodną i rozweseloną, co wcale nie mijało się z prawdą, ale w środku obmyślałam już plan, jak przemówić blondynowi do rozumu. Obiecał, że będzie się starał, a teraz odwala taki numer?