Rozdział 20

- Ale jaja. Idę po lekarza - Axl wybiegł z sali. Po chwili w pomieszczeniu pojawił się dobrze mi znany doktor i wyprosił wszystkich na zewnątrz.
- A jeśli to oznacza coś złego? - szepnęłam do Karen.
- Na pewno nie. Wybudza się i tyle. Myśl pozytywnie, a w najlepszym razie będziesz mogła już dzisiaj z nim pogadać - uśmiechnęłam się pod nosem. Z pomieszczenia wybiegła pielęgniarka
- Coś się stało? - zerwałam się z siedzenia.
- Wybudza się - rzuciła, biegnąc dalej.
- Ja pierdole, ja pierdole - powtarzał Rose.
- Może łyknij sobie od Slasha, tak na uspokojenie - zaproponowała moja siostra.
- No co ty. Butelka już dawno jest pusta - przynajmniej wydało się, dlaczego Mulat siedzi tak cicho.
Przesiedzieliśmy pod sala dobre trzy godziny.
- Kurwa, ile to jeszcze może trwać! - warknął Axl.
- Spokojnie panie Rose - z sali wyszedł lekarz - Udało nam się wybudzić pana Isbella ze śpiączki - przyzwyczaiłam się już do tego nazwiska, chodź na początku byłam nieźle zdziwiona. Wszyscy odetchnęli z ulga na słowa lekarza - Jest bardzo słaby i z za chwile znowu zaśnie, ale z pewnością nie na tak długo.
- Czy można go zobaczyć? - siostra kocham cie za tę przytomność umysłu.
- Tak , ale tylko jedna osoba i na chwilkę - nie zdążył skończyć, bo każdy zaczął się wykłócać. Ja wolałam, żeby pierwszy wszedł Axl. Ten z kolei pchał do przodu mnie - Jeśli mógłbym coś zasugerować - przerwał nam lekarz - Pan Isbell wypowiedział pani imię, sądzę więc, ze najlepiej byłoby gdyby pani...
- No kurwa od początku mówiłem...
- Proszę się opanować, a panią zapraszam na słówko - odeszłam z lekarzem kilka kroków od chłopaków - Minęło 7 miesięcy. Pacjent nie zdaje sobie z tego sprawy. Jeśli mógłbym coś poradzić... Może nie mówić mu o tym od razu. Niech najpierw dojdzie do siebie - zasugerował
- Dziękuje za podpowiedz. Czy teraz mogę już...?
- Oczywiście, tylko proszę go nie przemęczać - dodał odchodząc. Wzięłam głęboki oddech i weszłam do sali. Łzy same zaczęły płynąć z moich oczu. Tyle razy śniłam o tej chwili. Zrobiłam kilka kroków do przodu i wstrzymałam oddech, kiedy nasze spojrzenia spotkały się. Musiałam wyglądać żałośnie. Usiadłam obok łóżka i oparłam się łokciami o metalową barierkę, kilkanaście cm od jego twarzy. Oboje się nie odzywaliśmy. Ja płakałam, a on po prostu patrzył. W pewnym momencie zwątpiłam w to, że wszystko jest z nim w porządku. Powoli przysunęłam się do niego i ze ściskiem w gardle musnęłam jego usta. Łzy wezbrały na sile. Poczułam jak delikatnie oddaje pocałunek. Wybuchłam głośnym płaczem.
- Co się stało? - wyszeptał. Miał bardzo słaby głos.
- Nic - uśmiechnęłam się przez łzy - Teraz wszystko jest już dobrze.
- Jak długo spałem? - nie sądziłam, że będę musiała tak szybko podjąć tę decyzję. Powiedzieć mu, czy nie? Nie chcę kłamać.
Im dłużej będziemy go oszukiwać, tym gorzej.
- Długo, ale to nieważne - ujęłam jego dłoń.
- Jak długo? - westchnęłam - Wiem, że coś jest nie tak. Nie mam siły nawet unieść ręki.
- Dzisiaj jest Wigilia
- Grudzień? - potwierdziłam kiwnięciem głowy. Jego mina nie.zdradzała żadnych emocji.
- Może ja pójdę po Axla - chciałam wstać, ale mocniej ścisnął moja dłoń.
- Co będzie z nami? - widziałam w jego oczach tyle różnych emocji.
- Nie wiem Izzy - szepnęłam - To wszystko było jednym wielkim nieporozumieniem. Nigdzie nie uciekłam. Nigdzie nie wyjechałam. Miałam do załatwienia... pewną sprawę - przymknął oczy.
- Zrozumiem jeśli w tym czasie coś się zmieniło... - zmarszczyłam czoło.
- Jak możesz tak mówić! Kocham cię. Cały czas tu byłam. Czuwałam, nawet rozmawiałam. To było takie idiotyczne, ale pomagało, wiesz? - wyznałam ze łzami w oczach - Nie wyobrażasz sobie, co czułam gdy znalazłam cię pod moimi drzwiami, kiedy lekarze wmawiali mi, że możesz już się nie obudzić! - rozpłakałam się - Bałam się, że pewnego dnia stracę nadzieję.
- Narobiłem nam wszystkim tyle kłopotów...
- Nieważne - ścisnęłam mocniej jego dłoń - Śpij już - szepnęłam. Było widać, że cała.ta sytuacja bardzo go wymęczyła. Miałam jeszcze zawołać Axla, ale stwierdziłam, że teraz nie ma to najmniejszego sensu. Poczekałam aż zasnął i wyszłam na korytarz.
- I co? Tak długo nie wychodziłaś, zacząłem się martwić - naskoczył na mnie Rudy.
- Wszystko jest dobrze - dopiero teraz odetchnęłam z ulga. Wydawało mi się jakbym w ogóle nie oddychała cały ten czas, kiedy Izzy był w śpiączce. Znowu zaczęłam płakać - Nareszcie wszystko jest dobrze - chłopak mocno objął mnie swoimi ramionami - Chodź do domu. Wrócimy tu jutro. Izzy będzie wypoczęty, bardziej rozmowny, co? - pochylił się nade mną Slash.
- Chcę tu zostać. Posiedzę przy nim
- Rossie, to naprawdę nie jest...
- Wytrzymałam 7 miesięcy Axl - powiedziałam stanowczo - Mogę tutaj posiedzieć tę chwilkę. Nic mi się nie stanie - popatrzyli po sobie.