Rozdział 18

Pogotowie szybko zabrało Izziego do szpitala. Chiciałam jechać z nimi, ale przecież nie jestem nikim z rodziny.
- Musisz powiadomić Gunsów - czy tylko moja siostra w takich sytuacjach trzeźwo myśli?
- Racja - dzwoniłam do Hellhouse, ale nikt nie odebrał. Przecież, to ja miałam tam siedzieć. Nie mogę tam na nich czekać - Muszę pojachać do szpitala. Ty... - nie wiedziałam, co mam z nią zrobić.
- Zaprowadź mnie to tego całego 'Hellhouse'. Jak się chłopaki pojawią, to o wszystkim im opowiem
- Serio, mogłabyś? - kiwnęła głową - Tylko uważaj na siebie i strzeż się Axla
- Nie mam 3 lat Rose - pojechałam więc najpierw z nią na Sunset, a potem do Stradlina. Zbankrutuję kiedyś na tych taksówkach. W recepcji nic nie chciano mi powiedzieć. Ubłagałam jedną z pielęgniarek, (wyglądała na taką, ktora mnie zrozumie) by powiedziała mi chociaż co się z nim dzieje, gdzie leży. Zaprowadziła mnie pod jedną z sal na trzecim piętrze w północnym skrzydle budynku.
- Nie wolno pani tam wchodzić - ostrzegła mnie
- Ale ja...
- Wiem, że zależy pani na tym chłopaku, ale takie są zasady, a jeśli ochrona panią wyrzuci, nawet ja nie będę mogła już pomóc. Proszę zostać przy tej szybie - zauważyła, że strasznie trzęsą mi się ręce
- Może przyniosę coś na uspokojenie - pokręciłam przesząco głową, ale kobieta już przekręciła klucz do gabinetu i po chwli wyszła z niewielkim, plastikowym kieliszkiem pełnim jakiejś brązowawej cieczy, która jakoś specjalnie mi nie pomogła. Stałam przy tej cholernej szybie i wpatrywałam się w metalowe, wyścielone gładką, białą pościalą łóżko. Tysiąc kabelków, jakaś kroplówka. Gdyby nie te rzeczy pomieszczenie byłoby całkowicie puste. Wiem, że on leży tam przeze mnie. Osuwam się po ścianie i zwijam w kłębek. Powieki same mi się ze sobą sklejają. Nie chcę zasnąć, ale nie mam na to żadnego wpływu.

- Wyjechałaś i mnie zostawiłaś! - krzyczał - Bawisz się moimi uczuciami! Powiedz mi w końcu o co ci chodzi? Albo nie, najpierw sama pożądnie sie zastanów! Jesteś nieodpowiedzialna! Pewnie twoja siostra też tak skończy. Nie zasługujesz na nikogo! A twoja matka? Była chora, a ty o niczym nie wiedziałaś. Spowodowałaś śmierć ojce. To przez ciebie miał problemy z sercem. Jesteś odpowiedzialna za te wszystkie nieszczęścia, pani pedagogo od siedmiu boleści - stałam z opuszczoną głową i tępo wysłuchiwałam całego  monologu. Wiedziałam, że to głos Izziego, ale nie miałam odwagi nawet na niego spojrzeć. Nigdy nie słyszałam by był tak rozwścieczony.
- Teraz ci głupio, tak?

- Rossie? Hej Mała - przede mną pojawił się Slash - Czemu tak tutaj śpisz? Przecież nie będziesz mogła wstać, chodź - wziął mnie na ręce i usiadł na plastikowym krześle.
- Slash on tu jest przeze mnie - rozbeczałam się, jak dzieciak.
- Nieprawda Słońce. On jest tutaj przez narkotyki i swoje uzależnienie - pocałował mnie w czoło.
- Ale ty nie rozumiesz. Pokłóciliśmy się przed Roxy. Wróciłam do domu i dostałam telefon, że zmarła moja mama, a Karen chce zabrać opieka społeczna. Nie mogłam na to pozwolić i poleciałam po nią, rozumiesz? Bez żadnego słowa, wiadomości. On pewnie pomyślał, że... Zresztą nie wiem co myślał. Znalazłam go przed drzwiami mojego mieszkania. To nie jest przypadek Slash - łzy cały czas ściekały po moich policzkach.
- Ciii - starał się mnie uspokoić - Nie dowiesz się tego, dokóki z nim nie porozmawiasz.
- O ile będę miała jeszcze okazję - wydusiłam.
- Wszystko będzie dobrze. Nigdy by cię nie zostawił samej. Niedługo się obudzi, wszystko sobie wyjaśnicie i będzie po staremu.
- Ja właśnie nie chcę, żeby było po staremu, bo znowu będę go tu odwiedzać. On musi z tym skończyć. Trzeba go namówić na odwyk - Mulat zaśmiał się pod nosem - Jeszcze nie wiem, jak to zrobimy, ale nie mamy wyjścia.
- Jak to kurwa nie wolno wejść?! Pzecież to my właśnie jesteśmy jego najbliższą rodziną, dziwko! Złaź mi z drogi - zza zakrętu wyłonił się Axl - Słyszeliście waryjatkę? Będzie mi zabraniała odwiedzić własnego kumpla.
- Musiałeś od razu tak ostro? - skomentował Slash.
- Stanie mi taka wywłoka na drodze i myśli, że nie przejdę. Wchodzisz Rossie? Bo jak nie, to ja z nim posiedzę.
- Nie wiem, czy to jest dobry pomysł
- Powinnaś tam być - wstałam z kolan chłopaka i na miękkich noga weszłam do sali. Izzy miał taki spokojny wyraz twarzy. Był przeraźliwie blady, co z jego naturalnym jasnym odcieniem skóry dawało upiorne wrażenie. Jak trup, pomyślałam, a z moich oczy znowu pociekły łzy. W pomieszczeniu nie było żadnego krzesła. Może to nawet dobrze. Przystanęłam przy ścianie. Szczerze powiedziawszy, najzwyczajniej w świecie bałam sie do niego podejść. Ten wysoki chłopak, który tulil mnie do siebie w pierwszych dniach pobytu w Hellhous'ie, wydawał się teraz taki kruchy.
- Ej Mała, co jest? - usłyszałam ze plecami szept Rudego.
- Nic
- Przecież widzę... No podejdź do niego
- To chyba nie jest...
- Pamiętasz co się mówi o ludziach w śpiączce? Że słyszą, co się do nich mówi, czują obecność drugiej osoby. Porozmawiaj z nim - zrobiłam kilka kroków w stronę łożka, ale zatrzymałam się w połowie drogi -  No dalej, jak chcesz, to mogę wyjść
- Nie, jest ok - dotknęłam barierki łóżka - Hej... - zaczęłam - Czemu to zrobiłeś, co? - chwila ciszy, jakbym czekała na odpowiedź - Czuję się, jak idiotka Axl
- Ale to jest podobno dobre. Oglądałem jakiś program w telewizji na ten temat - zrobiłam dziwna minę, ale przytaknęłam. Pogłaskałam chłopaka po twarzy i znów uroniłam kilka łez.

***

Mam nadzieję, że nie ma błędów, bo nie sprawdzałam. Mam za sobą koszmarny tydzień. Koszmarne wyniki testów próbnych i jeszcze na dodatek Slash przyjeżdża do Polski, a ja nawet mam transport, tylko nie mam kasy na bilet -.-