Rozdział 17

PUNKT WIDZENIA: IZZY
Co ja odpierdalam! Dobrze wiem, co o narkotykach sądzi  Rossie i jakie ma z nimi wspomnienia, a mimo wszystko odkładam to na kraniec mojej świadomości i biorę heroinę, kiedy czuję, że tego potrzebuję. Powinienem to ograniczyć! Ale za każdym razem, gdy się za to zabieram znajduję jakiś powod, by jednak wstrzyknąć sobie brownstone'a. Czy ja aby się nie uzależniłem? Gdzie ona teraz pojechała? Myśl, idioto! Pewnie do swojego nowego mieszkania. Szkoda, że nie znam jej adresu. A może ta Maria? Zauważyłem, że non stop ze sobą rozmawiają. Podszedłem do blondynki.
- Masz może adres Rosemary?
- Może tak, a może nie - rozmawiam z nią pierwszy raz, a już mnie irytuje.
- Może tak jaśniej
- Gdyby chciała to by ci go sama dała - trafne spostrzeżenie, ale teraz nie miałem ochoty bawić się w prośby. Nie po tym, co usłyszałem od mojej dziewczyny (a może już nie).
-  Nie mam ochoty na takie dyskusje. Muszę z nią porozmawiać - zbliżyłem się do niej. Wytrzeszczyła i tak wielkie oczy  i spojrzała w stronę prawie nieprzytomnego Bacha - Nie chcę cię straszyć, bo to nie o to chodzi. Zależy mi na niej i po prostu muszę z nią porozmawiać - wyjaśniłem spokojnie, ale cierpliwość już mi się kończyła.
- No dobrze, ale od razu domyśli się, że masz go ode mnie, więc uważaj na to, co robisz - zapisała na serwetce, drobnym pismem ciąg kilku słów i cyfr, po czym wcisnęła mi ją do ręki.
- Dzięki - odpowiedziałem sucho i złapałem pierwszą, lepszą taksówkę, których na Sunset o tej porze była masa.
PUNK WIDZENIA: ROSEMARY
Powstrzymując płacz zapłaciłam kierowcy, wybiegłam z taksówki i wpadłam do domu, osuwając się po drzwiach na podłogę. Dlaczego facet, którego kocham, który jest wspaniałym człowiekiem, tak się wyniszcza. Czemu nie potrafi po prostu przestać?! Tak, wiem uzależnienie... Jeszcze kilka lat temu zareagowałabym podobnie, jak ok, gdyby ktoś chciał mi prawić morały. Zadzwonil telefon. Nie miałam ochoty z nikim rozmawiać. Kilka sygnałów i przerażająca cisza. Chyba zacznę mówić do siebie.A może lepiej, gdybym w ogóle go nie poznała? On nie miałby wyrzutow sumienia, a ja nie umierałabym ze strachu? Znowu ten cholerny telefon.
- Halo! - warknęłam.
- Yyy... Rosemary? - usłyszałam cienki, piskliwy głos.
- Zależy o co chodzi?
-  No bo ja jestem Karen - na dźwięk tego imienia zesztywniałam. Zostawiłam swoją przeszłość i rodzinę daleko za sobą, w dniu, kiedy się ode mnie odwrócili. Niespodziewałam się, że kiedykolwiek usłyszę głos... mojej 15-letniej siostry.
- Coś się stało? - przełknęłam ciężko ślinę.
- Mama... nie żyje. Chcą mnie zabrać do jakiegoś ośrodka, ale ja nie chcę - popłakała się - Ja tak bardzo nie chcę. Proszę, zabierz mnie stąd!
- Kochana nie bój się, ja... już po ciebie jadę. Kiedy... to sie stało?
- Dzisiaj rano. Dzwoniłam do ciebie już setki razy, ale zawsze nie odbierałaś
- Przylecę po ciebie najszybciej, jak się da

Co ja mam teraz zrobić. Wsiadłam w pierwszy samolot i zostawiłam krótką wiadomość sąsiadce, której tak naprawdę w ogóle nie znam. Jestem nienormalna. Wracam tak, gdzie przyrzekłam sobie, że moja stopa nigdy nie postanie po raz kolejny, ale moja siostra nie jest niczemu winna. Miała tylko 10 lat, kiedy wyjechałam.

Wpadła w moje ramiona, gdy tylko otworzyła drzwi. Minęło tyle czasu! Jest wyższa ode mnie i o wiele ładniejsza.
- Rose - pisnęła.
- Już jestem i zabieram cię ze sobą. O nic się nie martw - weszłyśmy do domu. Zrobiłam nam ciepłą herbatę. Porozmawiałyśmy krótko, a następnie pomogłam jej się spakować - Może chciałabyś zabrać jakieś rodzinne rzeczy. Albumy, biżuterię mamy? - zasugeorwałam
- Mam już zdjęcia, ale myślę, że ty powinnaś przeczytać to - wręczyła mi do ręki czerwony zeszyt.
- Co to jest? - zapytałam.
- Dziennik mamy. Dużo w nim ciebie. Dobrze by było, żebyś dowiedziała się, co o tobie myślała - że jestem rozwydrzonym bachorem? To już wiem.
- To chyba nie jest dobry pomysł...
- Nie wykręcaj się. Kazała, bym ci to dała i tyle! - jej oczy znów stały się niebezpiecznie wilgotne.
- Dobrze, ale teraz idziemy spać, a o 12 mamy samolot.
- Rose? - przerwała na moment - Możesz spać ze mną?
- Jasne, że tak skarbie - pół godziny później leżałyśmy już w swoich objęciach.

Nigdy nie myślałam, że można popełnić w życiu aż tyle błędów. Zakochać się w nieodpowiednim chłopaków, rzucić szkołę, popaść w uzależnienie, doprowadzić do rozwodu rodziców, zawału i śmierci ojca, odwrócić się od matki, zachowywać się jak idiotka w stosunku do faceta, którego się kocha i teraz to... Siedzimy właśnie, ja i moja siostra, w samolocie. Czytam pamiętnik mojej matki i nie mogę uwierzyć w to, co widzę. Po tym wszystkim, co zrobiłam ona nadal mnie kochała. Tęskniła za mną i liczyła na to, że kiedyś się odezwę, że wrócę do domu. Ostatni wpis skierowany do mnie, wywołał płacz:"Beyond the suffering you've known. I hope you find your way. May you never be broken again". Punktualnie wylądowałyśmy na miejscu. Karen nie zniosła go zbyt dobrze, ale jest dzielną dziewczyną i wszystko skończyło się dobrze.
- Rossie! - usłyszałam dobrze mi znany skrzek. Co on tu robi?
- Axl?
- Słuchaj musisz jechać z nami...
- Skąd wiedziałeś, że tu będę - przerwałam mu
- Nie mam czasu na takie pierdoły. Stradlin chuj gdzieś zniknął. Przeszukaliśmy już całe miasto
- No i co z tego, jak będzie chciał to sam... co? Przecież on może...
- No i w tym kurwa problem! - całej sytuacji przyglądała się siostra Rossie z szeroko rozwartymi ustami.
- Znasz ich osobiście? - pisnęła
- Później ci to wytłumaczę, a teraz jedziesz z nami. Byliście u mnie?
- Kilka godzin po twoim locie.
- No to sprawdźmy jeszcze raz. Rozdzielmy się może. Duff ze Slasem idą sprawdzić różne meliny, a Steven z tobą bary i kluby. Ja odstawię małą do domu, wrócę do Hellhouse i obdzwonię wszystkie szpitale, posterunki policji
- I wreszcie ktoś tu kurwa myśli. Teraz na pewno nam się uda - Steven, jak zwykle optymista.
Wsiadłam z siostrą do taksówki i pojechaliśmy do mnie. Dziwny spokój przed budynkiem zaczął mnie przerażać. I jeszcze ta cisza na korytarzu. Zawsze zza drzwi mieszkań słychać było odkurzacz, telewizor albo zwykłe rozmowy, dzisiaj tylko mój i Karin oddechy. Wdrapałyśmy się na czwarte piętro. Zostawiałyśmy ślady na szarej wykładzinie, ponieważ na dworze mocno lało. Pokonałam ostatni zakręt i stanęłam, jak wryta na środku korytarza.
- Rose, przecież to jest TEN Izzy Stradlin - usłyszałam za plecami głos siostry. Jej słowa otrzeźwiły mnie i w tempie błyskawicy do niego podbiegłam. Leżał przed drzwiamy opierając się plecami o jedną ścianę i zapiejając nogami o drugą.
- Izzy odezwij się - poklepałam go w policzek - Otwórz oczy, proszę - w moich pojawiły się łzy - Karen? - zwróciłam się do siostry - Wejdź do mieszkania i zadzwoń na pogotowie - rzuciłam w nią kluczami. Zareagowała niemalże natychmiast - Coś ty zrobił do cholery!