Rozdział 22

Przed 22, wszystkie dzieci spały smacznie w łóżkach na poddaszu, a my siedzieliśmy na ogromnym tarasie popijając wino, lub coś mocniejszego.
- Ostatnio napisał do mnie Axl - zaczął Duff - Zaproponował byśmy dogadali się jakoś z Izzym i wystąpili wspólnie na jednym z koncertów nowych Gunsów.
- No i ? - odezwał się Slash.
- Wybraliśmy 26 sierpień, czyli równe dwa miesiące. Zastanawiam się, czy również ty byś się na to nie pisał, bo wiesz, że...
- Odpada. Nawet gdybym mógł grać, nie zgodziłbym się na ten występ. Dobrze wiesz, dlaczego. W ogóle dziwię się, że wy macie na to ochotę. Po tym, jak nas praktował przez ostatnie dwa lata działalności zespołu -A właśnie Stary, co z twoją ręką?
- A co ma być. Mamy na oku takiego jednego lekarza, ale musimy najpierw go namierzyć...
- To za czym czekacie? - zapytał prosto z mostu Izzy.
- Wiesz, jest Alice. Ona zajmuje nam mnóstwo czasu...
- A teraz? Dlaczego nie siedzisz przed laptopem z telefonem w dłoni?
- Jesteśmy u was...
- Dalej Duff, trzeba pomóc kumplowi. No wstawaj wstawaj - zawołał na Slasha - Idziemy na piętro do mojego gabinetu. Zamykamy się na nos, a rano zdradzimy dziewczyną, co udało nam się zdziałać
- To może ja też pomogę? - wstałam z leżaka.
- Nie ma mowy - zaprzymał mnie Duff - Panie sobie odpoczną. Ty i tak masz dużo na głowie - odetchnęłam głęboko. Może ma rację?
- Idziesz popływać? - zapytała mnie żona Mckagana.
- Nie mam stroju...
- Za to ja zabrałam ze sobą, ich aż za dużo. Chodź ze mną, coś wybierzemy...

To był naprawdę wspaniały wieczór. Poznałyśmy się lepiej z Sussie. Rozmawiałyśmy o naszych dzieciach, facetach, koktajlach i tajemniczym planie byłych Gunsów.
- Słuchaj Taylor, chłopakom całkiem poważnie marzy się reunion. Nie zaraz taki na całą trasę, ale jeden, gora dwa występu... Było by miło. Jesteś managerem Slasha i jego kobietą, dlatego cię w to wtajemniczam, ale jemu ani słowa
- Jasne, byłoby fajnie, ale dopóki nie pomożemy Slashowi wrócić do zdrowia, z naszego planu nici
- Dlatego Duff razem z Izzym chcą mu pomóc, a ty masz się rozluźnić, napić wina i odpocząć
- Dzięki - szepnęłam - Za pomoc, rozmowę i towarzystwo.

Obudziłam się równo w południe. Slasha nie było obok mnie. Pościel była nawet nietknięta. Łóżeczko Alice też było puste. Narzuciłam na siebie koszulę Slasha, którą zostawił mi wczoraj wieczorem, bym nie zmarzła i zeszłam na dół. Wszyscy siedzieli w salonie Izziego z szerokimi uśmiechami na twarzy. "Wujkowie" zabawiali wyszczerzoną do granic możliwości Alice, a córeczki Mckagana ciągnęły labradora imieniem Chocko za uszy. 
- Coś się stało? - zapytałam, gdy wszystkie oczy skierowały się na mnie.
- O 19  mam samolot do Berlina. Po południu czasu Europejskiego jestem umówiony na spotkanie z prof. Cohenem - uśmiechnął się tryumfalnie - Wszystko dzięki Duffowi i Izziemu - Nie mogłam uwierzyć w to, co usłyszałam.
- Jezu, jak się cieszę! - pisnęłam wskakując na kolana Hudsona. Pocałowałam go mocno, prosto w usta.
- Ja też - rzucił, hamując śmiech. Dopiero teraz przypomniałam sobie o kilku innych osobach, które bacznie nam się przyglądają.
- Dziękuję - tuliłam się po kolei do każdego. Nawet małych pań Mckagan, nie ominął mój napad czułości. Pół godziny później byliśmy już w drodze powrotnej.

- Kocham cię. Będziemy z Alice mocno trzymać za ciebie kciuki. Zadzwoń, jak tylko dolecisz, dobrze? - tuliłam się do Slasha na środku terminala. Zostawiłam małą z Perlą, Londonem i Cashem w parku. Nie rozmawiałam z Nessi od czasu naszej kłótni.
- Jasne skarbie. Opiekuj się naszym Aniołkiem i dbaj o siebie - cmoknął mnie w czoło i poszedł w kierunku odprawy celnej, ciągnąc za sobą walizkę. Wróciłam do samochodu i pojechałam prosto nad niewielki staw. Z daleka dostrzegłam Perlę, przewijającą moją córkę.
- Hej, już jestem. Dzięki wielkie, że zajęłaś się Alice - usiadłam na dużym czerwonym kocu. Niedaleko chłopcy grali w piłkę.
- Nie ma za co. Przynajmniej nie nudziłam się, kibicując mojej drużynie - pomachała swoim dzieciom - I co poleciał? - zaczęła z innej beczki.
- Tak - westchnęłam
- To dobrze. Może wszystko wróci do normy - pokiwała głową ze zrozumieniem. Zapadła cisza.
- Tak sobie myślę Perla... może wybrałybyśmy się na zakupy, co? Za tydzień Alice idzie do żłobka, London z Cashem będą w szkole, a my mogłybyśmy poszwendać się trochę po galeriach. Chyba, że nie masz ocho...
- Nie, bardzo chętnie - przerwała mi - Zdzwonimy się jeszcze, nie?
- Jasne - usmiechnęłam się szeroko. Alice zaczęła płakać - Zmęczona jesteś, prawda? Już Skarbie, idziemy do domku - cmoknęłam ją w policzek.
- To sobie nie porozmawiałyśmy...
- Będziemy miały pewnie jeszcze nie jedną okazję - odpowiedziałam, zapinając córkę w wózku.
- No pewnie... Dalej Cash, nie poddawaj się! - krzyczała w stronę swoich dzieci - No i teraz w lewo i prosto, biegniesz, biegniesz... GOOOL! - zaczęliśmy bić brawo.
- To do zobaczenia - pomachałam z daleka skaczącemu z radości Cashowi i niezadowolonemu Londonowi.
Wracałam spacerkiem w stronę mojego mieszkania z marudną Alice. Nie była dzisiaj w najlepszym nastroju. Chyba wyczuwała moje poddenerwowanie z powodu wyjazdu Slasha.
- Taylor? - usłyszałam tak dobrze znany mi od dzieciństwa głos. Byłam już pod domem.
- Mama? - ze zdziwienia wytrzeszczyłam szeroko oczy.
- Dzień dobry - uśmiechnęła się nieśmiało. Alice tym razem rozpłakała się na dobre.
- No już... nie płacz Skarbie - wzięłam swoją córkę na ręce.
- To jest wasze dziecko? - zapytała z nie mniejszym zdziwieniem, niż ja.
- Tak, to jest twoja wnuczka - odpowiedziałam surowo. Wwlekłam wózek do windy wewnątrz budynku. Matka nie ruszyła się z miejsca i cały czas stała w drzwiach wejściowych - Chodź na górę, co? - zaproponowałam już bardziej milszym tonem.