Rozdział 20

Siedziałam, jak zahipnotyzowana. Kiwałam się w przód i w tył. Usłyszałam kroki w korytarzu. Nawet nie zareagowałam. Było mi już wszystko jedno. Zobaczyłam przed sobą czarne trampki i nogawki spodni w tym samym kolorze. Nie podniosłam wzroku. Doskonale wiedziałam, kto stoi przede mną.
- Powiedz mi, dlaczego się na to zgodziłaś? - uklęknął przede mną - Taylor, mów do mnie! - dodał, po chwili, kiedy nie doczekał się żadnej reakcji z mojej strony.
- Co mam ci powiedzieć? Że chciałam dla ciebie dobrze? Że zrobiłam to z miłości, bo chciałam, żebyś był szczęśliwy? - spojrzałam mu prosto w twarz. Bez słowa mnie przytulił. Nie spodziewałam się takiej reakcji z jego strony.
- Kiedy ty zrozumiesz, że jesteście dla mnie obie z Alice najważniejsze? Muzyka, gitara? Owszem, lubię to, nawet bardzo, ale to tobie się oświadczyłem, to z tobą mam dziecko. Jestem szczęśliwy, bo was mam i nic więcej się nie liczy! - przykrył mnie swoją kurtką i pozwolił na sobie uwiesić - Skarbie, chodź do łóżka, bo mi się rozchorujesz - pociągnął mnie do góry. Stałam, ale nogi w kolanach trzęsły mi się tak bardzo, że nie dałabym rady zrobić nawet jednego kroku. Westchnął i wziął mnie na ręce. Przytuliłam mokrą twarz do jego szyi - No już - szepnął mi do ucha.

O drugiej w nocy obudził mnie płacz Alice. Wstałam nieprzytomna i poczłapałam do jej pokoju. Nadal miałam na sobie sukienkę i rozmyty makijaż. Zobaczyłam nad jej łóżeczkiem ciemną postać.
- Slash? - zawołałam cicho. Mężczyzna odwrócił się i zobaczyłam jego twarz. Scott. Bez zastanowienia podbiegłam do Małej i wyciągnęłam ją z łóżeczka, mocno przytulając. Wokalista zacisnął dłonie na mojej szyi, odcinając mi dopływ tlenu. Zaczęłam się dusić. Tak bardzo martwiłam się o moje dziecko...

- Taylor! Ej, obudź się! Już dobrze, to tylko sen - Slash szarpał mnie za ramiona. Momentalnie usiadłam na łóżku i nabrałam duży łyk powietrza. Alice! W mojej głowie rozbrzmiał alarm. Zerwałam się z łóżka i pobiegłam sprawdzić, czy z moim skarbem wszystko w porządku. Mulat siedział zdezorientowany na łóżku. Mój aniołek spał słodko, ssąc fioletowy smoczek. Osunęłam się bezsilnie po ścianie i ukryłam twarz w dłoniach. Posiedziałam tak chwilę, a następnie poszłam do łazienki, wziąć prysznic, przebrać się i zmyć ten cholerny make up. Wróciłam do łóżka po pół godzinie. Uspokoiłam się, a moje serce nabrało normalnego, zdrowego rytmu.
- Powiesz mi, co ci się śniło? - zapytał cicho, patrząc mi prosto w oczy.
- Alice płakała, była noc. Myślałam, że jest głodna. Weszłam do jej pokoju, a obok łóżeczka stała jakaś czarna postać. Myślałam, że to ty, ale facet odwrócił się i zobaczyłam Weilanda. Chwyciłam w ramiona Małą, a ona zaczął mnie dusić. Slash, ja naprawdę czułam się, jakby ktoś odciął mi dostęp tlenu. To było okropne - w moich oczach znowu zebrały się łzy.
- Nie, nie będziesz mi tutaj znów ryczeć. No przytul się i spróbuj zasnąć - otoczył mnie szczenie ramionami.
- Przepraszam - szepnęłam.
- Za co?
- Za dzisiejszy wieczór. Za to, co chciałam zrobić...
- To ja powinienem cię przeprosić. To przeze mnie się do tego posunęłaś - pogłaskał mnie po głowie.
- Bo cię kocham
- Wiem, mój skarbie. Śpij, a jutro zlokalizujemy tego całego Cohena - ścisnęłam w garści jego koszulkę, w obawie, że zaraz gdzieś zniknie i posłusznie przymknęłam oczy.
Obudziłam się sama w pustym łóżku. Okropnie bolała mnie głowa. Połknęłam na pusty żołądek dwie tabletki i zeszłam na dół. Alice siedziała na swoim krzesełku do karmienia. Slash trzymał butelkę jedną ręką, a drugą szukał czegoś w internecie. 
- Wstałaś już? - zauważył moje odbicie w ekranie - Trzeba było jeszcze trochę pospać.
- Co robisz?
- Staram się dowiedzieć więcej o tym profesorze - odpowiedział pochłonięty swoim zajęciem.
- To chyba jest bez sensu... Pewnie mnie oszukał i tyle
- Ale warto sprawdzić. Cholera, koleś wiedział, co robi. Takich lekarzy  o podobnej specjalizacji jest przynajmniej kilkunastu na całym świecie.
- Mam pomysł, ale wydaje mi się, że może ci się nie spodobać - wzięłam na ręce Małą. Mulat spojrzał na mnie podejrzliwie - Zadzwonię do mojego ojca. On na pewno zlokalizuje tego specjalistę...
- A jeśli to zakończy się kolejną kłótnią? Po tym, jak olałaś swoich rodziców wtedy, w sądzie wątpię, żeby chcieli z nami rozmawiać  - przerwał mi.
-Ale warto spróbować. Zawsze zostaje wizyta u tych wszystkich Cohenów
- Bardzo śmieszne, Taylor. Pieprzyć to - zamknął głośno laptopa - Organizujemy piknik! Ja, ty, Alice, London i Cash, gdzieś daleko za miastem
- Nie sądzisz, że powinniśmy się teraz skupić na twoim zdrowiu?
- Przyda nam się trochę odpoczynku po ostatnich wydarzeniach.
- Mam pewien pomysł. Pamiętasz, jak mówiłam ci jakiś tydzień temu, że muszę skontaktować się z Izzym, bo mam dla niego papiery? Moglibyśmy pojechać z dzieciakami do Ojai. Nie tylko byłoby się gdzie zatrzymać, ale i my mielibyśmy z kim pogadać. Kwestia tylko tego, czy Stradlin ma czas i chęci
-To ja do niego zadzwonię - czyżbym usłyszała w jego głosie nutkę tak dawno nie słyszanego entuzjazmu?