Rozdział 3

- Mogę cie o coś zapytać? - zapytał nieśmiało.
- Wal - starałam się, by zabrzmiało to dosyć odważnie.
- Czy on robił tak częściej?
- Nie, po prostu był trochę pijany i to dlatego.
- Nie usprawiedliwiaj go. Nawet najbardziej zalany, nie byłbym zdolny do czegoś takiego - chciałam mu uwierzyć, ale było to dla mnie bardzo trudne - Chodź - wyciągnął do mnie rękę - Musisz coś zjeść i poznasz swoich rycerzy wartych pół butelki zwietrzałego Nightraina - mocno się jej chwyciłam i powoli wstałam. Byłam cała obolała. Małymi krokami doszłam do drzwi - Wiesz co,  takim tempem to nie zdążymy na kolację - wziął mnie na ręce. Strzeliłam buraka. Strasznie mnie to krępowało. W pokoju, do którego weszliśmy siedziało dwóch chłopaków. Obaj mieli ciemne włosy i obaj trzymali gitary. Axl usadził mnie na fotelu, a oni zmierzyli mnie wzrokiem
- Jak się czujesz? - zapytał ten, którego włosy były ciemnobrązowe i proste.
- Jeż lepiej - odpowiedziałam. Teraz kudłaty świdrował mnie wzrokiem. Miał podbite lewe oko - Dziękuję wam za pomoc i przepraszam za Michaela, on czasami się denerwuje, ale zwykle...
- Tylko nam nie wciskaj kitu, że jest miły, opiekuńczy i w ogóle - nie skomentowałam tego.
- Rosemary, to jest Izzy, a to Slash
- Rossie - dokulałam się do każdego i uścisnęłam dłoń.
- Wiesz co, Rossie - zaproponował Izzy - Tam - wskazał na pierwsze drzwi po lewej - Jest łazienka. Może weźmiesz prysznic, co? O czyste ubrania się nie martw. Coś wykombinujemy.
- Dobrze - wysiliłam się na uśmiech. Dopiero pod prysznicem mogłam sobie pozwolić na łzy. Była niedziela i doskonale wiedziałam, że jutro będę musiała się stanąć z moim narzeczonym twarzą w twarz. Umyłam posklejane od krwi włosy i zakryłam jakimś podkładem i pudrem liczne zadrapania i siniaki na twarzy. Owinęłam się ręcznikiem i poprosiłam któregoś z chłopaków, żeby dał mi ciuchy. Dostałam męskie szorty i koszulkę z The Doors, która spokojnie mogła służyć mi za sukienkę. Szybko się przebrałam. Skupiłam na sobie wzrok całej piątki.
- Przepraszam, ale użyłam czyjegoś podkładu i pudru.
- To mojej Emmy - odpowiedział wysoki blondyn. Ten to chyba jako dziecko zżarł wagon Danonków - I na pewno nie będzie miała nic przeciwko - podszedł do mnie - Jestem Duff - uścisnęliśmy sobie dłoń.
-Teraz musisz jeszcze poznać Popcorna, ale ten zląduje pewnie dopiero na kolację
- No to chyba nie będziemy mieli okazji się spotkać
- Czemu? - zapytali wszyscy chórem.
- Muszę wracać. Jutro mam zajęcia z promotorem na uczelni, a później pracę
- Nie ma mowy! Nigdzie nie wracasz. Rzucasz tego palanta
- To mój narzeczony Axl, nie mogę tak po prostu sobie odejść. To nie ty decydujesz - wzruszyłam ramionami i posłałam wszystkim przepraszające spojrzenie. Im szybciej stąd wyjdę tym lepiej. Rudy złapał mnie przy drzwiach i wpił w moje usta. Z początku wyrywałam mu się, ale przyznam, że spodobało mi się to. Moje ręce przestał uderzać w jego ramiona i spoczęły na klatce piersiowej. Przymknęłam oczy i delektowałam się tą chwilą. Nikt, nigdy nie całkował mnie z taką delikatnością. Nie miażdżył moich warg, nie przygryzał ich do krwi. Oderwał się ode mnie i spojrzał mi głęboko w oczy. Po policzku spłynęła mi gorzka łza. Przytuliłam się od niego i szepnęłam krótkie "Przepraszam". Już po chwili przemierzałam zatłoczone ulice Los Angeles.

- Rossie, ja nie za bardzo pamiętam, co się wczoraj stało. Obudziłem się w areszcie. Możesz mi wyjaśnić, jak tam trafiłem?
- Zastanów się - bez słowa przeszłam przez całe mieszkanie i zamknęłam drzwi od sypialni na klucz. Pościel była brudna od krwi i porozrzucana po całym pokoju. 

- Co się stało? - zapytała Karen.
- Ktoś mnie napadł - skłamałam.

Obudziłam się obok swojego narzeczonego. Wczoraj wieczorem znowu był agresywny. Nie chciałam się z nim kłócić. Poszłam z nim do łóżka. Naprawdę tego żałowałam. Jeszcze tydzień temu czerpałabym z tego jako taką przyjemność, ale teraz, po tym wszystkim, było to niewykonalne. Po cichu zakradłam się do kuchni i połknęłam tabletkę "po". Nie życzył sobie, żebyśmy się zabezpieczali. Chciał żebyśmy jak najszybciej dorobili się dziecka.
- Co to jest? - wyrwał mi opakowanie z ręki. Popiła kapsułkę wodą - Pytam się do jasnej cholery - miażdżył mi swoim uściskiem ramiona. Syknęłam z bólu - Mówiłem ci coś na ten temat?! - pchnął mnie na szafki i włożył dłoń pod koszulkę z Ramones. Bez zastanowienia chwyciłam jakieś spodnie, które leżały jeszcze od wczoraj na podłodze i przyłożyłam mu butelką w twarz. Szkło rozcięło jego policzek. W jego oczach zalśniły wrogie promienie.
Uciekałam, ile sil w nogach. Odetchnęłam kilkakrotnie za za rogiem i ubrałam spodnie. Biegłam boso. Nie wiedziałam, gdzie mam się ukryć. Jedynym miejscem, gdzie mogłam się udać był dom Axla i jego zespołu. Biegłam, ile sil w nogach. Zapukałam zdyszana do rozpadających się drzwi.
- Rossie? Co się stało? - otworzył mi Izzy. Pokręciłam głową i oparłam się o kolana, nabierając powietrza w płuca. O nic więcej nie pytał, tylko zaprowadził mnie do środka i posadził na kanapie. Wzdrygnęłam się na jego dotyk - Napij się - wcisnął mi do ręki butelkę z jakimś trunkiem. Bez problemu wypiłam połowę jej zawartości. Chłopak uniósł brew. Odchyliłam głowę do tyłu - Co się stało? - nachylił się do mnie.
- Proszę, odsuń się - wydusiłam przestraszona. Widział, że coś jest nie tak i usiadł na fotelu. Bada wzrokiem każdy centymetr kwadratowy mojej skóry.wstał i zniknął w korytarzu. Zwinęłam się w kłębek. Bałam się, że za chwilę wparuje tutaj Michael.Chyba za dużo wypiłam. Oczy same mi się zamknęły.
- Rossie! Hej, Słońce... - poderwałam się z miejsca. Tylko On tak na mnie mówił. Spodziewałam się, że oberwę w twarz od wysokiego szatyna, a tymczasem przyglądał mi się Rudzielec z wyraźnym zmieszaniem na twarzy.
- Axl? - wypiszczałam. Uwolniłam łzy. Podszedł do mnie niepewnie. Nie musiał mnie przytulać. Sama to zrobiłam.
- Znowu cię dotknął?
- Niezupełnie... - wybełkotałam - Ja po prostu nie chcę tam wracać.
- No już... - szeptał mi spokojnie do ucha - Nigdzie nie musisz wracać. Nie myśl o tym - głaskał mnie po głowie.