Rozdział 2

Obudził mnie dzwonek do drzwi. Matko, moja głowa! Wiedziałam, że tak będzie. Wciągnęłam na siebie, jakąś potwornie wielką bluzkę i zwlekłam się z łóżka podążając do drzwi:

- Daj ktoś normalnym ludziom pospać! – krzyknęłam i przekręciłam klamkę.

- Czy normalni ludzie śpią o 17? – zapytał mój gość. Stanęłam, jak wryta, co on tutaj robił?

- Slash? To już 17? – stałam i nie wiedziałam, co powiedzieć.

- Może wpuścisz mnie do środka? – zapytał i wyszczerzył zęby w uśmiechu

- Jasne, tylko… co cię tu sprowadza? – zapytałam zdezorientowana, czemu ta głowa musi aż tak boleć. Czekając na odpowiedź, podeszłam do szafki, wyciągnęłam aspirynę. Popiłam ją wodą.

- Myślałem, że już jest „następny raz”. – uśmiechnął się – Paskudnie wyglądasz – dodał po chwili.

- To przez podróż… zawsze tak jest – ucięłam krótko

- Nie wiem, ale przypominasz Stevena po ostrej imprezie w Roxy – starał się opanować śmiech

- No dobra, trochę wczoraj wypiłam, ale mam swoje powody – z każdym kolejnym słowem mówiłam coraz ciszej.

- Niech zgadnę złamane serduszko? – zapytał chichocząc. Cholernie zabolały mnie jego słowa.

- Co cię to obchodzi?! I wiesz co – dodałam po chwili – Nie mam najmniejszej ochoty na spędzenie czasu z takim gburem, jak ty! – krzyczałam nie zważając na obolałą głowę, a po moich policzkach zaczęły spływać łzy.

- Przepraszam, po prostu wczoraj byłaś taka inna… i rozmawiałaś ze mną całkiem inaczej, wszystko ok? Jenny? – przybliżył się do mnie i najwyraźniej nie wiedział, co ma zrobić – proszę powiedz mi, co się stało…

- Ja wracałam z Londynu… - wybełkotałam – Tam mieszka mój ojciec… i on… dużo pije, Slash… od czasu, gdy wyjechałyśmy z mamą… on nie jest sobą. – odetchnęła kilkakrotnie – Ja tylko chciałam, żeby wiedział… żeby wiedział, czemu się nie kontaktowałam… czemu nie dzwoniłam i nie przyjechałam… bo widzisz mama miała z Ronem wypadek i oni… 10 miesięcy temu zginęli.- Nie mogła złapać oddechu i zaczęła  uderzać pięściami w ścianę. Slash zawahał się, ale po chwili objął i pozwolił jej przemoczyć całą swoją koszulkę z Rolling Stones:

- Przepraszam… - szepnęłam i wytarłam łzy w ręce – Nie powinnam…  przecież cię nie znam – wstałam z jego kolan i podeszłam do okna.

- Może jednak się skusisz. Przecież nie każę ci pić – zaproponował.

- No dobra, ale nie na długo – wstałam i bez słowa poszłam do łazienki.  Wzięłam prysznic. Owinąwszy się starannie białym puchowym ręcznikiem, weszłam do sypialni. Slash stał tyłem do okna, usłyszawszy kroki, szybko się obrócił i głośno zagwizdał. Spłonęłam rumieńcem:

- No dalej, odwróć się! – krzyknęłam. Myślałam, że napotkam jakiś opór, ale bez słowa z powrotem spoglądał na ulicę. Wyciągnęłam z szafy szorty z białego jeansu. Miały postrzępione nogawki i nity. Na górę ubrałam czarną, luźną koszulkę na szerokich ramiączkach z podobizną Jimmiego Page’a. Na dole zawiązałam supełek. Dzięki niemu miałam ładnie podkreśloną talię. Na nogi tradycyjnie wciągnęłam czarne conversy. Zapięłam na ręce pieszczochę i byłam gotowa:

- Jestem gotowa – oznajmiłam.

- Jeszcze nigdy nie widziałam, żeby dziewczyna wyszykowała się do wyjścia w 10 minut – obrócił się i zmierzył mnie wzrokiem  - Wyglądasz… o kurde – skomentował.

- Co aż tak źle? – zapytałam rozbawiona.

- Nie no zajebiście. Idziemy? -  zapytał.

- Jasne, tylko gdzie? – miałam nadzieję, że gdzieś niedaleko, żebym mogła zmyć się po godzinie do domu.

- Wiesz, kilka ulic dalej jest klub Rainbow, pamiętasz wczoraj Axl  o nim wspominał – przypomniał mi.

- Ta Ruda wiewióra też tam będzie? – zapytałam zaskoczona.

- Nie wiem, pewnie tak, a co nie przypadł ci do gustu? – bardziej stwierdził, niż zapytał i głośno się zaśmiał.

- Nie ma w tym nic śmiesznego. Ja znam się na ludziach, a z nim ewidentnie jest coś nie halo. Mam wrażenie, że za każdym razem, gdy się odzywa chce zranić  swojego rozmówcę, jest strasznie agresywny – zauważyłam, że Slash lekko rozszerzył oczy – Co jest? – zapytałam.

- Nic po prostu trafiłaś w dziesiątkę. Swoją drogą, skąd ty to możesz wiedzieć. Nie widziałaś przecież ataku szału, jaki Axl potrafi nam zaserwować na próbach – żachnął się.

- Jasne, że nie i nie mam zamiaru. To po prostu widać, jak energicznie gestykuluje, jak zaciska pięści, jak w jego oczach pojawiają się ogniki złości, naprawdę nigdy tego nie zauważyłeś? – zapytałam.

- Jakoś nie zwracałem nigdy na to uwagi. A co uważasz o mnie? – Byliśmy już w połowie drogi.

- Jesteś nieśmiały i bierzesz – Spojrzał na mnie szeroko rozwartymi oczyma - Ale czasami – dodałam po chwili.

- Skąd wiesz? – zapytał po chwili szeptem. Już widzieliśmy charakterystyczny neon.

- Nie trzeba być wróżką – wyszczerzyłam zęby, żeby trochę rozluźnić atmosferę – Wystarczy spojrzeć na zagłębienie łokcia. Na pewno jeszcze wciągasz, bo masz katar. No chyba, że jesteś alergikiem – wysłałam mu blady uśmiech.

- Nie, nie jestem – spuścił wzrok. Wchodziliśmy właśnie do klubu. Slash pociągnął mnie za sobą do stolika w rogu. Siedziało przy nim 4 chłopaków. Każdego z nich widziałam wczoraj na lotnisku. Rudy wstał, podszedł do mnie i pogłaskał mój policzek. Przymknęłam oczy i zrobiłam krok w tył, żeby go nie prowokować. Powinien od razu oberwać w tę swoją gębę. Slash delikatnie odsunął go ode mnie:

- Idę po drinki – rzucił na odchodne. Reszta wybuchła głośnym śmiechem. Obejrzałam się za chłopakiem. Zacisnął ręce w pięści i zamiast do baru udał się do łazienki. Nie chcę wiedzieć, co tam robił:

- Jenny, chodź usiąść, czego tak sterczysz – zawołał Slash. Przysiadłam na krawędzi kanapy – Jenny, to jest Izzy, gitarzysta  – wskazał na bruneta popijającego whisky. Skinął głową – Tam jest Duff, basista  – farbowany blondyn wstał i podał mi rękę. Odwzajemniłam gest – To nasz wiecznie zacieszający perkusista Steven – wskazał na blondyna, który wyszczerzył zęby jeszcze szerzej, jakby to w ogóle było możliwe. Również się uśmiechnęłam – Ten no, a Axla już poznałaś, on śpiewa, a przynajmniej się stara. – No a to jest Jenny – przedstawił mnie wszystkim.

-  No, jak już się tak oficjalnie poznaliśmy to może wypijemy za naszą nową znajomość. Gdzie jest ta cholerna Wiewióra! – krzyknął Duff.

- Widziałam, jak szedł do łazienki  i chyba nie w celu załatwienia swoich potrzeb – rzuciłam i zaczęłam bawić się supełkiem koszulki.

- Już ja wiem, kurwa, jakie on potrzeby chce załatwić – Izzy zerwał się z kanapy, przecisnął się między mną a Slashem i popędził do łazienki. Długo nie wracał. Nie mieliśmy, ani drinków, ani towarzystwa, ponieważ Duff padł już kwadrans temu, a Steven siedział z jakąś panienką kilka stolików dalej:

- Ja pierdolę co oni tyle czasu tam robią. Dobra, chodź ze mną – Slash wstał i pociągnął mnie za sobą w stronę męskich toalet:

- Ja tam nie wejdę – mocno się zaparłam.

- No co ty kurwa… - popatrzył na mnie – Słuchaj nie zostawię cię tutaj, bo przyczepi się do ciebie jakiś ćpun i będzie chciał wykorzystać, jasne. Po drugie w tej toalecie jest pewne więcej dziewczyn, niż w damskiej – to mnie chyba przekonało, bo weszłam za nim:

- Axl?!  Gdzie ty kurwa jesteś charczący skurwielu! – zawołał mój towarzysz. Do naszych uszu dochodziły ciche jęki jakiejś pary z ostatniej kabiny. Nie chcieliśmy im przeszkadzać. Zapukałam do pierwszych drzwi i je uchyliłam, pusto. Slash  robił tak z kolejnymi. Otworzył drzwi od czwartej kabiny i stanął, jak wryty. Podeszłam do niego i zobaczyłam  naszą zgubę.  Rudzielec leżał na podłodze, opierając się o muszlę. W ręce sterczała pęknięta igła. Mój kolega najwyraźniej nie wiedział, jak ma jemu pomóc. Uklękłam i sprawdziłam puls. Nie było z nim tak źle, jak wyglądało. Wyjęłam z kieszeni chusteczkę i  wyciągnęłam z jego ramienia igłę. Chusteczkę przytknęłam w jej miejsce,  ponieważ Axl źle wbił się w żyłę:

- No co tak stoisz? – zawołałam do Slasha – Pomóż mi go stąd zabrać! – krzyknęłam.