Rozdział 15

 I dotrzymałam słowa. Jest rozdział przed 10 :P Chodź nie powiem mogą być błędy, bo w ogóle go nie sprawdzałam. Jestem ledwo żywa. W nocy była koszmarna burza, mnie użądliło jakieś paskudztwo, na które najwyraźniej jestem uczulona. Jako, że upodobało sobie okolice mojego gardła, musiałam odwiedzić izbę przyjęć w szpitalu. Idę spać, a wy czytajcie i komentujcie moje wypociny ;)

***

- Dlaczego nic mi nie powiedzieliście do cholery! Przecież to jest ojciec mojego dziecka! Ja nadal go kocham. Nigdy nie przestałam! – krzyczałam przez łzy. Musiałam tam polecieć. Musiałam go zobaczyć. Pobiegłam na górę. Omal nie spadłam ze schodów, potykając się o stopień, ale to nie było teraz ważne:

- Babciu, ja muszę tam polecieć. Muszę go zobaczyć. On nie może umrzeć, rozumiesz! – krzyczałam. Chris znowu płakał, a ja bezsilnie opadłam na fotel i ukryłam twarz w dłoniach. Przecież nie zabiorę wcześniaka, który warunkowo wyszedł ze szpitala w wielogodzinną podróż samolotem w inny region świata.

- Jedź, mia nipote. – rzuciła smutno – Chris zostanie z nami we Florencji – dodała. Rzuciłam jej zszokowane spojrzenie – No nie patrz tak na mnie. Myślisz, że cię z nim puszczę w tę miejską dżunglę?! – oburzyła się. Nie myślałam długo. Uściskałam ją i wycałowałam mojego skarba, który już nie płakał, a zasypiał w ramionach mojej babci. Największym wyzwaniem było załatwienie biletów, ale i to nie było niemożliwe. Musiałam przy nim być, przynajmniej teraz i nic się nie liczyło.

Słoneczne LA. Zapomniałam, jak tutaj gorąco. Dobrze, że miałam z Włoch masę zwiewnych, letnich sukienek, ponieważ wszystkie cieńsze ubrania zostawiłam w domu Gunsów. Nie chciałam tam wracać, nie teraz. Kupiłam w kiosku, pierwszą lepszą gazetę, żeby dowiedzieć się, w którym szpitalu leży Saul i złapałam taksówkę. Kazałam się zawieść na miejsce, jak najszybciej się dało z możliwością dopłaty oczywiście. Kierowca przemierzał ulice Miasta Aniołów, łamiąc wszystkie możliwe przepisy. Na miejscu rzuciłam w niego kilkoma, zielonymi papierkami i pobiegłam do drzwi. Nawet nie zauważyłam dwójki facetów stojących w skórach przy drzwiach, zaciągających się Malboro:

- Przepraszam w jakiej sali leży Saul Hudson? – zapytałam kobietę z recepcji.

- Przepraszam, ale nie wolno mi wpuszczać nikogo, bez zezwolenia jego managera. Czy pani jest kimś z rodziny? – odezwała się wymuszonym grzecznym tonem.

- W zasadzie tak, jestem jego narzeczoną – odpowiedziałam stanowczo.

- Pf... każdy może tak powiedzieć, a teraz proszę opuścić klinikę, bo zawołam ochronę – wyszczerzyła swoje krzywe szare zęby. Zrezygnowana wyszłam na zewnątrz i usiadłam na skrzynce z kwiatami. Zawiesiłam swój wzrok na wejściu, a z moich oczu cicho spływały duże krople łez. Było mi potwornie gorąco. Nie zdążyłam się przebrać i siedziałam teraz w jeansach i bluzie, tak, jak w domu we Włoszech. Moją głowę zaprzątał szereg dziwnych i dziwniejszych myśli. Jednego byłam pewna, nie wybaczę sobie, jeśli jemu coś się stanie, jeśli... umrze.

PUNKT WIDZENIA:  GUNSI

- Stary, chodź zapalić, bo porozpierdalasz z nerwów te plastikowe krzesełka – rzucił Duff do Axla. Izzy siedział w takiej samej pozycji od wczoraj wieczora, może zasnąć? Chuj go tam wie. Axl bez słowa poszedł w kierunku wyjścia:

- Masz – wcisnąłem mu w dłoń zapalonego papierosa. Rudy zaciągnął się do granic możliwości i powoli wydychał dym.

- Kurwa Duff, czemu on to zrobił do chuja jebanego! Przecież ma kasę, talent, może mieć każdą dupę, jaką sobie zamarzy. – zaczął swój wywód Wiewióra.

- Kurwa, ty nigdy tego nie zrozumiesz. On jest zakochany rozumiesz, to. Do granic jebanych możliwości. Ona jest w ciąży, pewnie za dwa tygodnie urodzi się gdzieś na świecie jego dziecko, a on kurwa nigdy go nie zobaczy, teraz czaisz! – krzyknął mu do ucha.

- Odpierdol się kurwa, wszyscy dajcie mi spokój – krzyknął depcząc papierosa i wszedł  do budynku mijając się w przejściu z Izzym.

- Stary no nareszcie się ruszyłeś, już myśleliśmy z Rudym, że zamieniłeś się w kamień – zażartował Duff

- Bardzo kurwa śmieszne – odpowiedział odpalając papierosa.

- Chcesz kawę, idę do bufetu – zaproponował

- Nie, nie mam ochoty – odburknął. Basista  nic mu nie odpowiedział, nawet nie nalegał, dziwne. Stał bez ruchu, aż w końcu Izzy spojrzał mu w twarz

- No co tak stoisz, chciałeś iść po tę kurewską kawę to wypierdalaj .

- Ty Izzy, ja chyba ze zmęczenia jakieś omamy kurwa mam – odpowiedział zszokowany Duff

- Co ty pierdolisz, znowu coś brałeś w kiblu i nie chcesz się przyznać. Wracamy do Slasha – powiedział zdecydowanie. Duff patrzył na dziewczynę, która na dźwięk imienia “Slash” odwróciła się w ich stronę i szybko ocierała łzy.

- Kurwa Izzy mówię ci, spójrz  na lewo – upierał się basista. Kumpel nawet nie zareagował i już otwierał drzwi, gdy ktoś zawołał za nim wysokim, damskim głosem:

- Izzy! – Doskonale znał ten głos i jego właścicielkę. Żegnał się z nią na lotnisku.  Szybko odwrócił się i stanął z nią twarzą w twarz:

- Jenny? – szepnął i zmierzył ją wzrokiem. Chwileczkę, czy ona nie powinna być teraz w zaawansowanej ciąży?

- Ja nie chciałam, naprawdę nie... – czuła, że wszytki wokół wiruje. Przed oczami pojawiły się mroczki a w uszach słyszała już tylko szum i stłumione wołanie Izziego, chwilę potem i to zniknęło:

- Jenny! Jenny! – ktoś cicho szeptał jej imię i głaskał po głowie. Powoli otworzyła oczy i zobaczyła zielono-brązowe tęczówki wpatrujące się w nią z bardzo bliska, a czarne kosmyki błądziły po jej twarzy.

- Izzy – szepnęła i wtuliła się w niego najmocniej, jak mogła.

- Chodź ze mną – postawił ją na ziemi i powili weszki do kliniki.

- Ale ona mnie nie wpuści, nie jestem nikim ważnym... jestem niewiarygodna dla niej – uparcie tłumaczyła przyjacielowi.

- Nie pierdol tylko chodź – przeszli koło recepcji nawet się nie zatrzymując.

- Przepraszam, tej pani nie wolno wejść – zawołała

- Spierdalaj – krzyknął i wchodził z Jenny do windy.

- Wiesz, nie przejmuj się tym, ale Axl jest na ciebie trochę zły, przejdzie mu, ale lepiej trzymaj się od niego na dystans – poinformował przyjaciółkę

- Nie dziwię mu się – szepnęłam i ukryłam twarz w dłoniach. Izzy szybko zmienił temat:

- Ty nie powinnaś być w ciąży? – zapytał poddenerwowany.

- Urodziłam 2,5 tygodnie temu. Chris jest wcześniakiem. – starałam się opanować płacz. Na niego z pewnością przyjdzie jeszcze pora.

- Tak ma na imię?- zaciekawił się

- Christopher Saul Hudson – szepnęłam

- Ładnie – wymusił uśmiech i przytulił mnie do siebie. Winda otworzyła się i przed nami ukazał się długi korytarz z rzędami drzwi po prawej i po lewej stronie. Ściany były w kolorze brzoskwini ładnie pasowały do białych plastikowych krzesełek. Izzy pociągnął mnie za sobą wgłąb. Zatrzymał się przy przedostatniej sali:

- Możesz wejść, ale poczekaj, aż wyprowadzimy Axla, nie chcesz przecież żadnych kłótni, nie? – stwierdził i wszedł do środka. Chwila szeptów i z pomieszczenia wyłoniła się ruda czupryna odwiązana bandaną:

- Co ty tu kurwa robisz! – krzyczał – Wypierdalaj, mało mu krzywdy zrobiłaś! – Izzy bezceremonialnie wepchnął mnie do środka i zamknął drzwi, odgradzając mnie od furiata. Wpatrywałam się jeszcze w nie przez chwilę a potem powoli odwróciłam się w stronę łóżka. Na środku bezwładnie, przykryty cienkim białym materiałem leżał mój ukochany. Wszędzie podoczepiane miał różne kabelki i rurki: w nosie, na klatce piersiowej, w dłoniach i cholera wie, gdzie jeszcze. Zrobiłam dwa kroki do przodu. Miał sine i popękane usta, a na twarzy pojawił się już lekki, czarny zarost. Przysiadłam na taborecie. Nie dotykałam łóżka,bałam się, że zrobię mu jeszcze więcej krzywdy. Zakryłam twarz dłońmi i cicho łkałam. Nie mogłam mu pomóc, a bierne wpatrywanie się w jego twarz było najgorsze z tego wszystkiego. Jego serce dziwnie przyspieszyło, nacisnęłam guzik wzywający pielęgniarkę. Wpadła natychmiast, odsuwając mnie od łóżka. Sekundę po niej lekarz, który wyrzucił mnie na zewnątrz, aż odbiłam się od przeciwległej ściany:

- Zajebię ją, jeśli on umrze. Mam kurwa nadzieję, że ten dzieciak też umarł, w końcu nie jesteś w ciąży, nie? – wyszczerzył zęby. Skuliłam się pod ścianą zatykając uszy i kołysałam się w prawo i lewo. Matt, który przyszedł prawdopodobnie przed chwilą, pomógł Duffowi wyprowadzić wściekłego do granic możliwości Axla, a Izzy, posadził mnie na krzesło i mocno przytulił: Nie wiem, ile czasu minęło, w każdym razie dla mnie była to wieczność, wyszedł doktor:

- Teraz powinno być wszystko w porządku. Zwykle tak reaguje organizm, gdy zaczyna się wybudzać. Mogą państwo do niego wejść, ale pojedynczo – oznajmił.

- Ty wejdź pierwsza – zaproponował Izzy

- Boję się – ścisnęłam jego dłoń

- Przecież nic złego nie zrobisz mu swoją obecnością, dalej wchodź! – rozkazał. Weszłam i nie spoglądając na bladą twarz Slasha, usiadłam  na krześle. Powoli uniosłam wzrok i spojrzałam na jego oczy, takie same, jak u Chrisa. Rozpłakałam się. Nie zastanawiając się długo chwyciłam jego dłoń i przytuliłam do twarzy: była lodowata. Złączyłam nasze palce i delikatnie, ją głaskałam. Pewnie wyda wam się to śmieszne, ale poczułam, jak delikatnie poruszył palcami. Szybko odłożyłam ją i się odsunęłam. Otarłam łzy, ucałowałam jego szorstki policzek i wyszłam z Sali. Musiałam zadzwonić do babci. Martwiłam się o mój drugi skarb. Izzy musnął moje ramię, uśmiechnął się blado i wszedł w moje miejsce. Poszukałam jakiegoś automatu, wrzuciłam kilka monet i wybrałam numer. Odczekałam 2 sygnały i w słuchawce po drugiej stronie odezwał się najcieplejszy głos, ten, którego teraz potrzebowałam:

- Ciao - rozpoczęła rozmowę

- Babcia! Jak tam Chris? – nie mogę się popłakać, powtarzałam sobie. Nie mogę pokazał, że jestem słaba.

- Mały przespał prawie całą noc. Jest aniołkiem, zresztą dobrze o tym wiesz. Powiedz lepiej, jak tam Slash? – zapytała. Bardzo chciałam ominąć to pytanie.

- No, jakby ci powiedzieć... – czułam, że spływają mi po policzkach pierwsze łzy – Jest okropnie. On leży tam tak bezwładnie. Ja boje się go nawet dotknąć... – cholera rozpłakałam się na dobre. Zatkałam słuchawkę, żeby nie słyszała mojego spazmatycznego oddechu.

- Spokojnie. Jestem pewna, że wszystko będzie dobrze, a ja się nie mylę – starała się mnie pocieszyć. Usłyszałam w słuchawce cichutki płacz:

- Idź do Chrisa babciu, ja sobie tutaj poradzę, nie wiem, jak mi to długo zajmie, ale postaram się szybko wrócić – poinformowałam

- Nie spiesz się, On cię teraz potrzebuje – stwierdziła.

- Dziękuję – szepnęłam i usłyszałam w słuchawce sygnał. Zwlekłam się z krzesła i poszłam pod salę Saula. Izzy już wyszedł. Był w bardzo kiepskim stanie:

- Izzy, proszę cię, idź do domu, jesteś tutaj Bóg wie, jak długo – pogłaskałam jego ramię. Kiwnął głową i wstał:

-Posiedź z nim, ale nie za długo. Przyjedź do nas, prześpij się, weź prysznic – zaproponował.

- Dzięki, ale na razie zostanę tutaj, jak będę zmęczona pójdę do hotelu, mam tam swoje bagaże.

- Jak chcesz – powiedziawszy to ucałował mnie w  policzek i wyszedł. Kilka sekund później siedziałam już przy Jego łóżku i ściskałam Jego dłoń. Nadal czułam w powietrzu Jego perfumy. Ukryłam twarz w pościeli i nawet nie wiem kiedy usnęłam. Obudziło mnie głaskanie po głowie, ale w bardzo charakterystyczny sposób. Tylko jedna osoba wiedziała, że nie przeszkadza mi, gdy robi się to pod włos. Nie, to niemożliwe. Zaraz obudzi się Chris i będę musiała go nakarmić. Zaraz przecież, ja jestem w LA i Slash, przecież on... Szybko poderwałam głowę do góry. Nie zwracając uwagi na ból karku, przekręciłam ją na lewo i zobaczyłam coś, o czym marzyłam od miesięcy. Uśmiechał się do mnie, miał łzy w oczach, ja zresztą też, tylko nie potrafiłam ich opanować i momentalnie spłynęły po moich policzkach. Chciałam odezwać się pierwsza, ale mnie uprzedził:

- Nie powinnaś przygotowywać się teraz do porodu, zamiast ślęczeć  obok mnie – miał straszną chrypę, pewnie zaschło mu w ustach. Wstałam i podałam mu szklankę wody. Mierzył mnie wzrokiem od stóp do głów, a na jego coraz bardziej zszokowanej twarzy zaczął się malować wyraz bólu. Nie wiedziałam o co mu chodzi – Ty... co ty zrobiłaś! – wydusił z siebie. Spojrzałam za jego wzrokiem. Wpatrywał się w mój brzuch:

- Nie! – krzyknęłam najgłośniej, jak mogłam – Urodziłam Chrisa 2,5 tygodnia temu, czy to wszystkim wydaje się takie dziwne? Czy dziecko nie może być wcześniakiem?! – zapytałam oburzona i szybko się opanowałam. Przecież miał prawo się zdenerwować. Odetchnęłam głęboko i podałam mu szklankę wody. Chciał coś powiedzieć, ale mu przerwałam:

- Przecież, jak powinnam zawołać lekarza – uderzyłam się teatralnie w głowę i już chciałam wstawać, ale Slash złapał mnie za rękę:

- Poczekaj chwilę... Chris? To chłopak? – zapytał uradowany.

- Tak – uśmiechnęłam się – Christopher Saul Husdon. Jest do ciebie strasznie podobny, ma twoje oczy – zamyśliłam się na chwilę.

- Jest tutaj? Gdzie ty w ogóle się podziewałaś – zapytał już bardziej poważnie.

- Nie, został w moimi dziadkami i na razie nie mam zamiaru go tutaj przywozić. Mały urodził się we  Włoszech. Od kilku miesięcy mieszkam we Florencji – oznajmiłam. Saul zrobił oczy, jak dwa spodki:

- Ja jestem jego ojcem, nie możesz mi zabronić kontaktów! Co, ja ci takiego zrobiłem, że wyjechałaś! – teraz już krzyczał. Do Sali wszedł lekarz i oburzony mnie z niej wyrzucił,  krzycząc, że powinnam go zawołać, jak tylko pacjent zaczął się wybudzać. Nie słuchałam go. Patrzyłam w załzawione oczy Saula. Źle mnie zrozumiał, ale teraz nie było czasu na wytłumaczenia. Lekarz zamknął drzwi, a ja opadłam na białe krzesło. Zauważyłam, że pod ścianą naprzeciw drzwi stoi Izzy:

- To prawda? – odezwał się zrezygnowany – Chcesz mu zabronić kontaktów z dzieckiem! – krzyknął i łapiąc za moje ramiona wstrząsnął mną z całej siły.