Rozdział 68

- Tata powinien już być w domu nie sądzisz? – Rosemary spacerowała po tarasie z marudzącym Jakobem – Nie odbiera telefonu i dlatego się martwimy, nie? – już kilkakrotnie sprawdzała, czy nie ma gorączki, ale oprócz kiepskiego humoru nic mu nie dolegało – Może przejedziemy się samochodem po Sunset? Lubisz to, prawda? – nie zastanawiając się wiele, ubrała malcowi coś cieplejszego i chciała już wychodzić, kiedy zadzwonił telefon. Tysiące mniej, lub bardziej ponurych myśli przeszło przez jej głowę.

- Halo?

- Hej piękna – usłyszała pijanego Slasha – Chciałem tylko uprzejmie donieść, że twój mąż leży nieprzytomny w Rainbow i chyba nie wróci do domu na kolację – zachichotał.

- Super – rzuciła z sarkazmem – Będę za dwadzieścia minut – zamknęła dom, zapięła swojego małego synka w foteliku i z piskiem opon ruszyła w kierunku miasta.

   Nie miała najmniejszych pretensji do Jeffa. Sama jest sobie winna. Zresztą, kilka lat temu takie sytuacje zdarzały się znacznie częściej. Ba! Czasami to ona była na jego miejscu, siedząc z twarzą nad rozlanym kieliszkiem wódki. Wtedy to Stradlin przerzucał ją sobie przez ramię i zabierał do domu. Zanim się obejrzała, parkowała wóz pod budynkiem. Bała się zostawić śpiącego synka samego w aucie. Nawet jeśli miał być tam tylko przez kilka minut. Miała jednak wyjście? Tak, w normalnej sytuacji zawiozłaby go do Karen. I tu nasunęła jej się kolejna myśl: jak głupio postąpiła dzisiejszego popołudnia. Co też jej strzeliło do głowy. Mogła się gniewać i mieć własne zdanie względem tej sprawy, ale nikt nie dał jej prawa naskakiwać na Duffa, a już z pewnością nie na własną siostrę! Zamknęła samochód i skierowała się do baru. Od razu zauważyła ciemną, bezwładnie leżącą na blacie postać.

- Jeff – nachyliła się nad nim. Zero reakcji. Rozejrzała się wokół, jednak nigdzie nie widziała Mulata. W końcu wyłonił się z łazienki.

- Slash, pomóż mi władować go do auta – jęknęła, starając się podnieść go samodzielnie.

- Się robi. Muszę ci powiedzieć, że twój mąż mnie nie rozczarował. Co prawda kondycja już nie ta, ale mało mu brakowało, żeby pobić stary rekord Duffa – załadowali mamroczącego pod nosem Stradlina. Grzecznie podziękowała swojemu pomocnikowi i upewniając się, że Jakob smacznie śpi, ruszyła w drogę powrotną. W jej połowie Jeff zaczął otwierać oczy, jednak kontakt z nim nie był za wielki.

- Rosemary?

- We własnej osobie – zachichotała widząc jego zaskoczenie i ogólny grymas.

- Co ty tu robisz?

- Co ja robię w swoim aucie? Niech pomyślę… prowadzę? – dziewczyna nie powiedziała tego wcale kąśliwie. Ot zwykła odpowiedź.

- Jak to w aucie? – rozejrzał się dookoła – Przepraszam – jęknął, opierając głowę o szybę.

- Jeżeli ktokolwiek ma tutaj przepraszać, to pozwól, że będę to ja, jednak zrobię to dopiero jutro, kiedy coś z tego zapamiętasz. Zaraz położysz się spać, a jutro będziesz miał potwornego kaca – no dobrze, może tym razem zabrzmiało to nieco złośliwie, ale nie musiał pić aż tyle, prawda?

- Co? Jaki ślub?! Przecież dopiero co się zaręczyliście? – Paulina usiadła z wrażenia na byle jak zaścielonym łóżku.

- No i co z tego? Oboje jesteśmy pewni swojej decyzji. To jak, zostaniesz moją świadkową? – ponownie zadała to samo pytanie.

- Tak, ale…
- W takim razie rezerwuj bilety na czwartek!

- Przecież ślub jest w sobotę…

- Musisz pomóc mi wybrać suknię! – rzuciła, jak gdyby było to coś oczywistego.

- Kupujesz kieckę trzy dni przed całą uroczystością?! Nie wiem wariatko, jak to chcesz zorganizować, ale wiedz, że postaram ci się pomóc – zachichotała.

- Też cię kocham – zawołała i po szybkim pożegnaniu odłożyła słuchawkę.

- Karen? – Rossie przełknęła głośno ślinę – Chciałabym porozmawiać i wyjaśnić – po przeproszeniu Izziego, który ślęczał od szóstej rano nad toaletą, nadeszła pora na jej siostrę.

- A nie krzyczeć? Odnoszę inne wrażenie, zwłaszcza po wczorajszej niedoszłej kolacji.

- Naprawdę mnie poniosło. Nie powinnam… nie wolno mi oceniać Duffa i podejmować decyzji za ciebie.

- Doskonale, że wreszcie to zrozumiałaś – nadal miała oziębły ton.

- Wiem, że muszę także przeprosić twojego męża i to osobiście – nie udało jej się ukryć jęknięcia niezadowolenia.

- I nie będą to wymuszone przeprosiny? – czy ona naprawdę chciała znowu ją zdenerwować?

- Nie – wydusiła z siebie – Jak najbardziej szczere.

- Heeej – Agata rzuciła się w ramiona zmęczonej po podróży Paulinie – Tak długo się nie widziałyśmy!

- Trzy miesiące, Aga. Tylko trzy… - odwzajemniła uścisk.

- Wieki! To, co jedziemy na zakupy? – zatarła dłonie z uciechy.

- Tak od razu? Jestem po ośmiogodzinnym locie, wyobraź sobie – uśmiechnęła się krzywo.

- No dobra, jedziemy do mnie! Odświeżysz się trochę i dopiero wtedy wybierzemy się na zakupowy szał! – Paula spojrzała na nią z miną w stylu: ”Serio?”, ale nie protestowała.

   -A ty masz już kreację? – usłyszała w którymś z kolei sklepie.

- Kupiłam w Hiszpanii. Chabrowa prosta sukienka, podkreślająca talię.

- Ty nie nosisz innych kolorów, niż odcienie granatu i czerń, prawda?

- No nie – zaśmiała się głośno – Po co mam się jeszcze bardziej pogrążać. Noszę to, w czym jest mi ładnie i tyle.

- A wiesz, co czeka nas jutro? Wieczór panieński! – zaczęła z innej beczki Ruda.

- Axl też ma coś w planach?

- Tak, wychodzi ze Stradlinem i McKaganem.

- A my zapraszamy…?

- Będziesz oczywiście ty, Rosemary, jej siotra Karen i moja koleżanka z pracy. Nie chcę dużej ekipy. Wolę raczej coś kameralnego z damską częścią Guns N’ Roses.

- Wiesz, że ja się do niej nie zaliczam – chwila milczenia – Nie jestem ze Slashem – wyjaśniła.

- A Slash nie jest w Guns N’ Roses, no i co?

- Jak to nie jest w zespole? Nigdzie o tym nie słyszałam – zarzekała się.

- No bo jeszcze o niczym nie wiedzą.

- Za małżeńskie kłótnie! – wzniosła toast Hana; współpracownica Agaty.

(…)

- Za wątpliwości i rozterki!

- Za wszystkich dupków!

- Za pomałżeński seks i rutynę  w łóżku! – tu nastąpiła salwa śmiechu.

Dziesiątka toastów sprawiła, że pijane dziewczyny zaczęły grać  w rozbieranego pokera. Całe szczęście, że oprócz śpiącego w sypialni Jakoba nie było tutaj mężczyzn. Wszystkie skończyły wyłącznie z dolną częścią bielizny na sobie. Miejmy nadzieję, że żaden z ich mężczyzn nie zobaczy zdjęć z tej imprezy.

- Serio nie chcesz dziwki? – zdziwił się Stradlin

- A ty chciałeś?

- No nie

 - Więc czemu chuju mi to proponujesz? – taaak, panowie również porządnie wstawieni, w niczym nie przypominali gentelmanów w garniturach którymi mieli być przecież przez cały jutrzejszy dzień. Przez większość wieczoru krążyli pomiędzy barami ze striptizem i zwykłymi spelunami, gdzie nikt nie znał ich twarzy. Nie potrzebowali, by na nagłówkach jutrzejszych gazet pojawiły się zdjęcia z „Wieczoru kawalerskiego wokalisty Guns N’ Roses”.

- Slash też będzie? – zapytał po chwili zastanowienia basista.

- Musisz spierdolić mi nawet taki dzień, jak dziś? Niestety będzie. Agata powiedziała, że bardzo jej na tym zależy, ze względu na Paulinę. Kocham tę moją kobietę! – rozchmurzył się – Jak ona coś knuje to cholera strach się bać!

- Czemu ten suwak się musiał zaciąć! Miało być wszystko idealnie! – jęknęła, poprawiając starannie ułożone włosy.

- Uspokój się  i weź głęboki wdech. Wszystko będzie dobrze i doskonale! To tylko głupi zamek, który za chwilę… O proszę, gotowe – uśmiechnęła się promiennie. Zarówno panna młoda, jak i jej druhna wyglądały zabójczo. Śnieżnobiała suknia Agaty; skromna, ale pokryta cudowną koronką, podkreślała jej delikatne rysy twarzy. Paulina z kolei prezentowała się, jak księżniczka ciemności w swojej mrocznej,  granatowej kreacji z czarną koronką. Ciemny makijaż dopełniał całą stylizację.

- Ale tam na dole czeka już limuzyna!

- No to co? Czeka tylko na ciebie. Nigdzie nie odjedzie. Nie denerwuj się już! Pokaż się! – czerwonowłosa obróciła rudą – Wyglądasz bosko. Axl zemdleje, jak cię zobaczy

- (…) I ślubuję ci miłość, wierność i uczciwość małżeńską – Duff powstrzymał się od parsknięcia śmiechem, dzięki kuksańcowi w bok od Karen. Zdaniem McKagana, w ustach Axl’a ,uczciwość małżeńska brzmiała trochę śmiesznie.

- Może pan pocałować pannę młodą – Agata, od kiedy udało jej się powstrzymać łzy,  nie spuszczała wzroku ze swojego narzeczonego, teraz męża. Rudzielec przybliżył się do niej i namiętnie wpił w pełne, krwiście czerwone usta. Po wszystkim, Agata musnęła kciukiem jego dolną wargę, ścierając resztki swojej szminki. W kościele zabrzmiały głośne brawa. Ktoś zrobił zdjęcie, ktoś inny uśmiechał się szeroko. Po wyjściu, nadszedł czas na składanie gratulacji. Setka zaproszonych gości przytulała na przemian, a to Rose’a, a to Agę, życząc obojgu szczęścia i dużo miłości. Dziewczyna była trochę zawiedziona, że nie zobaczy na uroczystości swoich rodziców. Oni jednak kategorycznie wypięli się na całą sprawę, zasłaniając się tym, że ich córka popełnia największy błąd w swoim życiu. Po paradzie przez ulice miasta do odległego o 20 km od centrum Los Angeles małego pałacyku, goście rozprostowali kości i udali się do perfekcyjnie udekorowanej białymi liliami sali, w której czekał na wszystkich ogromny piętrowy tort. Podczas pierwszego tańca para nie widziała poza sobą świata. Nie liczyło się to, że dziesiątka ludzi robi im zdjęcia, a wszyscy zgromadzeni, bacznie się im przyglądają. Istnieli tylko oni dwoje. W tym samym momencie, zadowolona ze szczęścia przyjaciółki, Paulina dostrzegła na drugim końcu ogromnego pomieszczenia Slasha. I wszystko się jebło.

     

   Czerwonowłosa spacerowała alejkami w położonym u stóp pałacu parku. Mijała najróżniejsze gatunki róż. Zapach, jaki unosił się w powietrzu był nie do opisania. Doszła do centralnego miejsca, w środku niskopiennych drzew: fontanny. Nie spodziewała się jednak, że zamiast wody będzie w niej płynąć najprawdziwsza czekolada. Płynna, letnia o słodkim mlecznym smaku.

- Nie mieliśmy okazji zamienić ze sobą wielu słów – odezwał się za jej plecami ten głos, który najmniej chciałaby usłyszeć.

- Nie mamy żadnych tematów do poruszania – obrzuciła go żałosnym spojrzeniem

- Nie zachowuj się, jak dziecko…

- To ty się tak zachowujesz. Mam przypomnieć, co zrobiłeś, gdy nie chciałam posłużyć ci za dziwkę? Paulina nie chciała , to zrobię jej na przekór – parodiowała jego głos - Slash nie zaczynaj tematu w taki dzień, jak ten

- A kiedy twoim zdaniem będzie odpowiedni dzień na taką rozmowę. Założę się, wyjedziesz zaraz po weselu i będziesz mnie unikać, jak diabeł święconej wody.

- Nie uciekam przed problemami – odburknęła ciszej.

- Jasne, to ja wyjechałem do Hiszpanii! Spieprzyłem na drugi koniec świata, żeby uniemożliwić ci wyjaśnienie kompletnego nieporozumienia.

- Nieporozumienia? Ładnie to nazwałeś – wyszczerzyła się w złośliwym uśmiechu. Slash doskoczył do niej i ścisnął mocno za ramiona.

- Czy do ciebie naprawdę nie dociera, że cię nie zdradziłem! Nie spałem z żadną dziwką! Nie poszedłem tamtej nocy do burdelu, tylko siedziałem w barze! Nie obmacywałem nawet żadnych lasek do jasnej cholery kurwa mać! – wrzeszczał. Zbulwersowana, zszokowana, wściekła i czerwona ze złości, którą powodowała potworna bezsilność , Paulina pchnęła Mulata z taką siłą, że ten potknął się o murek i wpadł od fontanny. Ubrudził płynną czekoladą nie tylko kowbojki, ale także całe skórzane spodnie i fragment luźno związanej koszuli.

- Zadowolona z siebie?! Mam uczulenie na czekoladę. Będę miał wysypkę. No pomóż mi wyjść, co tak stoisz?! – wyciągnął w jej stronę rękę. Dziewczyna odruchowo ją złapała, a Slash z premedytacją wciągnął ją do siebie

- Zabiję cię! – wysyczała przez zęby – Nie wybaczę ci tego i unuram twoje kudły w tej mazi – zaczęła się z nim szarpać, jednak po chwili dała sobie spokój. Nie miała przecież szans.

- Przynajmniej teraz mam cię za co przepraszać.. – znów wrócił do porzuconego tematu.

- Idę się przebrać – zamilkła, by po chwili głęboko i ciężko odetchnąć. Jasne, że miała wątpliwości, co do słuszności swojej decyzji o rozstaniu z Mulatem. Jasne, że chciała mu wierzyć i wierzyła, ale teraz było już za późno na przyznawanie się do błędu.

  - Masz jeszcze siłę tańczyć? – Agata odgarnęła za ucho kilka rudych kosmyków Axl’a i szeptała mu na ucho cały czas tuląc się do chłopaka, a wolnym tańcu.

- Jeszcze trochę się pokołyszemy i możemy sobie odpuścić. Jest dopiero pierwsza.

- Jak tak dalej pójdzie to nie będę miała sił w noc poślubną, a wiesz co to oznacza – usłyszała cichy śmiech.

- Tego byśmy oboje nie chcieli, nie? – zachichotał, przygryzając płatek jej ucha – Patrz na McKagana. Ten od kiedy puszczono muzykę nie schodzi z Karen z parkietu.

- Opowiadał mi, że nie mieli z nią prawdziwego wesela. Może starają się wczuć w klimat? – odetchnęła głęboko perfumami Rose’a.

- A Isbellowie? Następni przeżywają, jak gdyby było to ich wesele. Bawią się w najlepsze i wiesz co? Bardzo dobrze! Zmywamy się na górę – zarządził, cmokając ją w usta.

   Paulina przemknęła tylnym wejściem do swojego pokoju na pierwszym piętrze pałacu. Nie chciała, by ktoś zobaczył ją do połowy zamoczoną w czekoladzie. Wyglądała przynajmniej śmiesznie. Po przeklęczeniu drzwi, zrzuciła brudną sukienkę na kafelki w łazience i weszła pod prysznic. Niestety nie było szans, by powróciła jeszcze na dół trochę potańczyć. Po półgodzinnym grzaniu kości i zaparowaniu kabiny, owinęła się puszystym, śnieżnobiałym ręcznikiem i usiadła na ogromnym dębowym łożu w sypialni. Usłyszała ciche pukanie do drzwi, więc poszła sprawdzić, kto jeszcze wie o tym, że zamiast na weselu jest tutaj. W szparze dostrzegła Slasha, którego puszyste i pokręcone zwykle włosy zwisały teraz ciężko na ramionach. Na to wygląda, że również spędził ostatnie kilkanaście minut w łazience.

- Mogę wejść? – zapytała nieśmiało.

- Tak – wróciła na swoje miejsce, czując się głupio paradując przed swoim byłym chłopakiem w samym ręczniku. Chłopak usiadł obok i chwilę patrzył w jej zielone oczy, starając się odczytać, co sobie o nim myśli. Czy faktycznie jest aż tak na niego cięta? Czy go nienawidzi? W końcu stwierdził, że nie wygląda nawet na podirytowaną, czy niezadowoloną jego obecnością. Dotknął dwoma palcami jej chłodnego uda i wytacza sobie drogę idąc coraz wyżej i wyżej, aż jego dłoń zniknęła pod ręcznikiem.

- Slash – syknęła, jednak nie uderzyła go w dłoń. Nie strzepnęła jej i nie uciekła w drugi kraniec pokoju. Kontynuował swoje pieszczoty, ustalając sobie jako główny cel ściągnięcie z niej ręcznika tak, by najlepiej tego nie zauważyła.  Wszystko poszło po jego myśli. Oboje leżeli na łóżku  zupełnie nadzy, męcząc się przy wiadomym wszystkim wysiłku do momentu gdy w okna sypialni zaświeciło poranne słońce. Slash cicho pochrapywał leżąc swobodnie z włosami roztrzepanymi na całej białej poduszce. Cała pościel była zresztą biała i pięknie kontrastowała z jego ciemniejszą karnacją. Wciągnęła na siebie chabrową koszulkę z porządną ilością mniejszych i większych falbanek. Sama nie wiedziała, co ostatnio było z nią nie tak, ale jeszcze przed wylotem obkupiła się w dwa komplety koronkowej bielizny i kilka zwiewnych koszulek nocnych.  Wyszła na balkon, kucając przy zimnej pałacowej ścianie i zaciągając się miętowym papierosem. To również było coś nowego. Dotąd palia okazjonalnie zwykłe papierosy. Od trzech miesięcy jednak kupowała regularnie trzy paczki tygodniowo właśnie tych mentolowych – można by powiedzieć damskich.  Wróciła do pokoju i nalała sobie z kryształowej karawki wody mineralnej, popijając ją w ciężkich i płytkich szklankach do kompletu. Wróciła do łóżka, okrywając się kołdrą. Byłą tak wielka, że pomimo leżącego na drugim skraju łóżka Slasha, wystarczyło jej dla obojga.  Przymknęła oczy i nareszcie zasnęła.

   W momencie, gdy Axl zamknął za sobą ciężkie, dębowe drzwi, Agata przytuliła się do jego pleców, ściągając granatową marynarkę chłopaka. Uśmiechnął się pod nosem i zaciągnął ją w stronę okna. Podziwiał bledszą, niż zwykle skórę Agi, która w świetle księżyca, wydawała się być w kolorze sukienki. Powoli, nigdzie się nie spiesząc,  ściągał ramiączka jej kreacji, następnie halki i w końcu biustonosza. Dziewczyna naprawdę czuła się w tym momencie adorowana i kochana. Axl był bowiem nie tylko czuły i delikatny, ale każdy jego gest opływał nabożną  czcią w stosunku do żony

- Przygotuj się na pracowitą noc, pani Rose – popchnął ją na miękkie i wielkie łoże. 

__________

 Z całego serca dziękuję za czytanie, kibicowanie bohaterom wszystkich trzech opowiadań, trzymanie kciuków za mnie, wiarę, że to co robię ma sens, poprawę humoru za każdym razem, kiedy w skrzynce widziałam powiadomienie o nowym komentarzu; i właśnie za nie - anonimowe i te od stałych czytelników. To był ostatni rozdział opowiadania "Nightrain To Sunset Strip". Nie planuję niczego nowego, a nawet dobrze zapowiadająca się historia o zespole Velvet Revolver nie będzie kontynuowana. Podobna rzecz tyczy się mojego drugiego bloga (road-to-linkoln-park.blogspot.com). Nowa szkoła, zmęczenie materiału, ogólne zniechęcenie i myślę, że pewnego rodzaju wyrośnięcie (?) z FF są powodem mojej decyzji. Nadal będę czytać wasze twory, które uwielbiam. Jeśli nie chcecie stracić kontaktu ze mną, zawsze jesteście mile widziani na moim Twitterze, blogowym fan page'u i moim prywatnym Facebooku. Bloga nie usunę. Darzę go ogromnym sentymentem i jest dla mnie ważny. Może kiedyś zdecyduję się powrócić...

Szczególne podziękowania należą się: Hannah McKagan, Michelle., RocketQueen, Chloem, Starlight Isbell de Mars. Bez was nie powstałaby tu zapewne połowa spisanych historii. Dzięki wielkie!