Rozdział 15

Znowu siedzę w domu, więc się nudzę. Nudzę się, to piszę i tak powstał kolejny rozdział :)

- Cześć Zoe, mam dla ciebie dwa nowe kryminały
- A mają wartką akcję? Bo przy ostatnim udało mi się zasnąć w rekordowym, jak dla mnie czasie
- Nie wiem... naprawdę. Dzisiaj nie miałam jakoś do tego głowy - cały czas stukałam nerwowo palcami o blat.
- Denerwujesz się czymś? Jesteś jakaś taka rozproszona - dziewczyna przyjrzała mi się uważnie.
- Nie po prostu na coś czekam. Mam umówione spotkanie na 19 z przyjacielem z dawnych lat
- Przyjacielem powiadasz... - uniosła brew.
- Ej, ja mam chłopaka! Baz zawsze był i będzie moją bratnią duszą. Traktuję go, jak brata, a Izzy... on wraca  dopiero za tydzień. Tęsknię za nim i martwię się.
- Ma taką pracę, że musi wyjeżdżać? Na pewno nic mu się nie stanie - starała się mnie pocieszyć. Czy miałam jej powiedzieć, że mój chłopak gra w jednym z najpopularniejszych zespołów rockowych w Stanach? Że martwię się o niego, bo odstawia właśnie heroinę, od której jest silnie uzależniony?
- Masz rację - odpowiedziałam krótko.

Tak bardzo mi się dłużyło. By nie siedzieć bezczynnie układałam na półkach książki, które i tak stały w dobrej kolejności. W końcu wybiła 18. Mogłam z czystym sumieniem rozliczyć się z szefem i wrócić do domu. Szybki prysznic, lekki makijaż, szpilki, obcisłe skórzane spodnie wiązane z przodu i luźna, zwykła, biała koszulka.

- Maria?! - po okolicy rozniósł się głośny, babski pisk. Wpadłyśmy sobie w objęcia. Minęło tyle lat!
- O matko - westchnął jakiś koleś w brązowych włosach.
- Gdzie? - zażartował Sebastian i zaczął dziko rozglądać się na boki. Parsknęłam śmiechem - Przedstawiam ci najlepszą ekipę na świecie: Dave, dla przyjaciół Snake, Rachel, Scott i Rob. We're... Skid Row - dokończyli chórem.
- Zespół? Super! Więc czy Skid Row mają ochotę na ostrą balangę? W końcu mamy piętek wieczór - Maria lekko się skrzywiła, ale zaraz potem wysiliła się na szeroki uśmiech i cicho przytaknęła. Taak, integrowaliśmy się ze sobą do wczesnych godzin rannych. Trzeźwa Maria, która tumaczyła się tym, że źle się czuje i nie będzie pić, zaprowadziła mnie do Hellhouse, zostawiając chłopców na pastwę losu.
- W jakim syfie ty żyjesz?! - stłumiła śmiech.
- Już nie długo - wybełkotałam - Jutro przeprowadzka! - klasnęłam w dlonie, podknęłam się o Duffową butelkę i runęłam, jak długa - Powiedz mi lepiej, czemu dziś z nami nie piłaś, co? Bo w te twoje brednie z chorym żołądkiem nie uwierzę! - ludzie pijani są do bólu szczerzy, nieprawdaż? Wielkie, brązowe oczy Marii zaczęły się pocić? - Czego ryczysz? - siedziałam już na kanapie obok blondynki, więc mogłam objąć ją ramieniem.
- Bo ja... Oboje byliśmy pijani i zapomnieliśmy się ten no... zabezpieczyć. Wpadłam, jak idiotka z nastolatkiem rozumiesz to? Jestem w ciąży - z jej oczu popłynęły wielkie krople łez.
- To nie na moją pijaną głowę. Pogadamy rano. Wszystko będzie dobrze. Chodź spać - zamknęłam ją w niedźwiedzim uścisku i zasnęłam.

Znam Sebastiana tak długo, jak Marię i jestem niemalże pewna, że nie zachowa się, jak typowy chłopak-rockman w jego wieku i nie zostawi jej z dzieckiem. Dlaczego więc obawiała się jego reakcji? Rozmawiałyśmy przy kawie półtorej godziny. Zaszokowała mnie myślą, jakoby zastanawiała się nad usunięciem dziecka.
- Co?! Czy ty się słyszysz? Ja wiem, teraz wydaje ci się to wszystko bez sensu i nie wiesz, jak sobie poradzisz, ale proszę nie rób tego!
- Ale zobacz... nikt by się o niczym nie dowiedział i wszystko byłoby po staremu... - mruczała pod nosem.
- Nie! Maria nie! Co ty bredzisz?! - brakło mi argumentów - Pomożesz mi spakować moje rzeczy, zaraz teraz - dziewczyna niechętnie zwlekła się z krzesła. Pół godziny później zadzwonil telefon:
- Halo?
- Cześć, jest może u ciebie Maria? - taki głos mogł należeć wyłącznie do Baza. Brzmiał doskonale nawet na Kacu.
- Skąd masz mój numer?
- Nie pamiętasz? Sama mi go dałaś. To co widziałaś ją? - wydawał się być zdenerwowany - Ostatnio dziwnie się zachowywała, a teraz obudziliśmy się w tym barze bez niej...
- Spokojnie jest ze mną. Moglibyśmy się spotkać? Tak za 10 minut. Jesteś jeszcze na Sunset?
- Tak, ale coś nie tak?
- Niezupełnie, ale chciałabym z tobą porozmawiać w cztery oczy.
- Rozz, a ta bluzka jest twoja, czy tego całego Izziego? - z pokoju wyjrzała Maria.
- Dobrze, przyjdę jak najszybciej, skoro to takie ważne - zmieniłam temat. Zanim się rozłączyłam słyszałam jeszcze śmiech Bacha.
- Maria... wiesz muszę gdzieś wyjść na chwilę. Dzwonił właściciel księgarni. Musi się ze mna szybko spotkać. Zajmie mi to góra pół godziny. Zaczekasz za mną?
- A twój chłopak w tym czasie nie wróci? Wiesz czułabym się dziwnie gdyby...
- Nie, on i jego kumple są w trasie. Wiesz zespół, te sprawy...
- W takim razie nie ma problemu.

- Cześć, a Maria z tobą nie przyszła?
- Ten tylko Maria i Maria. Mogłbyś zainteresować się inną laską.
- Zamknij mordę Snake! - warknął.
- Nie wie o naszym spotkaniu i proszę cię byś jej o nim nie mówił.
- Dobra... ale o co chodzi?
- Siadaj i słuchaj - opowiedziałam mu o ciąży i obawach dziewczyny - Jest w rozsypce, bo nie wie, czego może się po tobie spodziewać. Faceci w takich momentach reagują bardzo różnie. Proszę podejdź do tego subtelnie i porozmawiaj z nią bardzo delikatnie. Daj jej do zrozumienia, że ją kochasz i nigdy nie zostawisz -  Sebastian już na samym początku rozmowy opuścił głowę. Nie mogłam więc dostrzec jego reakcji.
- Mógłym się pogodzić ze wszystkim, ale dlaczego ona ma do mnie tak mało zaufania? Zna mnie tak długo, jak ty. Widzisz, mogłaś do mnie przyjść  i opowiedzieć o tym wszystkim, bo się mnie nie obawiałaś, a Maria?
- Kobieta potrafi od razu przestawić się na tryb - matka. Obawia się, że ty ze swoimi Rock n' Rollowymi ambicjami nie będziesz w stanie tego zrobić. Powiedzmy sobie szczerze, jesteś jednym z najbardziej szalonych chłopaków, jakich znam (po za Gunsami oczywiście :D przyp.aut.) i bądź, co bądź masz tylko 19 lat.
- Ona jest u ciebie, prawda? - stwierdził.
- Właśnie się przeprowadzam i pomaga mi w pakowaniu
- Więc prowadź - wstał, poprawił sobie włosy, ubrał ramoneskę i wyszedł za mną.

- O jesteś już. Nie wiem, czy mam pakować książki. Wydaje mi się, że "Kamasutra dla każdego", nie jest  twoja... Sebastian? Co ty tu...
- Może ja pójdę zabrać wszystko z łazienki, a wy sobie pogadajcie - wymknęłam się, a gdy wróciłam zobaczyłam zapłakaną Marię w wielkich ramionach blondyna. Chłopak uśmiechał się pod nosem i gładził ją po głowie szepcząc, żeby się nie martwiła. W tym momencie bardziej, niż zwykle zatęskniłam za Stradlinem. Nawet nie miałam jak się z nim skontaktować. Codziennie przecież byli w innym mieście. Muszę wytrzymać. To jeszcze tylko 6 dni. Wyszłam przed dom. Usiadłam na schodach i zaciągnęłąm się papierosem. A jeśli on o mnie zapomniał? Jeśli stwierdzi, że to była wyłącznie przygoda? Miał przecież całe 2 tygodnie czasu do namysłu. Może poznał osobę, którą obdarowuje silniejszym uczuciem?
- Maria mówi, że potrzebujesz rąk do pomocy w przeprowadzce. To gdzie to nowe lokum, do którego mam zanieść kartony? - Baz z szerokim wyszczerzem na twarzy stanął naprzeciwko mnie.

Minął kolejny tydzień podczas którego układałam swoje rzeczy, chodziłam do pracy i spotkałam sie kilka razy z Marią. Nawet ostatnio została u mnie na noc. To dzisiaj według planu Izzy z Gunsami wracają do LA. Najpierw jednak musiałam odbębnić dzień w pracy, zrobić małe zakupy, zawieść je do mieszkania, wziąć prysznic i przebrać się, także dopiero na 20 byłam w Hellhouse. We wszystkich oknach paliły się światła. Przyspieszyłam kroku. W samych drzwiach wpadłam na pijanego Duffiego
- Siema Mała przyszłaś po swoje rzeczy? - zagrodził mi drogę.
- Wydaje mi sie, że wszystko już zabrałam... Przesuń się Duffy - probowałam go ominąć.
- To może skoro teraz jesteś sama, moglibyśmy... - zaczął się do mnie przysuwać.
- Ej, nie pozwalaj sobie! - pchnęłam go na szafkę. Nie zdążył się złapać blatu i runął na ziemię - Izzy jest u siebie?
- A co cię to obchodzi. Wyniosłaś się bez słowa wyjaśnienia i myślisz, że będzie teraz tak sobie z tobą rozmawiać? Masz kogoś, czy jak? A może wrociłaś do tego swojego tyrana? - miałam ochotę dać mu w twarz, ale to nie było w tym momencie najważniejsze. Izzy był w błędzie i musiałam go z niego wyprowadzić. Weszłam do jedynego pokoju w tym domu. Chłopak siedział do mnie tyłem i pogrywał cicho na swojej gitarze.
- Izzy? - szepnęłam. Nie zareagował. Dalej trącał struny swoimi chudymi palcami - Posłuchaj, ja nie chciałam, żeby tak to wszystko wyglądało...
- Wyjdź - przerwał mi sucho.
- Byłam w pracy i...
- Wyjdź! - krzyknął - Albo nie, powiedz mi tylko dlaczego? Co zrobiłem nie tak? - nareszcie na mnie spojrzał. Rany boskie, prawie nie miał źrenic. Musiał wziąć bardzo niedawno, w przeciwnym razie nie byłby w stanie ze mną rozmawiać. Z każdą chwilą stawał się coraz bardziej rozkojarzony.
- Ja się tylko przeprowadziłam do nowego mieszkania głupku. Znalazłam pracę i przeniosłam się do doliny - usiadłam obok niego. Odstawił gitarę. Omal nie runęła na ziemię, zatrzymała się na regale - Byłam dzisiaj w pracy i dlatego nie czakałam na was tutaj. Chciałam, bo właśnie tego się obawiałam. Cholera wiedziałam, że tak się to wszystko skończy. Było za pięknie! - klęłam pod nosem. Stradlin osunął się po moim ramieniu. No tak, zaczęło działać to, co wziął. Ułożyłam jego głowę na kolanach i ucałowałam we włosy. I tak nie będziesz pamiętać nic z tej rozmowy, pomyślałam. Skuliłam się obok i przymknęłam oczy. Niech ten wieczór okaże się tylko złym snem.

***

Wpisujcie się do zakładki 'INFORMOWANI bo już się w tym wszystkim gubię.